Τα δεκάδες εξώγαμα του Μίκη και οι μίζεροι…

Κι όταν οι αυταπάτες αρχίζουν να γυρίζουν την πλάτη τους και να παίρνουν τον ανεπίστρεπτο δρόμο που οδηγεί στη “δύση”, τότε το μεγάλο κενό που αφήνουν, γεμίζει συνήθως με κακίες, έξω από την ανησυχία, τη νευρικότητα, τη δύσμορφη διάθεση και τελικά τη μιζέρια! Αυτά σκεφτόμουν, διαβάζοντας κάποια μικρόψυχα κείμενα για τον Μίκη, μερικές μόλις μέρες μετά το φευγιό του. Κι αυτά μου ξανάρθαν στο μυαλό δύο χρόνια μετά και με τσίγκλησαν.

Αμέσως μόλις σφραγίστηκε ο τάφος και σύρθηκε η αυλαία των τελετών, άρχισαν οι κακίες εναντίον του, πότε βουτηγμένες σε μαύρη σοκολάτα υγείας και πότε βουτηγμένες σε χολή πολυτελείας. Οι κακίες γράφτηκαν ή ειπώθηκαν, κυρίως από γνωστά άτομα, τα οποία πάντα ψάχνουν για μια δαγκωνιά δημοσιότητας! Βλέπετε, αυτόν τον ογκόλιθο δεν τον ζήλευαν μόνο ζωντανό, για τη ζωή που ζούσε, για το έργο του και γι’ αυτά που απολάμβανε, μέχρι που πέταξε στην αθανασία. Τον ζήλεψαν και σαν νεκρό, για το πανελλήνιο και παγκόσμιο πένθος, κάτι που στους ίδιους δε θα συμβεί ποτέ, αφού είναι ζήτημα αν θα μαζευτούν 15 νοματαίοι στην εξόδιο τους!

Και ζήλιααα, που τον Μίκη, τον φρουρούσαν τόσο ως ζωντανό, όσο και ως νεκρό. Ως νεκρό, διά τον φόβον των “Ιουδαίων”, που θα μπορούσαν να τον κλέψουν και να πάνε να τον θάψουν ασκαρδαμυκτί, στο Βραχάτι, οπότε η αξία πώλησης του σπιτιού του εκεί, στο οποίο φιλοξενήθηκε και ο Μιτεράν, θα ανέβαινε τουλάχιστον 30 φορές! Σ’ αυτόν τον, ονομαζόμενο και μάταιο κόσμο, όλα συγχωρούνται με διάφορες γελοίες σοφιστείες. Το μόνο πράγμα που δεν συγχωρείται είναι η επιτυχία του άλλου και κυρίως η επιτυχία του ομότεχνου. Βλέπεις, αυτό που έχει ο “άλλος” και που δεν το έχεις εσύ, το ζηλεύεις και το χειρότερο είναι ότι μερικές φορές το φθονείς, αλλά ο φθόνος είναι αρρώστια, μπάρμπα μου!

Όταν κάποτε ρώτησαν τον Κώστα Βάρναλη «ποια είναι η ωραιότερη γυναίκα», απάντησε αμέσως, δίχως σκέψη, «του αλλουνού». Έτσι φτάσαμε και στο ζήτημα αν ο Μίκης έχει ή όχι εξώγαμο τέκνο! Πω-πω, τι πληκτρολογήσεις έγιναν σχετικά! Και σημειώστε, ότι το θέμα βγήκε μετά τον θάνατό του! Πριν, δεν είχε ακουστεί τίποτε και μάλιστα απορώ πώς δεν το είχαν μυριστεί τα αιμοβόρα τηλεοπτικά κανάλια…

Θα είμαι ψυχρά λογικός, αλλά με χιούμορ. Θεωρώ ότι θα ήταν παράλογο και απίστευτο, αν ο Μίκης δεν είχε δεκάδες εξώγαμα παιδιά σε όλο τον κόσμο (δεν αστειεύομαι, καθόλου!). Είχα δει από φοιτητής, τόσο εδώ στην Ελλάδα (με την ακραία υποκριτική ερωτική ηθική της, δίπλα στην πουτανιά) όσο και στη Σουηδία (με την απόλυτη ερωτική ελευθερία) ότι, άτομα ασήμαντα από προσωπικότητα και απλώς ανεκτά στην εμφάνιση (αλλά, ίσως, με λίγο θράσος…), έκαναν θραύση με τις γυναίκες! Μάλιστα συχνά, τις ψήνανε εύκολα για έκτρωση (αξίζει τον κόπο ένα ιδιαίτερο κείμενο για το θέμα, γιατί έχω σπαρταριστές αληθινές ιστορίες)!

