Το μυστήριο του θρόνου της Κνωσού κρύβεται στα βουνά του Λασιθίου

Μία πρωτογενής στρατηγική προσέγγιση για το κωδικοποιημένο σύμβολο του διπλού ή ακτινωτού “Ε” που υπάρχει εκατέρωθεν του θρόνου στην Κνωσό. Είναι ένα σύμβολο που προϋπήρξε από το γράμμα έψιλον της ελληνικής αλφαβήτου και μέχρι σήμερα δεν υπάρχει σε παγκόσμιο επίπεδο τεκμηριωμένη και ευρέως αποδεκτή αποκωδικοποίηση της θρησκευτικής ή τελετουργικής σημασίας του.

Ο Μινωικός Πολιτισμός ξεκίνησε αρχικά στην ανατολική Κρήτη και αργότερα εξαπλώθηκε δυτικότερα. Το κυριότερο κέντρο εξουσίας αυτής της περιόδου ήταν η Κνωσός. Η ανασκαφή του 1900 στην Κνωσό αποκάλυψε την αίθουσα του θρόνου, χωρίς οροφή και με κατεστραμμένο ένα μεγάλο μέρος των τοιχογραφιών. Ο Sir Arthur Evans για να αναπλάσει το χώρο κάλεσε δύο εξειδικευμένους καλλιτέχνες, τον Emile Gillerons και τον Piet De Jong.

Για την ανάπλαση της Κνωσού, οι δύο καλλιτέχνες αλλά και ο ίδιος ο Evans, φωτογράφισαν και σκιτσάρισαν με επαγγελματική επιμέλεια τα υπολείμματα των τοιχογραφιών και έτσι η ανάπλαση των τοιχογραφιών αναπαριστά σε μεγάλο ποσοστό την αρχαιολογική πραγματικότητα, δίδοντας βαρύτητα στην συμμετρία και την σύγκληση προς τον θρόνο. Η εξέταση των αρχικών χρωμάτων με σύγχρονες μεθόδους, απεκάλυψε ότι οι τοιχογραφίες στην Κνωσό κατασκευάστηκαν το έτος 1690 πχ, δηλαδή περίπου 60 χρόνια πριν την έκρηξη του ηφαιστείου της Στρογγύλης που είναι η σημερινή Σαντορίνη.

Η πλειονότητα των αρχικών φωτογραφιών και σχεδιαγραμμάτων από την ανασκαφή στην Κνωσό, φυλάσσονται στο Ashmolean Museum της Οξφόρδης στο οποίο εργαζόταν ο Evans. Ειδικά για τα σύμβολα εκατέρωθεν του θρόνου προκύπτει ότι ειδικά στα δεξιά του θρόνου όπως βλέπει ένας εξωτερικός παρατηρητής, είχε διασωθεί σε σχετικά καλή κατάσταση το μέρος της αρχικής τοιχογραφίας που περιλαμβάνει το υπό μελέτη σύμβολο. Επομένως το σύμβολο αυτό του διπλού ή ακτινωτού “Ε” είναι πραγματική απεικόνιση του αρχικού Μινωικού και όχι απλή μεταγενέστερη καλλιτεχνική απεικόνιση και πρέπει να επεξηγηθεί η σημασία του σε σχέση με τον τελετουργικό χώρο που εντοπίστηκε.

Κρυπτογραφημένα μυστικά σύμβολα

Η διάταξη του χώρου στην πασίγνωστη «αίθουσα του θρόνου» της Κνωσού, παραπέμπει σε χώρο ιερατικών ή τελετουργικών λειτουργιών και απόκρυφων μυστηρίων. Στο χώρο υπάρχει δεξαμενή καθαρμών, καθώς και πλήθος κρυπτογραφημένων μυστικιστικών συμβόλων. Οι Μινωίτες συνήθιζαν να χρησιμοποιούν κωδικοποιημένους ιερούς συμβολισμούς. Για παράδειγμα η Πότνια Θεά, πολύ πιθανόν η Μητέρα Γη, στα εδώλια εμφανίζεται κωδικοποιημένα με φίδια στα χέρια, που σημαίνει την προστασία που παρέχει στους ανθρώπους.

