Το μυθιστόρημα της μειονότητας – 10+1 προτάσεις πολιτικής για τη Θράκη

Οι δημοκρατικές ευαισθησίες της Ελλάδας δεν της επιτρέπουν την εφαρμογή μίας πολιτικής συστηματικών διωγμών και καταπίεσης με σκοπό τη διάλυση της μουσουλμανικής μειονότητας, ανάλογη με εκείνη που εφάρμοσε στο παρελθόν η Τουρκία για να διαλύσει την ελληνορθόδοξη μειονότητα στην Κωνσταντινούπολη, την Ιμβρο και την Τένεδο. Πρέπει, ωστόσο, να υπογραμμισθεί ότι εάν τα πράγματα φθάσουν στα άκρα, το πρώτο θύμα θα είναι η ίδια η μειονότητα, αφού κανένα έθνος και κράτος δεν μπορεί να αποδεχθεί μοιρολατρικά τη συρρίκνωσή του.

Μία τέτοια ολοκληρωμένη εθνική πολιτική για τη Θράκη πρέπει να έχει στόχο να εξουδετερώσει τα δυναμικά ερείσματα και τους μηχανισμούς της τουρκικής επεκτατικής πολιτικής. Επίσης, πρέπει να σκοπεύει όχι μόνο στην αναχαίτιση της διαρροής του χριστιανικού στοιχείου, αλλά και στη δημιουργία ρεύματος επιστροφής και εγκατάστασης νέου πληθυσμού. Μέτρα, που εξυπηρετούν αυτό τον στόχο, είναι μεταξύ άλλων:

Πρώτον: Στο σημείο που έχουν φθάσει τα πράγματα πρέπει η Αθήνα να σκεφτεί σοβαρά το κλείσιμο του τουρκικού προξενείου στην Κομοτηνή, έστω κι αν οι Τούρκοι κλείσουν ως αντίποινα το ελληνικό προξενείο της Κωνσταντινούπολης. Η πολιτική κατευνασμού της τουρκικής επεκτατικής πολιτικής οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στον περαιτέρω εκτουρκισμό των μουσουλμάνων, γιατί ενισχύει την εντύπωση πως η Τουρκία έχει τη δύναμη να επιβάλλει στην Ελλάδα τη θέλησή της και να εξασφαλίζει προστασία στη μειονότητα.

Δεύτερον: Η χωρίς υπαναχωρήσεις εφαρμογή των νόμων και η επιβολή των αντιστοίχων κυρώσεων σ’ όσους μουσουλμάνους παρανομούν, που σημαίνει και σε όσους με πράξεις καλλιεργούν κλίμα έντασης, αντιποιούνται αρχή, όπως οι ψευτομουφτήδες, αλλά και σ’ όσους καταπατούν εκτάσεις, κτίζουν αυθαίρετα κι ασχολούνται με το λαθρεμπόριο και την παραοικονομία. Εννοείται ότι αυτό πρέπει να ισχύει και για τον χριστιανικό πληθυσμό για τον οποίο σε μεγάλο βαθμό ισχύει.

Τρίτον: Η αναβάθμιση και ταχύρρυθμη επέκταση του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου, με σκοπό να μετεξελιχθεί στο πολυπληθέστερο πανεπιστήμιο της χώρας. Επιπροσθέτως, γιατί π.χ. το Πάντειο και το Γεωπονικό, καθώς και άλλα ανώτερα εκπαιδευτικά ιδρύματα να μην μεταφερθούν σταδιακά στη Θράκη; Με αυτόν τον τρόπο θα διοχετευόταν φοιτητικός πληθυσμός και πόροι, που θα συνέβαλαν αποφασιστικά στην αναγέννηση και την ανάπτυξη της περιοχής.

Τέταρτον: Από τη στιγμή της εγγραφής των σπουδαστών στο πανεπιστήμιο θα έπρεπε αυτοί αυτομάτως να εγγράφονται στα μητρώα των αντίστοιχων δήμων της Θράκης, μέχρι τη στιγμή της αποφοίτησής τους. Παραλλήλως θα έπρεπε να επιβληθεί στο διδακτικό προσωπικό η μόνιμη εγκατάσταση στη Θράκη για να σταματήσει το απαράδεκτο φαινόμενο των “ιπταμένων καθηγητών”.

Πέμπτον: Γιατί να μην μεταφερθούν σταδιακά στη Θράκη οι στρατιωτικές και αστυνομικές σχολές, η Σχολή Δικαστών και άλλες αντίστοιχες, οι οποίες δεν υπάρχει κανένας λόγος να βρίσκονται στην Αθήνα.

Έκτον: Η παροχή επιδοτήσεων για τη δημιουργία νέων βιομηχανικών μονάδων στη Θράκη, που είχε ακολουθηθεί μετά τη μεταπολίτευση, έκανε πολλούς πλούσιους, αλλά δεν έφτιαξε βιομηχανία. Αντί για επιδοτήσεις, το κράτος πρέπει να δώσει γενναία φορολογικά κίνητρα για τη δημιουργία παραγωγικών μονάδων, ή τη μεταφορά στη Θράκη υπαρχουσών. Με αυτόν τον τρόπο θα προσελκύσει σοβαρούς επιχειρηματίες κι όχι “αεριτζήδες”, όπως συνέβη με τις επιδοτήσεις. Δεν είναι δυνατόν η Θράκη να αντιμετωπίζεται από τις ελληνικές κυβερνήσεις όπως όλες οι άλλες περιφέρειες.

