Όλοι δουλεύουν τελικά για τον Μητσοτάκη

Για εκλογές-γέφυρα έγραφα την προηγούμενη βδομάδα, μια γέφυρα προς τα χειρότερα από τα σημερινά. Το δεύτερο συμπληρωματικό χαρακτηριστικό των εκλογών είναι ότι δεν υπάρχει πρόταση-στόχος ούτε για το αύριο, ούτε για το μεθαύριο. Ακούμε αόριστες υποσχέσεις για αυξήσεις και άλλα ηχηρά παρόμοια που τα έχουμε χορτάσει πριν καν τα ακούσουμε. Και από τον Κυριάκο Μητσοτάκη και τον Αλέξη Τσίπρα και από τους άλλους αρχηγούς. 

Το μόνο νέο -αλλά όχι ευδόκιμο- στοιχείο είναι ότι αποσπά το ενδιαφέρον και κατευθύνει αρκετές ψήφους όχι η τύχη του Αιγαίου, ούτε η τραγωδία των Τεμπών, αλλά ο γνωστός ηθοποιός και η δράση του ως “άντρας με τα ούλα του”. Δεν είναι η πρώτη φορά όπου οι λεγόμενες “ιδιωτικές” στιγμές κρίνουν την εξέλιξη των δημόσιων πραγμάτων, εντός και εκτός Ελλάδας. Ακόμα και ο Περικλής είχε συρθεί στα δικαστήρια για την Ασπασία, ότι ήταν πόρνη, γιατί όχι ο “άντρας ο πολλά βαρύς” (όπως λένε) κ. Γεωργούλης; Πολύ περισσότερο όταν δεν υπάρχει κάτι άλλο, ζουμερό αλλά και ουσιώδες, να αποσπάσει έστω ελάχιστα την προσοχή του φιλοθεάμονος κοινού.

Με δυο λόγια το μόνο που προσφέρουν αυτές οι εκλογές είναι λίγο “ξύλο της κρεβατοκάμαρας”, το βαρετό θέαμα του Ανδρουλάκη “που δεν ήξερε γιατί τον παρακολουθούσαν”, την Καϊλή που λέει ότι δεν έκλεψε αλλά της “χρέωσαν” εκατό χιλιάρικα πρόστιμο για τιμωρία επειδή είναι ξεχασιάρα και τον κ. Τσίπρα που μετά τα αγγλικά μίλησε και ποντιακά. Έτσι δεν γίνονται εκλογές με κάποιο ενδιαφέρον. Και, πάντως, δεν κερδίζονται εκλογές από τον ΣΥΡΙΖΑ επειδή ο αρχηγός μαθαίνει ξένες γλώσσες.

Όλοι, μα όλοι, βοηθάνε τον Μητσοτάκη να βγάλει το φίδι από την τρύπα, που χάσκει όλο και πιο πολύ. Ακόμα και ο κ. Βελόπουλος βρήκε την ώρα να τσακωθεί με τα στελέχη του για να συμβάλει το κατά δύναμη στην εκλογική επικράτηση του νυν πρωθυπουργού, λες και κάνουν έρανο ενίσχυσης του Μητσοτάκη, με τη συμβολή και του κ. Βαρουφάκη, που τώρα ξαναθυμήθηκε την “Δήμητρα” ίσα-ίσα για να το βάλουν στα πόδια οι πιθανοί ψηφοφόροι. Δεν υπονοώ ότι όλοι αυτοί έχουν καταλήξει ότι η καλύτερη λύση (γι’ αυτούς) είναι να μείνει ο Μητσοτάκης πρωθυπουργός ώσπου να περάσει η μπόρα που προαναγγέλλει ο ομογενής διορισθείς διπλωματικός διδάσκαλος, επισκέπτης εν Αθήναις, ότι η ενδεδειγμένη λύση είναι ΝΑΤΟ και Ελλάδα να βοηθήσουν την Τουρκία σε ότι αυτή επιζητεί. Αυτό θα ήταν η καλή εκδοχή.