Και στη Ζουαζηλάνδη, η… χάρη σου;

Οπότε, ερωτώ: Εδώ, τώρα, ένας Μίκης γίγαντας και ελκυστικός, στην εμφάνιση, στην προσωπικότητα, στο μυαλό, και στην έμπνευση, να μην έχει δεκάδες εξώγαμα σ’ όλο τον κόσμο, αφού όπου πήγαινε τα θηλυκά έπεφταν στην αγκαλιά του σαν τις ακρίδες; Να μην έχει; (Το ξέρετε ότι ήταν καψούρης και με την γκόμενα του Τσε;) Δε γνωρίζω τι θα γίνει με τον συμπαθή Νίκο Κουρή, που …απειλεί το επίθετο και τα φράγκα της Μαργαρώς, αλλά σίγουρα είναι φτυστός ο Μίκης! Και μη μου πει κανείς εξυπνάκιας, ότι «επειδή αυτός ο Νίκος είναι άτομο φυσιολογικό, δημιουργικό και εργατικό (χρυσοχόος, το επάγγελμα), δεν μπορεί να είναι παιδί του Μίκη»…

Ο δαιμόνιος (ντετεκτιβο-δημοσιογράφος) Χ.Π. μου είπε ότι ο Μίκης έχει κόρη στη Ζουαζηλάνδη! (Δεν το υιοθετώ, αλλά το… απολαμβάνω!) Μου εξήγησε, λοιπόν ότι, ο Μίκης κάποια φορά βρέθηκε στη Ζουαζηλάνδη κι έπεσε πάνω στη βραδιά που ο βασιλιάς θα διάλεγε την επόμενη σύζυγό του, αφού οι βασιλιάδες εκεί μπορούν να έχουν όσες γυναίκες θέλουν,  για παράδειγμα, ο βασιλιάς, Μσουάτι ο Γ’, βρήκε πρόσφατα την 14η σύζυγό του!

Η εκλογή από τον βασιλιά γίνεται σε μια μεγάλη γιορτή παραδοσιακού χαρακτήρα, με πολλά νεαρά κορίτσια να χορεύουν γυμνόστηθα μπροστά του! Εκείνη τη βραδιά, λοιπόν, με τον Μίκη, ο βασιλιάς διάλεξε την επόμενη σύζυγό του και μετά ρώτησε τον Μίκη αν του αρέσει κάποιο από τα κορίτσια για να κοιμηθεί μαζί του, προσθέτοντας ότι αυτό είναι θεμιτό στη χώρα του και δείγμα φιλοξενίας. Μάλιστα ο δαιμόνιος Χ.Π. πρόσθεσε ότι τον “σπόρο” του Μίκη έναν κορίτσαρο, με ύψος κι ομορφιά σαν τον μπαμπά του, τον διάλεξε κάποιος βασιλιάς για μία από τις βασίλισσές του…

Φαντάζεστε, λοιπόν, να έρθουν εδώ δεκάδες άτομα από όλο τον κόσμο, με DNA του Μίκη; Αχ, Μαργαρίτα! Και ο χότζας απ’ την ταράτσα του Χίλτον να ντελαλεί συνεχώς, με συνοδεία από την συμφωνική της ΕΡΤ: «Ακούσατε-ακούσατε, Άγγλοι, Γάλλοι, Πορτογάλοι, Σέρβοι, Βούλγαροι, Ρουμάνοι, Πολωνοί, αγάδες, πασάδες, ντερβισάδες, Ρώσοι, Μπόερες κι Οθωμανοί! Όλοι παιδιά του Μίκη είσαστε! Όλοι! Ακούσατεεε!».

Ο Μίκης δεν ήταν άγιος

Να πω, τώρα, και “μία” καλή κουβέντα για τον Ανδρέα (γιατί δεύτερη καλή δεν έχω γι’ αυτόν), ο οποίος μπροστά στον Μίκη ήταν πάντα –κατά τη γνώμη μου– μία μικρή ευκαιριακή κουκίδα που τώρα είναι σαν να μην υπήρξε ποτέ, ο έρμος! Το μόνο “κοινό” με τον Μίκη, είναι το είδος των παιδιών που έβγαλαν. (Χέστα μεγάλε! Οι αλήθειες πονάνε…). Και αν, ο Αντετοκούνμπο είχε επίθετο Θεοδωράκης ή Παπανδρέου τώρα θα έλιαζε, και αυτός, τα φρύδια του στην πλατεία Κουμουνδούρου…