Έβδομον: Μετά την Εγνατία Οδό και τις εγκαταστάσεις στο λιμάνι της Αλεξανδρούπολης, το ελληνικό κράτος πρέπει να προγραμματίσει την κατασκευή έργων υποδομής, καθώς και να λάβει μέτρα για την αξιοποίηση κάθε συγκριτικού οικονομικού πλεονεκτήματος που έχει η περιοχή.

Όγδοον: Η ολοκλήρωση της διαδικασίας αναδασμού όχι μόνο θα επέτρεπε την εκτέλεση σημαντικών έργων υποδομής στον αγροτικό τομέα, αλλά και θα ξεκαθάριζε το ιδιοκτησιακό καθεστώς εκατοντάδων χιλιάδων στρεμμάτων, που έχουν καταπατηθεί από μουσουλμάνους και χριστιανούς. Με αυτόν τον τρόπο θα απελευθερώνονταν μεγάλες εκτάσεις, οι οποίες θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν για την δημιουργία σύγχρονων αγροτοβιομηχανικών μονάδων.

Ένατον: Ίδρυση αγροτικών φυλακών και στην ορεινή ζώνη.

Δέκατον: Στις αρχές της δεκαετίας του 1990 το ελληνικό κράτος είχε μία μοναδική ευκαιρία να εγκαταστήσει στη Θράκη δεκάδες χιλιάδες Ελληνοποντίων, που είχαν τότε επαναπατριστεί από την πρώην Σοβιετική Ένωση. Η ευκαιρία χάθηκε από την ανικανότητα του αθηναϊκού κράτους. Μία τέτοια επιχείρηση, βεβαίως, προϋπέθετε την λήψη γενναίων μέτρων με σκοπό την οικονομική ανάπτυξη της περιοχής, ώστε να διασφαλισθεί η παραγωγική απασχόληση των προσφύγων. Σχετική προσπάθεια έγινε, αλλά χωρίς προϋποθέσεις επιτυχίας. Έτσι οι περίπου 3.000 Ελληνοπόντιοι που είχαν προσωρινά στεγαστεί στη Θράκη ήταν ως αριθμός ασήμαντος, αλλά και χωρίς προοπτική να ριζώσουν. Το Ιδρυμα Παλιννοστούντων, το οποίο είχε την αποκλειστική ευθύνη, αντί να τους εγκαταστήσει σε ερημωμένα χριστιανικά χωριά, ή σε οικισμούς, παραχωρώντας τους κτήματα ή εργασία για τα προς το ζειν, τους κρατούσε σε μία ιδιότυπη ομηρία, εξασφαλίζοντάς τους μόνο στέγη και φαγητό και ελάχιστα χρήματα. Η τακτική αυτή προέκυψε από αβελτηρία, αλλά και υπαγορεύθηκε σε μεγάλο βαθμό από ψηφοθηρικές σκοπιμότητες. Έτσι, όταν οι Ελληνοπόντιοι απογοητεύθηκαν από το γεγονός ότι δεν έβρισκαν απασχόληση ούτε οι λίγοι που είχαν προσωρινά εγκατασταθεί στη Θράκη παρέμειναν. Την εγκατέλειψαν και εγκαταστάθηκαν σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, όπως η μεγάλη πλειονότητα.

Ενδέκατον: Η καθιέρωση θητείας ολίγων εβδομάδων για το γυναικείο πληθυσμό, χριστιανικό και μουσουλμανικό, ώστε να εκπαιδευθεί σε βοηθητικές στρατιωτικές εργασίες. Αυτό το μέτρο είναι αναγκαίο για μία χώρα, η οποία αντιμετωπίζει την απροκάλυπτη τουρκική επεκτατική απειλή, αφού θα απελευθέρωνε προσωπικό για να διοχετευθεί σε μάχιμες θέσεις. Επιπροσθέτως, θα είχε καταλυτική επίπτωση στη μουσουλμανική μειονότητα, λόγω των υπερσυντηρητικών ηθών που επικρατούν στους κόλπους της και γι’ αυτό αναφέρεται εδώ.

Για να καταστεί δυνατή η εφαρμογή μίας τέτοιας σφαιρικής πολιτικής, απαραίτητη προϋπόθεση είναι να υπάρξει μία σχετική συμφωνία κορυφής στο επίπεδο του πολιτικού συστήματος, ή τουλάχιστον της μεγάλης πλειονότητα των κομμάτων. Μία τέτοια συμφωνία πρέπει να περιλαμβάνει δύο δεσμεύσεις: Η πρώτη είναι ένα περιοριστικό πλαίσιο για τον κομματικό-εκλογικό ανταγωνισμό, ώστε να μην αναγορεύεται η μειονότητα σε ρυθμιστή και να μην εκμεταλλεύονται οι διάφοροι ταγοί της τις προσωπικές φιλοδοξίες κομματικών στελεχών και ευρύτερα τις κομματικές αντιθέσεις, για να προωθούν τις θέσεις τους. Η δεύτερη δέσμευση είναι η ανάθεση σ’ ένα διακομματικής αποδοχής επιτελείο την εφαρμογή όλου του φάσματος της πολιτικής για τη Θράκη. Δυστυχώς, όλα τα παραπάνω, ενώ είναι απολύτως ρεαλιστικά, μοιάζουν απίθανα, επειδή δεν υπάρχει η αντίστοιχη πολιτική βούληση.