Τούτο διότι, κατά τον μύθο ο Δίας έρποντας σαν φίδι καλύφθηκε επάνω στη Γη για να μην τον εντοπίσει ο Κρόνος. Επίσης είναι με γυμνό το στήθος που σημαίνει ότι είναι τροφός, διότι το μητρικό γάλα παραπέμπει στην αρχή και την διατήρηση της ζωής. Τα κρυπτογραφημένα μυστικά σύμβολα που περιλαμβάνονται στις τοιχογραφίες της συγκεκριμένης αίθουσας του θρόνου στην Κνωσό, συνδέονται άμεσα με την τελετουργική χρήση της.

Τα δύο αυτά όμοια σύμβολα, σε σχήμα δύο ακτινωτών “Ε”, έχουν άμεση σχέση με την ιερή τελετουργική και νομοθετική χρήση του χώρου που από την εμφανώς περίοπτο και συμβολική θέση που έχουν τοποθετηθεί ένθεν κακείθεν του θρόνου, ασφαλώς όχι τυχαία, είναι κωδικοποιημένος ιερός συμβολισμός που μέχρι σήμερα δεν έχει επεξηγηθεί. Αντίστοιχα κωδικοποιημένα σχήματα που ομάδα μελετητών τα ονομάζει τρίαιχμα ή ακτινωτά Ε, έχουν εντοπιστεί και σε άλλα σημεία στην Κρήτη, όπως στα ανάκτορα των Μαλίων, της Φαιστού, της Ζάκρου.

Γέννηση του Δία

Ο τιτάνας Κρόνος αποφάσισε να τρώει τα παιδιά του, ώστε να μην επιτρέψει σε κανένα από αυτά να μεγαλώσει και να διεκδικήσει την εξουσία του στον κόσμο. Πολλοί μελετητές ισχυρίζονται ότι έκανε τα παιδιά του φθαρτά για να τα τρώει ο Χρόνος (Χρόνος=παραφθορά του Κρόνος). Η απόφαση του Κρόνου έκανε την σύζυγο και αδελφή του Ρέα να στεναχωριέται που δεν μπορούσε να μεγαλώσει κανένα από τα παιδιά της.

Η Γη συμβούλεψε την κόρη της να γεννήσει το μωρό στη αρχαιότερη πόλη της Κρήτης την Λύκτο και να το κρύψει σε μία σπηλιά μέσα στην ιερή γη στο “βουνό του Αιγαίου”, όπως αναφέρει ο Ησίοδος στο έργο του “Θεογονία” που συνέγραψε το 720 πχ. Αυτό το “Αιγαίο βουνό” από τότε ονομάζεται Δίκτη, από τα δύο συνθετικά Δίας+τίκτω=Δίκτη.

Η επιλογή της Γης και του Ουρανού για τη σπηλιά στο Αιγαίο βουνό, δηλαδή στη Δίκτη, δεν ήταν τυχαία. Έχοντας φτιάξει την πλάση, γνώριζαν πολύ καλά την περιοχή. Ήθελαν ο Δίας ο αθάνατος, να γεννηθεί σε ένα περιβάλλον φυσικής ομορφιάς, γαλήνης, ηρεμίας και ασφάλειας, ώστε έχοντας αυτές τις προσλαμβάνουσες, να αναπτύξει ένα δίκαιο και ήπιο χαρακτήρα, με αγάπη για τη ζωή και την ισορροπία στη φύση.

Το ιδανικό αυτό φυσικό περιβάλλον, επιλέχτηκε από τον Ουρανό και τη Γη να είναι το Οροπέδιο που βρισκόταν μεταξύ Ουρανού και Γης σε υψόμετρο 850 μέτρα στην ανατολική Κρήτη. Το είχαν φτιάξει ώστε να μοιάζει σαν μία προστατευμένη ορεινή αγκαλιά, δυσπρόσιτη από τον υπόλοιπο κόσμο. Αυτό το ορεινό Οροπέδιο έμελλε να γίνει ο παιδικός Παράδεισος του Δία.

