Τί Σεφέρης και Ελύτης, μας έφαγε το transition!

«Είθε η ελληνική γλώσσα να γίνει κοινή γλώσσα όλων των λαών» διακήρυσσε ο Φρανσουά Μαρί Αρουέ, γνωστός σε όλους με το ψευδώνυμο Βολταίρος, Γάλλος συγγραφέας, ιστορικός και φιλόσοφος. Κάτι ήξερε περισσότερο από τους Νεοέλληνες, που ευρωλιγούρηδες όντες, προβάλουν και διατυμπανίζουν την όποια γλωσσομάθειά τους, για να την επιδεικνύουν στον λαουτζίκο ως στοιχείο ανώτερου πολιτιστικού επιπέδου, αξίου προς μίμηση.

Και ας επέμενε ο Οδυσσέας Ελύτης: «Τη γλώσσα μού έδωσαν ελληνική· το σπίτι φτωχικό στις αμμουδιές του Ομήρου. Μονάχη έγνοια η γλώσσα μου στις αμμουδιές του Ομήρου…». τιμηθείς από την Σουηδική Ακαδημία με το βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας(1979) «για την ποίησή του, η οποία, με φόντο την ελληνική παράδοση, ζωντανεύει με αισθηματοποιημένη δύναμη και πνευματική καθαρότητα βλέμματος τον αγώνα του σύγχρονου ανθρώπου για ελευθερία και δημιουργικότητα».

Και ας τόνιζε πριν από αυτόν, ο άλλος Έλληνας βραβευμένος με Νόμπελ (1963) ποιητής, ο Γεώργιος Σεφέρης πως: «Το μόνο μέσο που βρίσκεται στη διάθεσή μας, για να εκφράσουμε τη σκέψη μας και τα συναισθήματά μας με χρώμα, με βάρος, με ενέργεια και με σκιές, είναι αυτή η γλώσσα που γράφουμε και που μιλάμε… η σημερινή ελληνική γλώσσα».

Από τότε πολύ νερό κύλησε στα αυλάκια του χρόνου. Πολλά συνέβησαν στη χώρα μας. Βιώσαμε αλλαγές, εναλλαγές, ανατροπές, κρίσεις, μνημόνια… Μέσα σε μόνο επτά χρόνια, μετά το 2010, 610.037 Έλληνες εγκατέλειψαν τη χώρα για να βρουν καλύτερη τύχη στο εξωτερικό. Και οι υπόλοιποι, που δεν μπορέσαμε ή δεν θελήσαμε να ξενιτευτούμε, μείναμε στον τόπο μας να το παλέψουμε, ονειρευόμενοι καλύτερες ημέρες, που αδίκως τις καρτερούμε…

Οι νέοι πνευματικοί “ταγοί”

Μόνο που ο τόπος αυτός σαν να άλλαξε πολύ από τότε που η ελληνική ποίηση, με φόντο την ελληνική παράδοση, βραβεύθηκε στο πρόσωπο του Γεωργίου Σεφέρη και του Οδυσσέα Ελύτη. Πάνε οι παλιοί, μάς άφησαν χρόνους. Και ήρθανε στη θέση τους οι νέοι. Είναι οι νέοι αυτοί πνευματικοί “ταγοί” – τηλεπερσόνες τους λένε – που μας βομβαρδίζουν σε καθημερινή βάση με εκφράσεις του τύπου: «Πάμε σε break για διαφημίσεις», όταν θέλουν να πουν πως θα κάνουν διάλλειμα, ή «ο παίκτης είναι πιο aggressive και κάνει transition», εννοώντας πως ο μπαλαδόρος είναι πιο επιθετικός και μεταβιβάζει την μπάλα… Και ένας λαός, κυριολεκτικά, “έχει χάσει τη μπάλα”, με αυτά που βιώνει και μ’ αυτά που ακούει. Πλάκωσαν και τα smartphones με τα κοινωνικά δίκτυα και το κακό απόγινε.

Τελικά, κυνηγώντας το τόπι στο transition, με τους coach να κάνουν rotation και τα πολιτικά πρόσωπα στα panel να μας καθηλώνουν με την βαθύνοια των επιχειρημάτων τους, αλλοτριωνόμαστε στον βαθύτερο πυρήνα της ύπαρξής μας ως έθνος, στη γλώσσα μας. Και τα χειρότερα έπονται…

Με αγγλόφωνο τραγούδι στην Eurovision

Σ’ αυτόν τον πολιτισμικό κατήφορο που έχουμε πάρει, δεν αποτελεί, πλέον, είδηση ότι για μια ακόμη φορά πηγαίνει να συμμετάσχει η Ελλάδα με αγγλόφωνο τραγούδι στο πανηγυράκι της Eurovision. Πρόκειται για το άσμα “What They Say” του Ελληνο-Δανού τραγουδιστή Victor Vernicos Jorgensen, που θα εκπροσωπήσει την χώρα μας (άπαγε της βλασφημίας) στον Διαγωνισμό Τραγουδιού της Eurovision 2023, μετά την επιλογή του από την Ελληνική Ραδιοφωνία Τηλεόραση, τον Ελληνικό εθνικό ραδιοτηλεοπτικό φορέα για τον Διαγωνισμό Τραγουδιού της Eurovision (που τον πληρώνουμε μας αρέσει δεν μας αρέσει). Και, ξέρετε, άμα τύχει και κερδίσει, θα σωθεί η Πατρίς! Όπως το 2005 με την Παπαρίζου… (και μετά ήρθαν τα μνημόνια).

Τελικά, στην χώρα των Λωτοφάγων, φοβούμαι πως η μόνη μη αλλοτριώσιμη ελληνική λέξη θα παραμείνει στο τέλος το “μαλάκας -ες” ως ισχυρά κατοχυρωμένο Π.Ο.Π. brandname… Κάτι τέτοιες στιγμές σκέφτομαι τους επιγόνους μας, όσους θα κουβαλούν ακόμα λίγο ελληνικό φιλότιμο, που ως άλλοι Ποσειδωνιάτες (βλέπε Κωνσταντίνο Καβάφη) θα μελαγχολούν:

«Γιατί θα θυμούνται που κι αυτοί ήσαν Έλληνες
και τώρα πώς ξεπέσανε, πώς γίνανε,
να ζουν και να ομιλούν βαρβαρικά
βγαλμένοι – ω συμφορά! – απ’ τον Ελληνισμό»…

Αλλά εμείς θα έχουμε ήδη προκάμει να λακίσουμε από τα εγκόσμια, αφήνοντας αυτούς να απολαύσουν τα επίχειρα της αβελτηρίας μας.