Τι μας είπε ο Τάσος Μισούρας για τη ζωγραφική του

Τάσος Μισούρας. Ίσως ένας από τους καλύτερους ζωγράφους της εποχής μας. Υποσυνείδητο, όνειρο, έντονα χρώματα, υφές, ιδιαίτερη προοπτική, διαρκής κίνηση. Το κίτρινο και τα αισθησιακά μπλε που χρησιμοποιεί αποπνέουν θετική ενέργεια και αισιοδοξία. Πολλοί λένε ότι η ζωγραφική του θυμίζει Neo Rauch. Δεν συμφωνώ. Αντίθετα πιστεύω ότι έχει την ιδιαίτερη δική του προσωπικότητα που μας χαρίζει στην κάθε ατομική του πραγματικά υπέροχες στιγμές.

Στα έργα του μοιάζει να έχει για κοινό παρονομαστή το υποσυνείδητο και το όνειρο, ωστόσο όπως μας είπε ο ίδιος “η πλειονότητα των έργων ξεκινά και διαρθρώνεται χωρίς συγκεκριμένη πρόθεση, θέμα ή στόχο. Ξεκινώ να οργανώνω το χέρσο χώμα χωρίς να ξέρω τι θα σπείρω, πόσο μάλλον τι θα θερίσω. Σαν να ανοίγω τους διακόπτες των φώτων σε διαδοχικά δωμάτια ενός άγνωστου κτιρίου. Γι’ αυτό τα έργα μου ούτε έχουν θέμα ούτε μήνυμα περιέχεται (δεν είναι διδακτικά). Ούτε έχουν κάτι να πουν και πιθανώς να ήταν βαρετά αν δεν ήταν πλατφόρμες πάνω στις οποίες καθένας μπορεί να κάνει τις δικές του προβολές. Είναι όλα παραπλανητικά: δεν υπάρχει συστηματική γλώσσα συμβόλων. Ένας ολόκληρος κόσμος συναισθημάτων μπορεί να συμβολοποιείται σε μια φιγούρα, σε μια χειρονομία, σε μια πολυπλοκότητα σχέσεων και καταστάσεων υποδυόμενος τα αρχέτυπα ή δραπετεύοντας σε νέες μορφές αταξινόμητες από την συνείδηση.

Τους διαμεσολαβητές του υποσυνείδητου, δηλαδή τις οντότητες που εμφανίζονται στα έργα μου, προσπαθώ να μην τις ελέγχω ούτε να τις βαπτίζω γιατί είναι μετεικάσματα και αν τα αγγίξεις με ερμηνευτικό εργαλείο την λογική τρομάζουν και εξαφανίζονται. Αυτό που προκύπτει σαν αποτέλεσμα όταν διαβώ όλα τα δωμάτια και ανάψω όλα τα φώτα είναι να χάσω την συνολική αίσθηση του χώρου. Το θέμα είναι η μετάβαση. Πρέπει να πιστεύεις αυτό που κάνεις. Έρχεται από κάπου αλλού μακριά. Δεν έχεις να κάνεις τίποτα περισσότερο από το να του ανοίξεις την πόρτα και να το υποδεχτείς. Η ζωγραφική περιθάλπτει τα άρρητα, αυτά που σε αυτόν τον κόσμο δεν έχουν ταυτότητα και δεν μπορούν να ειπωθούν με άλλο τρόπο δίχως να εκπέσουν των μοναδιικών ιδιοτήτων τους.

Έμφαση στα πρόσωπα

Ο Μισούρας δίνει έμφαση και στα πρόσωπα και στα σώματα που μοιάζουν να βρίσκονται σε διαρκή κίνηση. “Καθώς το προφανές βραχυκυκλώνεται διαρκώς από παραπλανητικές παρεμβολές σε έναν λυσαλαίο αγώνα επικράτησης ανάμεσα στο είναι και στο φαίνεσθαι, σε έναν κόσμο όπου οι προθέσεις καθενός δεν είναι ξεκάθαρες και άρα ερμηνεύσιμες, οι χειρονομίες, η δράση, οι κινήσεις, η γλώσσα του σώματος μπορούν να αποδίδουν ή να προσπαθούν να κρύψουν αυτό που συμβαίνει ή αυτό που πρόκειται να συμβεί” .