Γέννηση των Αλωιάδων γιγάντων

Μυθολογικά οι δίδυμοι Αλωιάδες ή Αλωάδες γίγαντες, ο Ώτο και ο Εφιάλτης ήταν γιοί του Ποσειδώνα, όπως αναφέρει ο Όμηρος και της Ιφιμέδειας κόρης του Τρίοπος. Σύμφωνα με την επικρατέστερη μυθολογική παράδοση όπως αναφέρει ο Απολλόδωρος, η Ιφιμέδεια αν και είχε παντρευτεί τον βασιλιά Αλωέα, ήταν ερωτευμένη με τον θεό Ποσειδώνα. Όταν συνεβρέθηκε μαζί του, γέννησε τους δίδυμους γίγαντες, που πήραν το όνομα Αλωάδες ή Αλωιάδες, σαν παιδιά του θνητού συζύγου της Αλωέα.

Η γέννηση των Αλωιάδων έλαβε χώρα στο σπήλαιο Κέρατο στην περιοχή της Βιάννου, στα νότια του «ιερού βουνού του Αιγαίου». Ο Γάλλος σπηλαιολόγος και καθηγητής Paul Faure που επί τριάντα-δύο χρόνια μελετούσε την Μινωική ιστορία συγγράφοντας σειρά σχετικών βιβλίων, αναφέρει για το σπήλαιο Κέρατο ή Βίγλα ή Νυχτεριδόσπηλο της Βιάννου που εξερεύνησε το 1955: «Δεν υπάρχει μάλιστα καμία αμφιβολία ότι από εδώ ξεκινάει ο μύθος του Εφιάλτη και του Ώτου». Τα έργα του Paule Faure έχουν εκδοθεί από την Βικελαία Δημοτική Βιβλιοθήκη του Ηρακλείου.

Οι δύο αυτοί δίδυμοι γίγαντες ήταν ασεβείς προς τους θεούς και τη φύση, αφού ήθελαν να καταστρέψουν την αρμονία στην πλάση που είχε επιβάλει ο Δίας και να μεταφέρουν την ξηρά στην θάλασσα και την θάλασσα στην ξηρά. Την ασέβειά τους προς τους Θεούς την εκδήλωναν με πολλούς τρόπους. Όταν ήταν ακόμα παιδιά, στο βουνό Κέρατο της Βιάννου, όπως αναφέρει ο Στέφανος Βυζάντιος (5ος αιώνας): «πάλεψαν με τον θεό Άρη και τον κράτησαν αλυσοδεμένο για δεκατρείς μήνες».

Ήθελαν επίσης να συνάψουν ερωτικό δεσμό με τις θεές Άρτεμη και Ήρα. Προσπάθησαν μάλιστα να εισέλθουν στον παιδικό παράδεισο του Δία, για να τον μαγαρίσουν. Ο Δίας απέτρεψε τους Αλωιάδες γίγαντες να εισέλθουν στον παιδικό του παράδεισο που βρισκόταν στο ιερό Οροπέδιο, ρίχνοντας κεραυνούς εναντίον τους, κατακαίοντας τους. Το επεισόδιο αυτό συνέβη όταν σταμάτησαν να πιούν νερό, εκεί που σήμερα είναι οι πηγές της Αλόιδας που πήρε το όνομά της από το γεγονός αυτό.

Ο Δίας θέλοντας να αποφύγει προστριβή με τον Ποσειδώνα, που ήταν μεν αδελφός του αλλά ήταν και πατέρας των Αλωιάδων γιγάντων, τους έδωσε ένα θεόσταλτο φυτό για να θεραπεύσουν με τους χυμούς του τις πληγές και τα εγκαύματα. Από τότε το φυτό αυτό, που έχει φύλλα σαν σπαθιά, πήρε το όνομά του από τους Αλωιάδες και θα λέγεται για πάντα Κρητική Αλόη (Aloe).

