Τριχός εξέγερσις

Ο άνεμος, την έφερε
στην πλάτη ενός πουλιού
καμιά αποδοχή για εκείνη
στρώμα της πρότεινε να γίνει
μες στην ερωτική φωλιά του.
Το «όχι» της το δίδαξα
περήφανη να είναι, από μικρή.
Τον τζίτζικα ορέχτηκε
αγκάλιασε την κοιλιά του
μα ούτε την κατάλαβε
είχε το νου του στο ρυθμό
μια μέρα ακόμη να κερδίσει, μια ζωή.
Λιπόθυμη έπεσε στη γη
την βρήκε το μυρμήγκι
κι απάνω της πατούσε
ρυάκι να περάσει.
Κείτονταν πλέον νεκρή
σαν δρυς,
που «πάς ανήρ ξυλεύεται».
Πονώ για τον χαμό της
και γράφω μοιρολόι:
«Κι αν ήσουν τρίχα, τί μ’ αυτό
σάμπως κι εγώ,
μια τρίχα του σύμπαντος
δεν είμαι;
Ήσουν ένα χνάρι μου στη γη
με στόλισες, σε γυάλισα
σε χάιδεψε χέρι ακριβό.
Θυμήσου το καλή μου
θα σμίξουμε κάποτε ξανά
εκείνη την αιώνια στιγμή.
Εμείς, οι δύο τρίχες».