Σε αντίθεση με προηγούμενα έργα του, τα χρώματα που επιλέγει είναι πιο έντονα: κίτρινο και αισθησιακό μπλε κυρίως. “Η μεταφυσική του χρώματος είναι για τον καθένα μας πολύ ξεχωριστή και προσωπική σχέση. Δεν έχω προκατάληψη με κανένα χρώμα ή χρωματική γκάμα αλλά ούτε και κανένα χρώμα έχει στη φαντασία μου κάποια συμβολική διάσταση. Για μένα η παλέτα είναι ένα λεξικό στο οποίο οι λέξεις κείτονται αδρανείς χωρίς να επιδρά ή να καθορίζει η μία την άλλη. Τα χρώματα είναι σαν τις λέξεις στην πιο καθαρή τους μορφή. Βρίσκονται στο λεξικό παλέτα. ‘Οταν τα αφαιρείς από εκεί και τα συνδυάζεις διαφορετικά μεταξύ τους, βγάζουν κάθε φορά άλλο νόημα. Οι συνδυασμοί είναι απεριόριστοι και η περιπέτεια της γλώσσας ξεκινά. Είναι σαν τις μυρωδιές που διεγείρουν στη μνήμη μας διαφορετικά συναισθήματα βιωμένα στο παρελθόν” .

Η σχεδιαστική του δεινότητα δεν είναι κάτι που επιδιώκεται αλλά μάλλον προκύπτει αυθόρμητα σταδιακά. Ο ίδιος μάλιστα την παρομοιάζει σαν το νερό που “καθώς κυλά στην κοίτη του ποταμού, την σκάβει διαρκώς και την διαμορφώνει, συγχρόνως την μεταμορφώνει έτσι ώστε το νερό να έχει τη φόρμα και το σχήμα της κοίτης. Η σχεδιαστική και η ζωγραφική δεξιότητα με τα χρόνια προσαρμόζεται στην ιδιαιτερότητα του λόγου σου και, άνευ τουτου, στερείται κάθε ουσιαστικού νοήματος.

Οι επιφάνειες πάνω στις οποίες δουλεύω δεν έχουν καθορισμένες διαστάσεις από την αρχή. Αυτό σημαίνει πως δεν ξέρω καν το σχήμα, το μέγεθος και τα όρια του έργου. Είναι πολυσύνθετη διαδικασία. Είναι ένας τρόπος να ονειρεύομαι εν εγρηγορσει, ένα πεδίο στοχασμού της ανθρώπινης φύσης, ένας χώρος που ικανοποιεί την περιέργειά μου και την διάθεση για πλαστικό πειραματισμό και δοκιμές. Ένας χώρος για αέναο παιχνίδι“.

Όταν τον ρώτησα ποιούς καλλιτέχνες θαυμάζει και αν υπάρχουν κάποιοι που θεωρεί ότι τον έχουν επηρεάσει θετικά με τη θεωρία και τη γραφή τους, μου είπε: “Με πολλούς σύγχρονους καλλιτέχνες, κυρίως επιγόνους των εξπρεσιονιστών του Μεσοπολέμου και του μαγικού ρεαλισμού, θεωρώ ότι έχω γόνιμο διάλογο και ελπίζω να γίνω και εγώ ένας μικρός κρίκος μιας πολλή μεγάλης και παλιάς παράδοσης στην οποία πιστεύω και με αφοσίωση διακονεύω. Θέλω να ελπίζω ότι τα έργα μου – απαλλαγμένα από την αγωνία της πρωτοπορίας και τον δογματισμό του μοντερνισμού- φύονται με φυσικό τρόπο στο μεταμοντέρνο αχανές σύγχρονο τοπίο αντανακλώντας την εποχή μας. Μια εποχή ανεξίθρησκη, πολυπολιτισμική και παγκοσμιοποιημένη, χωρίς κυρίαρχες ιδεολογίες και θεωρίες στην τέχνη. Μια βαβυλωνία των θεωριών”.