Θεία δικαιοσύνη

Η συμπεριφορά των Αλωιάδων βασιζόταν στο γεγονός ότι θεωρούσαν τους εαυτούς τους αθάνατους. Βασιζόμενοι στην υπερβολική σωματική τους δύναμη, έγιναν ασεβείς προς τους θεούς και την φύση. Γνώριζαν τον ιερό χρησμό που έλεγε ότι «δεν μπορούσε να τους θανατώσει ούτε θεός ούτε άλλος άνθρωπος». Υπάρχει όμως η θεία δικαιοσύνη.

Έτσι η θεά Άρτεμης με την βοήθεια του θεού Απόλλωνα, για να προσφέρουν υπηρεσίες προς τον πατέρα των θεών τον Δία, τον οποίο είχαν επανειλημμένα προσβάλει οι γίγαντες, τους παρέσυραν στη νήσο Νάξο και κατά τη διάρκεια κυνηγιού, εμφάνισαν αναμεταξύ τους ένα ελάφι. Οι δίδυμοι γίγαντες για να το σκοτώσουν, έριξαν τα βέλη τους και έτσι χτύπησε και σκότωσε ο ένας τον άλλο. Με αυτό τον τρόπο πέθαναν πριν να ενηλικιωθούν, χωρίς να παραβιαστεί ο ιερός χρησμός.

Ο Δίας για να μετριάσει την οργή του Ποσειδώνα, αλλά και σε ανάμνηση της εφήμερης αθανασίας, τους μετέτρεψε σε υδρόβια φυτά στην λίμνη του παιδικού του παραδείσου στο Οροπέδιο. Ο θεός καθόρισε ότι στους αιώνες και σε όλο τον κόσμο, τα φυτά αυτά που ομοιάζουν με υδρόβια Αλόη, θα ονομάζονται “Στρατιώτες Αλόιδες”. Θα ζουν μόνιμα στο νερό, το βασίλειο του πατέρα τους Ποσειδώνα. Το χειμώνα θα βυθίζονται στον πυθμένα της λίμνης θυμίζοντας τον θάνατο. Την άνοιξη τα φύλα τους, που ομοιάζουν με σπαθιά θα γεμίζουν διοξείδιο του άνθρακα (CO2) και θα ανεβαίνουν στην επιφάνεια του νερού και στον αέρα για να ανθίσουν, θυμίζοντας την ζωή. Είναι μία θεόπνευστη προσομοίωση της εφήμερης αθανασίας.

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: η εναλλαγή της χρήσης του γράμματος Ο αντί Ω στην γραφή των ονομάτων, εκτιμάται ότι οφείλεται στην λατινική απόδοση κατά την Ενετοκρατία, όπου το Ω αποδίδεται ως Ο. Παράδειγμα: Αλώιδα=Aloida=Αλόιδα.

Ο συμβολισμός του καλού και του κακού

Το μεγαλείο του αρχαίου μύθου είναι ότι το “ιερό βουνό του Αιγαίου”, όπως αναφέρει ο Ησίοδος την σημερινή Δίκτη στο Λασίθι της Κρήτης, απέκτησε μεγάλη ιερή σημασία και τούτο διότι: Στην βόρεια πλευρά του στο Δικταίο Άνδρο που βλέπει προς το Οροπέδιο, τον παιδικό παράδεισο του Δία, γεννήθηκε ο πατέρας των θεών για να φέρει την ειρήνη και την αρμονία στη φύση. Στην νότια πλευρά του ίδιου ορεινού όγκου του Λασιθίου, στο σπήλαιο Κέρατο που βρίσκεται κοντά στη Βιάννο, γεννήθηκαν οι δίδυμοι Αλωιάδες γίγαντες, παιδιά του Ποσειδώνα, που προσπάθησαν να καταστρέψουν την ειρήνη και την αρμονία στη φύση που είχε επιβάλει ο Δίας.