Καιροσκοπικός λόγος 

Διακρίνω, όμως, μια χειρότερη έκδοση ότι όσα συμβαίνουν και όσα επέρχονται (βλέπε δηλώσεις Τσίπρα: ναι στα περί συνεκμετάλλευσης στο Αιγαίο) οφείλονται σε ορατή, ολοκληρωτική “αδυναμία κατανόησης” του περιβάλλοντος, έστω σε σπερματική, πρωτόλεια μορφή, μαθητών και διδασκάλων. Αλλά και συμπληρωματικά, σε ένα αλόγιστο καιροσκοπισμό των μελετηρών, κατά τα άλλα, γηγενών μαθητών που υποδύονται επιτυχώς, κατά κανόνα, τους καλούς και πειθήνιους, ώστε να αποφύγουν τυχόν επίπληξη του διδασκάλου στο μάθημα της πολιτικής πειθαρχίας και συμμόρφωσης. Αναφέρομαι σε πολιτικούς άνδρες/γυναίκες που μου θυμίζουν, στις “μέρες αποστασίας του 1965”, εκείνο τον βουλευτή που είχε κώλυμα να βγει από το σπίτι για να συνταχθεί με τους αποστάτες λέγοντας στο τηλέφωνο “μα είμαι με τις πιτζάμες” ενώ αυτοί του φώναζαν σε απόγνωση “έλα όπως είσαι” και, όπως ξέρουμε, πήγε.

Λέω για την “μαύρη τρύπα” που χάσκει και μεγαλώνει για να καταπιεί όποιον βρίσκεται εγγύς. Όλοι κάνουν ότι δεν την βλέπουν αλλά οι πιο ανόητοι είναι αυτοί που νομίζουν ότι μπορούν να σπρώξουν άλλους (πχ τους κυβερνώντες) στην τρύπα και οι ίδιοι να τους χαζεύουν ήσυχοι. Κούνια που τους κούναγε.

Ένα τελευταίο, αλλά όχι έσχατο, ερώτημα είναι γιατί -και έως πότε- οι αυτοθεωρούμενοι αριστεροί θα συνεχίσουν να μην προτάσσουν τα εθνικά θέματα (ιδίως περί το Αιγαίο) ως κατεπείγοντα. Γνωρίζοντας φυσικά ότι οι προσπάθειές τους τώρα θα φαίνονται -και ίσως θα είναι, αν όχι μάταιες πάντως χωρίς ανταπόκριση. Λέω αυτοθεωρούμενοι επειδή πλέον κανείς δεν μπορεί να απονείμει τίτλους αναγνώρισης για οτιδήποτε. Ο καθένας, από την Κίνα ως τις ΗΠΑ, τη Ρωσία ή την Ελλάδα, ορίζει τον εαυτό του, τις αξίες του και κερδίζει μόνος τούς τίτλους του.

Τελικά για όσο καιρό οι όποιοι αριστεροί, ας πούμε παλαιάς κοπής αλλά σύγχρονης αντίληψης, αδυνατούν να θεωρήσουν, να ξεχωρίσουν και να προτάξουν αυτό που πιστεύουν πως είναι σημαντικό και καίριο, άξιο να προκαλέσει αίτημα αγώνα, για τόσο καιρό δεν θα μπορούν να γίνουν κινητήρια δύναμη για οτιδήποτε. Όσο πλατιάζουν τόσο θα αδυνατίζουν, σκελετός χωρίς ψαχνό. Κάτι ανάλογο ισχύει και προς τα δεξιά στους νομιμόφρονες που δεν έχουν υποστεί “Σημιτική” λοβοτομή, στους έχοντες πατριωτική αντίληψη.

Οι εκλογές έρχονται, τα προσωπεία έχουν πέσει, οι κάλπες δεν έχουν άλλα μυστικά, όλοι παίζουν στο ξέφωτο, δεν βλέπει και δεν ακούει μόνον όποιος δεν θέλει να το κάνει.