"Το Κοράκι": Ένα ριμέικ με προβλήματα, αλλά καλές ερμηνείες

Στην ταινία “Το Κοράκι”, οι αδελφές ψυχές Έρικ και Σέλι δολοφονούνται βάναυσα από τους δαίμονες του παρελθόντος της Σέλι. Όταν του δοθεί η ευκαιρία να σώσει τη μοναδική του αγάπη, θυσιάζοντας τον εαυτό του, ο Έρικ αναζητά εκδίκηση χωρίς έλεος, διασχίζοντας τους κόσμους ανάμεσα στους ζωντανούς και τους νεκρούς για να βάλει τα πράγματα στη θέση τους.

Οι αρνητικές αντιδράσεις για το ριμέικ της αρχικής ταινίας “Το Κοράκι” ήταν προδιαγεγραμμένες. Όχι γιατί η πρωτότυπη ταινία ήταν απαραίτητα αριστούργημα, αλλά επειδή γρήγορα και με διάρκεια στον χρόνο αναδείχθηκε σε αδιαμφισβήτητο καλτ είδωλο. Η σκοτεινή ατμόσφαιρα θανάτου και ο χαρισματικός πρωταγωνιστής Brandon Lee συνέβαλαν τα μέγιστα, οπότε κατευθείαν έχουμε μια απαξίωση του κοινού για όποιον τολμούσε να περπατήσει στον ίδιο δρόμο.

Η καριέρα του σκηνοθέτη Rupert Sanders έχει κυρίως να επιδείξει έντονες ποιοτικές αντιπαραθέσεις με επαναγνώσεις όπως η “Χιονάτη και ο Κυνηγός” και το “Φάντασμα στο Κέλυφος”. Το “Κοράκι” αποδεικνύεται άξιος συνεχιστής. Εντούτοις, πρόκειται για μια ταινία όχι ιδιαίτερα χειρότερη από αυτές, αν και χρειάζεται μια γερή δόση αντικειμενικότητας που θα την αποκόψει τόσο από την ταινία του 1994 όσο και από το πρωτότυπο κόμικ για να γίνει εμφανές πως, παρά τα επιμέρους προβλήματά της, η ταινία διαθέτει κάποιες αρετές, έστω και σε τυπικό τεχνικό επίπεδο.

Οι σεναριογράφοι αποφάσισαν να ενσωματώσουν νέες ιδέες και να αποκλίνουν ηθελημένα από το “Κοράκι” του 1994, αλλά δυστυχώς πολλές λεπτομέρειες δεν λειτουργούν με τον σωστό τρόπο. Το σενάριο είναι φορτωμένο με υπο-πλοκές που αποσπούν από τα κύρια κίνητρα της ιστορίας (την αγάπη και την εκδίκηση) και πάνω απ’ όλα λείπει η λεπτότητα στην απεικόνιση του υπερφυσικού, υποτιμώντας τα στοιχεία που αφορούν τους βασικούς χαρακτήρες, απαραίτητα για να ωθήσουν τη μοίρα του πρωταγωνιστή.

Το νέο πλαίσιο αφαιρεί τη σκοτεινή νουάρ ατμόσφαιρα, η οποία στο παρελθόν έγινε συνυφασμένη με την ιστορία, και η επιλογή να την αντικαταστήσει με μια εξωφρενικά βίαιη και αιματηρή κορύφωση μοιάζει να στερείται νοήματος, λόγω της σκηνοθετικής απουσίας του ρεαλισμού. Υπάρχει έντονο στυλιζάρισμα που προσπαθεί κοπιαστικά να εξαργυρώσει τη λογική του “Kill Bill” χωρίς να ρίχνει το βάρος στη δημιουργία ενός προσωπικού οράματος.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ

“Μητρικό Ένστικτο”: Ένα δυσοίωνο ψυχολογικό θρίλερ

Από την άλλη, έχουμε τις ερμηνείες οι οποίες έχουν τα φόντα να ικανοποιήσουν, χάρη στην πειστικότητά τους. Παρά την προχειρότητα του σεναρίου να ερμηνεύσει τον χαρακτήρα του με αδύναμα ψυχολογικά τραύματα, ο Bill Skarsgard κατασκευάζει τον χαρακτήρα του Έρικ με ερμηνευτική προσήλωση. Η χημεία του με την αξιοπρεπέστατη FKA twigs μοιάζει διφορούμενη σε μια ταινία που δεν προσθέτει υπόβαθρο στην υπερβατική ιστορία αγάπης που ωθεί τον Έρικ να επιστρέψει από τον κόσμο των νεκρών. Μπορεί, όμως, να αναγνωσθεί ικανοποιητικά ως μια μονόπλευρη εμμονή, ένα εσωτερικό προϊόν υπό το πρίσμα ενός διαταραγμένου νου, κάτι το οποίο σαφέστατα έχει υποστηρίξει έως τότε ο Skarsgard.

Ο ρυθμός της ταινίας εξελίσσεται ομαλά, φωτογραφία και μοντάζ, παρότι τυπικά, λειτουργούν υπέρ της δράσης, το soundtrack έχει τον απαραίτητο δυναμισμό, αλλά η σκιά του Alex Proyas –ή μάλλον των πολύ πιο ταιριαστών επιλογών του πάνω στο ύφος– παρα-είναι μεγάλη για να επιτρέψει στην ταινία να αναγνωριστεί ως αυτόνομα ευχάριστη. Σίγουρα πάντως όχι το ανοσιούργημα, όπως πολλοί έχουν βιαστεί να την ανακηρύξουν.