Μία τροπολογία που λέει πολλά…

του Σταύρου Λυγερού  – 

Ορισμένες φορές κάποιες ειδήσεις που περνάνε στα “ψιλά” στην πραγματικότητα είναι πιο εύγλωττες και αποκαλυπτικές από χίλιες αναλύσεις. Διαβάσαμε, λοιπόν, προ ημερών ότι ο υπουργός Οικονομικών, στην κοινοβουλευτική συζήτηση του πρόσφατου πολυνομοσχεδίου, κατέθεσε «νομοτεχνική βελτίωση»(!), με την οποία απαλλάσσονται τα εκτελεστικά μέλη του Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (ΤΧΣ), που ελέγχει τις τράπεζες, από την υποχρέωση υποβολής πόθεν έσχες.

Γιατί ο Τσακαλώτος ζήτησε αυτή την εξαίρεση; Υπέκυψε σε απαίτηση των δανειστών; Ο ίδιος δήλωσε πως ήταν απαίτηση της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και ότι παλαιότερα υπήρχε γενική εξαίρεση. Η υπόθεση αυτή επιβεβαιώνει για μία ακόμα φορά τον τρόπο που αντιμετωπίζουν την Ελλάδα οι Ευρωπαίοι εταίροι.

Ζητούν για τους δικούς τους ανθρώπους ειδικό καθεστώς εξαίρεσης, την ώρα που δήλωση πόθεν έσχες υποβάλλουν όχι μόνο κρατικοί αξιωματούχοι, αλλά και απλοί δημόσιοι υπάλληλοι, ακόμα και οι δημοσιογράφοι που εργάζονται στον ιδιωτικό τομέα. Τα στελέχη του ΤΧΣ, όμως, εξαιρέθηκαν.

Γιατί άραγε; Όταν το ευρωιερατείο ζητούσε οι κάθε είδους εντεταλμένοι της Τρόικας να έχουν ασυλία, πρόβαλαν το επιχείρημα ότι υπό τον πέλεκυ ποινικών διώξεων δεν θα μπορούσαν να κάνουν τη δουλειά τους. Παρακάμπτουμε πως με αυτό τον τρόπο ήταν σαν να ομολογούσαν ότι η δουλειά τους ήταν δυνάμει ποινικά κολάσιμη. Ήταν, ωστόσο, μία απαίτηση που είχε νόημα.

Γιατί κάποιος να θέλει εξαίρεση από την υποβολή πόθεν έσχες εάν είναι καθαρός και είναι αποφασισμένος να παραμείνει καθαρός; Η μόνη εξήγηση που εμείς μπορούμε να σκεφθούμε μας οδηγεί σε άλλα μονοπάτια… Και καλά αυτά τα μονοπάτια μπορεί να αφορούν ενδεχόμενες προσωπικές προθέσεις. Γιατί, άραγε, να προβάλει τέτοια απαίτηση η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα; Επιπροσθέτως, θα το έκανε ποτέ εάν στη θέση της Ελλάδας ήταν η Ιταλία, ή πολύ περισσότερο η Γαλλία ή η Γερμανία; Προφανώς όχι.

Κατά τα άλλα, συνεχίζουμε να μιλάμε για την Ευρώπη της δημοκρατίας, της διαφάνειας και της ισοτιμίας των χωρών-μελών της!