Η συνύπαρξη στον ίδιο ορεινό όγκο του Λασιθίου των δύο σπηλαίων, στην πραγματικότητα είναι η πάλη του καλού και του κακού, της τάξης και της αταξίας, που συνυπάρχουν στην πλάση, αφού οι εμπνευστές τους, γεννήθηκαν στο ίδιο ιερό βουνό. Οι υπόγειες στοές και τα υπόγεια ποτάμια που συνδέουν τα δύο σπήλαια στα βάθη της μητέρας Γης, αναμιγνύουν το καλό με το κακό.

Το ιερό μυστικιστικό σύμβολο που βρίσκεται στην αίθουσα του θρόνου στην Κνωσό, αναπαριστά για τους Μινωίτες ιερείς μύστες την πάλη αυτή του καλού και του κακού. Είναι το σύμβολο που ενώνει δίκην αλυσίδας, τον αλαβάστρινο θρόνο του αρχιερέα ή της αρχιέρειας με τα χτιστά παγκάκια εκατέρωθεν, εκεί όπου κάθονταν οι ιερείς κατά τη διάρκεια θρησκευτικών και άλλων σημαντικών τελετών.

Η σχηματική αναπαράσταση των δύο σπηλαίων σε κάτοψη, όπως είναι το κωδικοποιημένο σύμβολο στην αίθουσα του θρόνου της Κνωσού, δεν πρέπει να θεωρείται καινοφανής. Επισημαίνεται ότι στην Κλασική Αρχαιότητα υπάρχουν παραδείγματα επισκόπησης της γης από ψηλά, δηλαδή σε κάτοψη. Για παράδειγμα ο Σωκράτης περιγράφει την Γή από ψηλά στο έργο “Φαίδων” ή “περί ψυχής”.

Το κωδικοποιημένο ιερό σύμβολο

Ο συμβολισμός του καλού και του κακού, με τα δύο ακτινωτά “Ε” που παραπέμπουν στα δύο σπήλαια του ιερού βουνού του Αιγαίου στο Λασίθι, είναι ευρηματικός και παραστατικός. Μία σημαντική παρατήρηση στην σχηματική αναπαράσταση του ιερού συμβόλου είναι ότι η μεσαία γραμμή των δύο “Ε”, διαφέρει από τις καμπύλες γραμμές του σχήματος που είναι μονόχρωμες.

Τούτο διότι στις ευθείες γραμμές υπάρχουν σχεδιασμένα από τρία “χ” που εκτιμάτε ότι υποδεικνύουν ένα σύνολο ή πλήθος, πιθανόν πιστών μέσα σε κάθε σπήλαιο. Επισημαίνεται ότι και στα δύο σπήλαια έχουν εντοπιστεί από τους αρχαιολόγους και τους ερευνητές, ίχνη θρησκευτικών τελετών Μινωικής περιόδου και άρα συνάθροιση πιστών.

Στο θεοκρατικό Μινωικό σύστημα διακυβέρνησης, με το σύμβολο αυτό τιμώνται ταυτόχρονα ο Δίας και ο Ποσειδώνας. Με την απεικόνιση στην τελετουργική αίθουσα του θρόνου, ο αρχιερέας και το ιερατείο επικαλούνται τη βοήθεια των δύο θεών για να “φωτιστούν” και να ξεχωρίσουν το καλό από το κακό στις αποφάσεις τους.

Το κωδικοποιημένο αυτό ιερό σύμβολο υιοθετήθηκε και χρησιμοποιήθηκε κατά τη μακραίωνα ιστορία των Ελλήνων, αλλά και αργότερα των Ρωμαίων, με την ίδια σημασία, δηλαδή της μάχης μεταξύ του καλού και του κακού. Επίσης οι Μινωίτες θαλασσοπόροι το χάραξαν στα μέρη που ταξίδευσαν και είναι πιθανόν να το ενστερνίστηκαν και άλλοι πολιτισμοί που το χρησιμοποίησαν ίσως με την ίδια θρησκευτική σημασία.