Αρμενική Γενοκτονία: Η νίκη της ιστορικής μνήμης

Το Αρμενικό Ζήτημα και ειδικά η Γενοκτονία των Αρμενίων δεν προσέκρουε μόνο στην λυσσαλέα αντίδραση της Τουρκίας, αλλά εν Ελλάδι και στην αδιαφορία και στα φοβικά σύνδρομα του μεγαλύτερου μέρους του πολιτικού κόσμου και δη της Αριστεράς, η οποία εξακολουθούσε να το τοποθετεί στα “αζήτητα”, όπως άλλωστε και το Κουρδικό, αφού για την ανιστόρητη πλειοψηφία της, πριν λίγες δεκαετίες, οι Κούρδοι δεν αποτελούσαν ξεχωριστό έθνος, αλλά ένα είδος ορεινών Τούρκων!

Σήμερα συμπληρώνονται 108 χρόνια από την Αρμενική Γενοκτονία, ζήτημα που δεν αποτελεί απλό περιστασιακό γεγονός. Αποτελεί γεγονός που καθόρισε την πορεία του 20ού αιώνα. Κορυφαίο συμβάν, το απόλυτο γερμανικό έγκλημα του Ολοκαυτώματος. «Ποιος μιλάει ακόμη σήμερα για την εξολόθρευση των Αρμενίων;» δήλωνε ο Αδόλφος Χίτλερ, πριν ξεκινήσει το Ολοκαύτωμα. Η Αρμενική Γενοκτονία, όμως, καθόρισε και την δημιουργία του σύγχρονου τουρκικού κράτους, που χτίστηκε πάνω στα ερείπια των ιστορικών λαών της Μικράς Ασίας.

Ο Βαχάκν Νταντριάν, κορυφαίος επιστήμονας με λαμπρές σπουδές στα πανεπιστήμια του Βερολίνου, της Βιέννης και της Ζυρίχης και με εξαίρετη ακαδημαϊκή καριέρα στα πανεπιστήμια Χάρβαρντ, Μασαχουσέτης και Duke έκανε στόχο ζωής τη μελέτη της Αρμενικής Γενοκτονίας, με βάση τις πηγές. Ο άθλος του Νταντριάν συνίσταται στο γεγονός ότι αποδεικνύει τα διαδραματισθέντα, στηριζόμενος σε στοιχεία που προέρχονται από τα κρατικά αρχεία της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, της Γερμανίας και της Αυστροουγγαρίας. Από τα αρχεία δηλαδή, των δυνάμεων εκείνων που ως θύτες ή συνεργοί των θυτών είχαν κάθε λόγο να συγκαλύψουν την αλήθεια.

Τα στοιχεία που παρατίθενται είναι συντριπτικά και διαλύουν όλες τις επιφυλάξεις, τόσο για τις προθέσεις των Νεοτούρκων, όσο και για την έκταση της Γενοκτονίας. Με το βιβλίο του Νταντριάν γίνεται, λοιπόν, μια βαθιά τομή. Η Γενοκτονία καταγράφεται με βάση τα στοιχεία και ντοκουμέντα που οι ίδιοι οι δήμιοι του αρμενικού λαού παραθέτουν. Και αυτό αποτελεί συντριπτικό πλήγμα που κονιορτοποιεί την όποια τουρκική επιχειρηματολογία, αποδεικνύοντας ότι ένα ολόκληρο κράτος το τουρκικό χτίστηκε πάνω στα ερείπια της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, βασιζόμενο σε γενοκτονίες που αποδεκάτισαν τους ιστορικούς λαούς της Μικράς Ασίας.

Γενοκτονία και συλλογική ενοχή

Οι αρχιτέκτονες αυτού του κράτους μετά τον αφανισμό, αποδύθηκαν σε ένα σκληρό αγώνα συγκάλυψης και διαστροφής της πραγματικότητας. Δημιούργησαν μια συλλογική ενοχή, που φέρνει σε δύσκολη θέση τους επιγόνους, οι οποίοι δεν μπορούν να συμφιλιωθούν με το παρελθόν τους. Έτσι ο αγώνας αποκάλυψης-συγκάλυψης έχει περάσει από ποικίλες καμπές, αλλά πλέον έχει “σπάσει” και με την αναγνώριση της Αρμενικής Γενοκτονίας από την αμερικανική κυβέρνηση.

Όπως σωστά σημείωνε ο Γιάννης Χασιώτης: «Δεν είναι τυχαίο ότι αρκετές κυβερνήσεις αρνούνται να αναγνωρίσουν την Γενοκτονία, έστω και ως απλό ιστορικό γεγονός. Δεν είναι επίσης ενθαρρυντικό το φαινόμενο εκπρόσωποι λαών που έχουν υποστεί κι αυτοί ανάλογη φρικαλέα μεταχείριση από αυταρχικά καθεστώτα, να συντάσσονται δημόσια –για οφθαλμοφανείς, αλλά μάλλον κοντόφθαλμες στρατηγικές σκοπιμότητες– με την επίσημη τουρκική πολιτική της αμφισβήτησης της Αρμενικής Γενοκτονίας».

Σε αυτό το σύνδρομο του ιστορικού αναθεωρητισμού που δεν αφορά μόνο τις Μικρασιατικές Γενοκτονίες, αλλά και το Εβραϊκό Ολοκαύτωμα ή ακόμα τα πρόσφατα εγκλήματα που συντελούνται σε διάφορα μέρη του πλανήτη, η στάση κάθε δημοκρατικού ενεργού πολίτη οφείλει να είναι αταλάντευτη. Η ηθική διάσταση της μνήμης, ατομικής και συλλογικής, είχε πάντα ένα ουσιαστικό περιεχόμενο, που έπαιρνε ιδιαίτερα δραματικό χαρακτήρα στον βαθμό που και εμείς οι ίδιοι ως Έλληνες, Μικρασιάτες, Πόντιοι, Κύπριοι και Βορειοηπειρώτες, έχουμε υποστεί θανάσιμα πλήγματα, που ταυτίζονται με την εξολόθρευση ολόκληρων πληθυσμών και την απώλεια ιστορικών εδαφών.

Ο αγώνας διατήρησης της ιστορικής μνήμης, νοούμενος όχι μόνο ως αγώνας ενάντια στην λήθη, αλλά και ως αγώνας για την αναζήτηση της αλήθειας στα όσα διαπράττονται και στις μέρες μας, αποκτά ξεχωριστή σημασία. Οι σταυροφόροι της αριστοκρατίας του χρήματος και της Νέας Τάξης έχουν εξαπολύσει έναν ολοκληρωτικό πόλεμο απέναντι σε έθνη και λαούς που επιμένουν στον ρόλο τους ως υποκειμένων της ιστορίας. Στο επίκεντρο αυτού του ολοκληρωτικού πολέμου βρέθηκε και ο ελληνικός λαός και γι’ αυτό έχει κάθε λόγο να μην ξεχνά.