Κατέχουν εδάφη και το παίζουν θύματα!

Είναι γνωστό ότι ο μεγάλος διαχρονικός στόχος της Άγκυρας είναι η εξουδετέρωση του ψηφίσματος 186/1964, το οποίο “τσιμέντωσε” την Κυπριακή Δημοκρατία, μετά την επεισοδιακή αποχώρηση των Τουρκοκυπρίων από το κράτος. Το ψήφισμα θεωρείται εμπόδιο για τους τουρκικούς σχεδιασμούς για αποαναγνώριση της Κυπριακής Δημοκρατίας.

Το 186/64, το οποίο αποδείχθηκε για την Κυπριακή Δημοκρατία το βασικό διαπραγματευτικό της όπλο, ειδικά μετά το 1974, είναι το μεγάλο αγκάθι για τις επιδιώξεις της κατοχικής δύναμης. Γι αυτό και η κατοχική δύναμη πολεμά την ΚΔ, την οποία χαρακτηρίζει «εκλιπούσα». Σε αυτό το παιχνίδι της υπονόμευσης, βρίσκει συμμάχους, τους “συνήθεις υπόπτους”, αλλά αυτό είναι ένα άλλο κεφάλαιο, το οποίο πρέπει να ανοίξει.

Όχι τυχαία, ο εγκάθετος της Άγκυρας στα κατεχόμενα, Ερσίν Τατάρ, με αφορμή την 59^η  “επέτειο” από την έγκριση του ψηφίσματος ( 4 Μαρτίου 1964), θεωρεί αυτή την απόφαση του Συμβουλίου Ασφαλείας ως την αιτία για τη μη λύση! Το ψήφισμα 186, όπως υποστηρίζει ο κατοχικός ηγέτης, «δημιούργησε το σημερινό μη βιώσιμο στάτους κβο. Η απόφαση αυτή, που αποτελεί μαύρη καμπή στην ιστορία του Κυπριακού, αφενός εγκαθίδρυσε την Ειρηνευτική Δύναμη του ΟΗΕ στο νησί για να αποτρέψει τις επιθέσεις των Ελληνοκυπρίων που επιχείρησαν γενοκτονία κατά των Τουρκοκυπρίων, και αφετέρου παρέδωσε τη Δημοκρατία της εταιρικής σχέσης του 1960, η οποία ιδρύθηκε με την άσκηση των κυριαρχικών ίσων δικαιωμάτων των δύο λαών, στην ελληνοκυπριακή ηγεσία, η οποία εκδίωξε τους Τουρκοκύπριους από τη διοίκηση υπό την απειλή όπλων, καταπατώντας τους κανόνες δικαίου».

Το παραμύθι της τουρκικής πλευράς που ενώ κατέχει παράνομα εδάφη της Κύπρου, παρουσιάζεται ως θύμα των Ελληνοκυπρίων “κατακτητών” προφανώς και έχει ως στόχο την ανατροπή αυτής της απόφασης του Συμβουλίου Ασφαλείας. Με την λογική αυτή, οι «υπό καταδίωξη» Τούρκοι, αναδεικνύουν το “κακό”, που προκαλεί τα προβλήματα, που είναι-όπως ισχυρίζονται- η Κυπριακή Δημοκρατία!

Αξιώσεις της κατοχικής δύναμης

Είναι προφανές  από τις παρασκηνιακές και μη κινήσεις της πως η τουρκική πλευρά θεωρεί πως με ένα νέο ψήφισμα θα αναιρεθεί η επικυριαρχία της Κυπριακής Δημοκρατίας. Έτσι,  θα “κλειδώσει” την κυριαρχική ισότητα, που διακαώς επιδιώκει η κατοχική δύναμη. Μέσα σε αυτά τα πλαίσια, κατά καιρούς επανέρχεται μια συναφής αξίωση της Άγκυρας. Η τουρκική πλευρά ζητά όπως η αξίωση για αλλαγή της βάσης λύσης, εγκριθεί από το Συμβούλιο Ασφαλείας. Είναι σαφές πως δεν είναι εύκολο εγχείρημα αλλά τούτο δεν φαίνεται να πτοεί την Τουρκία. Θέτει άλλωστε, χωρίς ο ΟΗΕ να της το έχει ξεκόψει, δυο προϋποθέσεις για την επανέναρξη των συνομιλιών: Να γίνει αποδεκτή η κυριαρχική ισότητα και το ίσο διεθνές καθεστώς.

Όλα αυτά, λοιπόν, εντάσσονται, συνδέονται με τον διαχρονικό στόχο, που αφορά την αντικατάσταση του ψηφίσματος 186/1964, το οποίο όπως έχει αναφερθεί διασφαλίζει τη συνέχεια της Κυπριακής Δημοκρατίας. Μια τέτοια εξέλιξη θα είναι για την ελληνική πλευρά καταστροφική καθώς θα καταργεί το διεθνές αναγνωρισμένο κράτος. Την ίδια ώρα, ένα νέο ψήφισμα, ακόμη κι εάν δεν “αγγίζει” ευθέως το 186/1964, που αποτελεί μόνιμος στόχος της Άγκυρας, θα θέσει σε μια άλλη βάση τις συζητήσεις για τη λύση του Κυπριακού.

Είναι πρόδηλο ότι εάν γίνει τούτο θα συζητείται πλέον ένα μοντέλο συνομοσπονδίας δυο κρατών. Τούτο, όμως, για να γίνει θα πρέπει να πεισθούν τα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας. Η κατοχική Τουρκία έχει αρχίσει ήδη την εκστρατεία και είναι σημαντικό να σταθούμε απέναντι από αυτές τις μεθοδεύσεις. Ειδικότερα τώρα, που ο νέος Πρόεδρος ξεκινά μια πρωτοβουλία για εμπλοκή της Ε.Ε. στο Κυπριακό. Μια εμπλοκή, που θα διασφαλίζει και το περιεχόμενο μιας συμφωνίας.

Όπως σημείωνε σε παλαιότερο κείμενο του, ο Καθηγητής Διεθνών Σχέσεων – Στρατηγικών Σπουδών, Παν/μιο Πειραιώς, Παναγιώτης Ήφαιστος, η Κυπριακή Δημοκρατία και το Ελληνικό κράτος είναι απολύτως νομιμοποιημένα να αξιώσουν την αποκατάσταση της διεθνούς τάξης στην βάση των αρχικών αποφάσεων του ΣΑ και εκπληρώνοντας τις υψηλές αρχές του Καταστατικού Χάρτη να τερματιστούν τα παράνομα τετελεσμένα της παράνομης βίας.

Η τουρκική στάση οδηγεί σκοπίμως το Κυπριακό από αδιέξοδο σε αδιέξοδο αναβαθμίζοντας κάθε φορά τις αξιώσεις της. Τούτο δεν δημιουργεί διαπραγματευτικό κεκτημένο. Βασικό κεκτημένο είναι οι κανόνες λειτουργίας του ΟΗΕ και της Ε.Ε.