Ο Ανδρέας, λοιπόν, φαίνεται ότι χάιδεψε λίγο …παραπάνω, την Σουηδέζα ηθοποιό και τηλεπαρουσιάστρια Ράνια Μπιργκίτε Νίμπλουμ κι έτσι στις 21-4-1969 γεννήθηκε η Αμαλία Ανδρέα Νίμπλουμ, με πολύ καλές σχέσεις με τα αδέρφια της, τα παιδιά του Ανδρέα. Η Μαργαρίτα, μάλιστα, ήθελε να την πάρουν μαζί τους στον Καναδά, αλλά η μαμά της δεν συμφώνησε κι έτσι σώθηκε το κοριτσάκι… Τώρα, έχει στο Lidingö, δικό της γραφείο αρχιτεκτονικής-ντιζάιν και είναι ευτυχής. (Κουίζ γαργαλιστικό, μια και το θυμήθηκα: Ποιος πολύ μεγάλος Αμερικανός, πότε, για ποιο άτομο και γιατί, είπε τη φαρμακερή φράση: «Tell these bastards to leave that son of a bitch alone»;).

Όταν έμενα στη Στοκχόλμη και τύχαινε να έρθει ο Μίκης για κάποια συναυλία, μετά το τέλος της, μου έλεγαν οι φίλοι μου να πάμε μαζί για να τον χαιρετήσουν και να του σφίξουν το χέρι. Κάποια φορά, λοιπόν, πήγαμε έξω από το καμαρίνι του, όπου ήταν καμιά εικοσαριά νεαρές Σουηδέζες… Λέω εγώ, πάμε να φύγουμε γιατί ο άνθρωπος έχει δουλειά με τόσα θηλυκά… Και μου λέει κάποιος “κυνηγός”: «Ρε συ, αυτός μία θα πάρει, οπότε εμείς θα την πέσουμε στις άλλες και θα τους πούμε ότι θα τις πάμε να πιούν καφέ με τον Μίκη στο Grand Hotel! Έτσι θ’ αποκτήσουμε κι άλλες θηλυκές “μετοχές”». Φυσικά φύγαμε και αφήσαμε τον Μίκη στην τρελή χαρά του…

Ένας θεός πάνω στη σκηνή!

Ο Μίκης ήταν μαγικός πάνω στη σκηνή. Δείτε, με την ησυχία σας όμως, το βίντεο που σας επισυνάπτω, όπου ο Μίκης τραγουδάει την “Ρωμιοσύνη” live και θα το νιώσετε αμέσως. Ο Μίκης ξεπερνάει και τους πιο αγαπημένους μου ροκάδες και για πολλούς λόγους:

• Όλοι, μα όλοι, αυτοί οι ροκάδες, για να κάνουν τα τρελά τους πάνω στη σκηνή (που συχνά ήταν υπερβολές, όπως του Χέντριξ που έκαιγε τις κιθάρες του!), είχαν… ενισχυθεί με ναρκωτικά.
• Οι ακροατές των ροκάδων μπροστά στη σκηνή, ήταν επίσης …ενισχυμένοι!
• Οι στίχοι των ροκ τραγουδιών, εκτός  πολύ σπάνιων περιπτώσεων, ήταν αφελέστατοι μπροστά στους στίχους που τραγουδούσε ο Μίκης: «στο στήθος μου η πληγή ανοίγει πάλι, όταν χαμηλώνουν τ’ άστρα και συγγενεύουν με το κορμί μου…», «απάνω στο ξερό χώμα της καρδιάς μου εφύτρωσε ένας κάκτος»,  «τάχα αγαπάει να βλέπει έργα ληστών το μάτι των ουρανίων;», «χτυπούν το βράδυ στην ταράτσα τον Ανδρέα… τακ-τακ εσύ, τακ-τακ εγώ»  και άλλα αμέτρητα και, προπάντων, θεσπέσια!

