“Το Παρίσι του Σουλεϋμάν”: Μια ταινία για την ανθρωπιά και την αλληλεγγύη

Όταν μια ταινία επιτυγχάνει να μας μεταδώσει το υπαρξιακό κι εργασιακό άγχος τού ψυχογραφούμενου δραματικού προσώπου κερδίζουμε όλοι σε εμπλουτισμένη Συλλογική και Ατομική Συνειδητότητα.

Αυτός ο ασθμαίνων μετανάστης από τη Γουινέα καταφέρνει, στην ταινία Το Παρίσι του Σουλεϋμάν, να μας συγκινήσει, να μας συνταράξει, να μας κινητοποιήσει υπέρ των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων! Σημαντικό κέρδος από μία και μόνη θέαση ενός κινηματογραφικού έργου Τέχνης.

Στον φιλόξενο κινηματογράφο Έλλη, λιγοστοί αλλά σιωπηλώς συναινούντες πνευματικώς ανήσυχοι άνθρωποι συγκινήθηκαν βαθιά, μέχρι τα μύχια της ύπαρξής τους. Μέσα από την υψηλή Λογοτεχνία και την Τέχνη, που δεν ξεχνάει τον κοινωφελή σκοπό της, γινόμαστε καλύτεροι άνθρωποι: συμβατότεροι και λειτουργικότεροι, συνεργατικότεροι, συνδημιουργικότεροι και αλληλέγγυοι γενικώς.

Αυτές, εξάλλου, είναι οι ικανές και αναγκαίες συνθήκες για την πλανητική επιβίωση και την πανανθρώπινη διάσωση στον εικοστό πρώτο αιώνα, εν μέσω λοιμών, λιμών, σεισμών (κι ελπίζω όχι) καταποντισμών…

Σισύφειες ποδηλατικές διαδρομές

Μέσα από τις άπειρες ποδηλατικές διαδρομές ενός ντελιβερά βλέπουμε το Παρίσι στα καλύτερα και στα χειρότερά του… Δεν πρόκειται όμως για road movie, δεδομένου ότι το περιβάλλον είναι θολωμένο και ο φακός εστιάζει στο πρόσωπο ή και στο ταλαιπωρημένο σώμα του επαρκούς, επαρκέστατου πρωταγωνιστούντος.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ

“Ένας Αμερικανός Φίλος”: Ένα αριστούργημα του Βιμ Βέντερς για όλες τις εποχές

Οι διαδικασίες μετανάστευσης και η γραφειοκρατία καλά κρατούν, αγγίζοντας με σχεδόν χειρουργικό τρόπο τις ψυχούλες των πασχόντων, αδυνάμων προσώπων… Μάθημα βελτίωσης…

Ας απλοποιήσουμε – όσο είναι δυνατόν – τις διαδικασίες μετανάστευσης αναξιοπαθούντων. Ίδωμεν. Όλες και όλοι, όλα μαζί τα νοήμονα όντα, για να κάνουμε τον πλανήτη μας ένα καλύτερο μέρος για διαμονή.