Το γράμμα στον Άι Βασίλη

Μαμά, μαμά, πρέπει να γράψουμε γράμμα στον Άγιο Βασίλη! Γράψε, γράψε: «Αστυνομικό τζιπ με βάρκα». Να γράψουμε και το όνομά του: «Άι Βασίλη φέρ’ το μου αμέσως». Να βάλουμε και το όνομά μου: «Μόνο για τον Γιάννη». «Η προστακτική είναι το φυσικό ήθος της γλώσσας», έγραφε ο Γιώργος Χειμωνάς. Τα παιδιά, «οι ιθαγενείς της εποχής μας» όπως έλεγε ο Παπαγιώργης, χρησιμοποιούν πάντοτε προστακτική.

Όπως κουβαλούσα την ευμεγέθη σακούλα με το δώρο του μικρού, σούρουπο, με τα μαγαζιά κλειστά, ήρθε στο νου μου μια καθηγήτρια μας στο Λύκειο, φιλόλογος. Είχε μια κόρη λίγο μικρότερή μας, δεν της αγόραζε ποτέ παιχνίδια ή όμορφα ρούχα. «Όλα αυτά καταστρέφουν τα παιδιά». Χρόνια αργότερα μάθαμε ότι η κόρη της αντιμετώπιζε σοβαρά ψυχολογικά προβλήματα. Και ότι κλείστηκε ή ήθελε να κλειστεί σε μοναστήρι…

«Πώς θα σου ανταποδώσω όλα αυτά που κάνεις για εμένα μπαμπά;» «Με το να τα προσφέρεις και εσύ στο παιδί σου», λάμβανα κάθε φορά την ίδια απάντηση. Δεκαετίες μετά το δυστύχημα της Νταϊάνα, τα παιδιά της, άντρες πια, θυμούνταν και ξαναθυμούνταν. Από όλα όσα είχαν και απόλαυσαν κατά τον πριγκιπικό βίο τους, εκείνα ξεχώριζαν τις σοκολάτες και τα ζαχαρωτά που τους έκρυβε στις κάλτσες και τις τσέπες η μητέρα τους, κατά παρέκκλιση του βασιλικού πρωτοκόλλου και του μοντέλου διαπαιδαγώγησης. Κάπως έτσι εισήλθα τελευταία στιγμή στο κατάστημα για μία αγιοβασιλιάτικη μπάρα του μισού μέτρου σοκολάτας και ένα κουτί φιστίκια με σοκολατένια επικάλυψη.

«Μωρό μου, τι θέλεις να σου φέρει ο Άι Βασίλης;» «Μαμά, εσύ είσαι ο Άι Βασίλης, η κότα η Καρλότα με τα σοκολατένια αυγά και η Πουπού η αλεπού με τα παγωτά». Τα Χριστούγεννα κοιμήθηκε αποβραδίς με μία κίτρινη (το βασιλικό χρώμα στην Κίνα) κοντομάνικη μπλούζα με έναν άλικο δράκο, ενώ το πρωί φόρεσε τη λευκή με τα πάντα. Δώρα γαρ, και δη ξενοφερμένα.

«Θέλω να βγω στο μπαλκόνι!». «Τί να κάνεις στο μπαλκόνι;». «Να αλλάξουν τα χρώματα της μπλούζας από τον ήλιο!». Τέσσερα χρόνια τον παρακαλάω να φορέσει κασκόλ. Ανένδοτος. «Για μένα το έφερε η Ε.;». Το κασμιρένιο κασκόλ που μου έφεραν από τη Μογγολία και δεν τολμούσα να το βγάλω από τη ζελατίνα, τόσο για την υψηλή ποιότητά του, όσο και τα ακριβά αισθήματα προς εκείνους που μου το δώρισαν, δεν παραλείπει να το τυλιχτεί μέχρι τα μάγουλα κάθε ημέρα. «Μαμά, είμαι ευτυχισμένος σαν παραλία!»

Ευτυχισμένοι σαν παραλία το καλοκαίρι, με αγγέλους-φύλακες όλους τους δράκους και τα πάντα του κόσμου, ας είναι όσοι μας δωρίζουν αγάπη, με λόγια, πράξεις και αντικείμενα που μαρτυρούν την έγνοια, τη σκέψη και το νοιάξιμο. Να παραφουσκώνουμε κι εμείς σαν γινωμένο ζυμάρι να δίνουμε στα δικά μας παιδιά, σε όλα τα παιδιά. Ευτυχισμένα σαν παραλία, γερά και καλότυχα να είναι τα παιδιά τους, τα παιδιά μας, τα παιδιά του κόσμου. Κανείς δεν έπαθε τίποτα από την πολλή αγάπη, λέει η μάνα μου. Καδένα η αγάπη, ατόφιο χρυσάφι είθε εμείς κρίκοι της. Καλή αποκοπή! Με υγεία και καλή τύχη το νέο έτος! Τι είναι αγάπη, αλήθεια και ομορφιά; Αυτό που συγκινεί τα παιδιά. Και ως προς τούτο είναι αλάθητα.