• Η ποικιλία, ρυθμών, μελωδιών, κλιμάκων και τεχνοτροπιών στα τραγούδια του Μίκη, ΔΕΝ-ΔΕΝ υπάρχει στο ροκ!
• Το κοινό του ροκ ήταν νεολαίοι, ενώ του Μίκη όλες οι ηλικίες!
• Πολλοί από τους σημαντικότερους ροκάδες πέθαναν 27 χρόνων: Τζίμι Χέντριξ, Τζιμ Μόρισον, Τζάνις Τζόπλιν, Μπράιαν Τζόουνς, Ρόναλντ ΜακΚέρναν… Ο Μίκης (και παρά τις εθνικές ταλαιπωρίες του) τους έριξε plus 70 δημιουργικά χρόνια!
• Αν και αγαπώ πολύ τη ροκ μουσική, εντούτοις συχνά –πρέπει να ομολογήσω– με ενοχλούν τα ντεσιμπέλ του ήχου, ενώ η λαϊκή ορχήστρα του Μίκη (όχι η σημερινή καρικατούρα) είχε και στον ήχο μία ανθρώπινη διάσταση.
• Όταν κάποια φορά ήρθε στη Στοκχόλμη, στο Gröna Lund, ο Eric Clapton, το χασισάκι ήταν κάτι σαν υποχρέωση, θα έλεγα, για το κοινό του και το φούμερναν δημόσια! Πήγα στη συναυλία του Clapton και κάποια στιγμή είδα τον Παγκράτη (παρατσούκλι) που ψιλοπουλούσε “ξανθό λιβανέζικο” (ο Τσιτσάνης, στον “Σεργιάνη”, λέει «μία μελαχρινή τον κάνει φίνος να γενεί κι άλλη μία ξανθούλα θέλει να την παντρευτεί». Δεν πρόκειται για γυναίκες, τέκνα μου αγαπητά. Η “μελαχρινή” είναι χασίσι μαύρο, δυνατό από το Αφγανιστάν, ενώ “ξανθούλα” είναι αυτό που είχε ο Παγκράτης, δηλαδή ελαφρό, ξανθό και λιβανέζικο)!

Όταν πήγα με παρέα στη συναυλία του Μίκη, ακριβώς στο ίδιο πάλκο εκεί στο Gröna Lund, όπου και παρουσίασε τα “Λιανοτράγουδα”, δεν είδα κανέναν να είναι φτιαγμένος, ούτε καν με κρητικιά τσικουδιά (που θα έπρεπε, κοπέλια…)

Ο Μίκης ξεδιψούσε με χελιδονόνερο!

Μία φράση πού με αρέσει γιατί τη βρίσκω πολύ σωστή, λέει: «Στο βάθος-βάθος, τίμιοι και ερωτικά πιστοί, είναι αυτοί που …ή φοβούνται ή δεν έχουν ευκαιρίες». Ευτυχώς που ο Μίκης δεν ήταν άγιος, γιατί τώρα θα είχε καταντήσει μία εικόνα σε κάποια εκκλησία, που θα έδειχνε ένα άσχημο και άρρωστο ανθρωπάκι, παντελώς αβοήθητο, να κλαίει τη μοίρα του, κοιτάζοντας προς τα πάνω!

Θεωρώ τον Μίκη “επικούρειο” ηδονιστή (με τη φιλοσοφική, εννοείται, προσέγγιση), οπότε ακριβώς από αυτή την οπτική γωνία μπορεί κάποιος να πει διάφορες κακίες γι’ αυτόν. Όμως τα μεγαλεία του, δηλαδή η τέχνη του, το θάρρος του, ο πατριωτισμός του, ο ανθρωπισμός του, ο μεγάλος ερωτισμός του, οι αγώνες του, το κέφι του και η έξω καρδιά που είχε πάντα, είναι αναμφισβήτητα. Και ακριβώς γι’ αυτά τον ζηλεύουν οι “κοντοί”, “ολίγοι” και γνωστοί στο κοινό.

Οπότε η ζήλια τους, φλερτάρει χωρίς αιδώ με το φθόνο και οι φουκαράδες μη έχοντας τι να πουν, πιπιλίζουν “καραμέλες” κακίας απ’ αυτές που… ξεχωρίζουν τους ανθρώπους από τους αγίους. Αλλά (αν, με εννοήσατε) ακριβώς αυτές, οι ανθρώπινες “καραμέλες”, συγκαταριθμούν τον Μίκη στο μεγάλο σύνολο του λαού του που τόσο αγάπησε! Οπότε έτσι, ο Μίκης, έχει την θεϊκή και ταυτόχρονα την ανθρώπινη διάσταση, με τις όποιες “καραμέλες” της!

Επιτύμβια, για “κοντούς” «Λάκκον ὤρυξεν καὶ ἀνέσκαψεν αὐτὸν καὶ ἐμπεσεῖται εἰς βόθρον, ὃν εἰργάσατο» (Δαυίδ. Ψ. Ζ’ στ. 16, μετάφραση Ο’) “Κοντοί” μου και μικρόψυχοι ζηλιάρηδες! Όταν εσείς με δυσκολία βρίσκατε μία χλιαρή τσιτσιμπίρα για να ξεδιψάσετε, ο Μίκης ξεδιψούσε με δροσερό χελιδονόνερο (Κρισναμόρτης)! Με την ηλικία δεν ξεθωριάζουν μόνο τα μαλλιά, αλλά και οι αυταπάτες…