Άραβες και μουσουλμάνοι στο πλευρό του Χίτλερ – Η δράση τους στην Ελλάδα

Για τους Γερμανούς του Χίτλερ το Ισλάμ ήταν μια θρησκεία πολεμιστών, μια θρησκεία που οι πιστοί της αποτελούσαν καλό υλικό προς στρατολόγηση. Για τον λόγο αυτό υποστήριξαν την αντιβρετανική εξέγερση του Γκαϊλανί στο Ιράκ. Τον Μάιο του 1941, συνεργάστηκαν στενά με τον μεγάλο μουφτή της Ιερουσαλήμ αλ Χουσεϊνί και στρατολόγησαν δεκάδες χιλιάδες μουσουλμάνους της ΕΣΣΔ, αλλά και της Βόρειας Αφρικής και της Μέσης Ανατολής. Οι Άραβες που πολέμησαν στο πλευρό του Χίτλερ, εντάχθηκαν σε δύο νέες μονάδες, την Sonderverband 287 και την Sonderverband 288.

Οι Άραβες εκπαιδεύτηκαν και σε στρατόπεδο στο Σούνιο της Αττικής. Η δεύτερη μονάδα ήταν αραβική κατ’ όνομα περισσότερο. Τελικά πολέμησε στη Βόρεια Αφρική κατά των Συμμάχων και παραδόθηκε στην Τυνησία το 1943. Η Sonderverband 287 έχει μια πιο ενδιαφέρουσα ιστορία. Η μονάδα είχε επισήμως την ονομασία «Ελεύθερη Αραβική Λεγεώνα». Συγκροτήθηκε στις 4 Αυγούστου 1942 με τη βοήθεια του μουφτή αλ Χουσεϊνί και οι άνδρες της προέρχονταν κυρίως από το Ιράκ, την Συρία και την Παλαιστίνη.

Το 3ο Τάγμα της Sonderverband 287 στάλθηκε στο Ανατολικό Μέτωπο και πολέμησε στον Καύκασο. Κατόπιν στάλθηκε στην Τυνησία όπου και καταστράφηκε. Όσοι επέζησαν, μαζί με Βορειοαφρικανούς μουσουλμάνους σχημάτισαν το Τάγμα 845 και στάλθηκαν στην Πελοπόννησο, ενταγμένοι στην γερμανική 41η Φρουριακή Μεραρχία, όπου οι Άραβες έσφαξαν και έκαψαν Έλληνες, μαχόμενοι στο πλευρό των Γερμανών σε “αντιπαρτιζανικές επιχειρήσεις”.

Μετά την εκκένωση της Ελλάδας το τάγμα μεταφέρθηκε στη Γιουγκοσλαβία, όπου ενισχύθηκε σε προσωπικό από άλλες αραβικές μονάδες που διαλύθηκαν και πολέμησε κατά των δυνάμεων του Τίτο, ενταγμένη στην γερμανική 104η Μεραρχία Κυνηγών. Στην Γιουγκοσλαβία πολέμησαν και τα άλλα δύο τάγματα της Sonderverband 287, τα οποία συγκρότησαν το 92ο Σύνταγμα Γρεναδιέρων. Το σύνταγμα υπέστη βαρύτατες απώλειες στη μάχη του Βελιγραδίου τον Οκτώβριο του 1944. Οι επιζώντες Άραβες συνέχισαν να πολεμούν υπέρ των Γερμανών ως τον Μάιο του 1945, όπου και παραδόθηκαν στους Συμμάχους στην Αυστρία.

Ο ρόλος Τούρκου στρατηγού

Οι Γερμανοί στρατολόγησαν και δεκάδες χιλιάδες τουρκογενείς της Σοβιετικής Ένωσης ήδη από το 1941. Υπολογίζεται πως σχεδόν 200.000 μουσουλμάνοι υπηρέτησαν υπό τους Γερμανούς. Το φθινόπωρο του 1941 ο Τούρκος στρατηγός ε.α. Χουσεΐν Ερκιλέτ είχε επαφές με το χιτλερικό καθεστώς για την συγκρότηση τουρκικών τμημάτων από τους Γερμανούς.

Ο Ερκιλέτ επισκέφτηκε μάλιστα την Ουκρανία, μαζί με τον στρατηγό Αλί Ερντέν και συναντήθηκαν με τον Γερμανό στρατάρχη φον Ρούντστεντ για τον ίδιο σκοπό. Στην συνέχεια οι δύο Τούρκοι πήγαν στη Γερμανία και συναντήθηκαν με τον Χίτλερ. Στόχος των Τούρκων ήταν η, με την στήριξη της κυβέρνησης της Άγκυρας, προώθηση παντουρανικών σχεδίων περί δημιουργίας ενός απέραντου “τουρκικού” κράτους από τη Μογγολία ως την Αδριατική!

Το Osttürkischer Waffen-Verband SS (Ανατολική Τουρκική Μάχιμη Μονάδα SS) σχηματίστηκε το 1944 με την υποστήριξη του μεγάλου μουφτή αλ Χουσεϊνί. Η αρχική της ονομασία ήταν Ostmuselmanisches SS-Regiment (Ανατολικό Μουσουλμανικό Σύνταγμα SS) και με αυτή την ονομασία είχε ιδρυθεί στο 1942 περιλαμβάνοντας στις τάξεις της άνδρες κυρίως από το Τουρκεστάν, αλλά και άλλες μουσουλμανικές περιοχές της ΕΣΣΔ. Η μονάδα ήταν αρχικά επιπέδου συντάγματος και αργότερα ταξιαρχίας .

Καυκάσιοι SS

Η μονάδα μεταφέρθηκε τον Φεβρουάριο του 1944 στη Λευκορωσία όπου έλαβε μέρος σε “αντιπαρτιζανικές επιχειρήσεις”, δηλαδή σε σφαγές αμάχων και σε αποστολές ασφαλείας συγκοινωνιών. Μετά από μια εξέγερση ο Γερμανός διοικητής του συντάγματος εκτέλεσε 78 άνδρες. Το σύνταγμα μεταφέρθηκε στην συνέχεια στην Πολωνία και εντάχθηκε στη διαβόητη Ταξιαρχία Ντιρλεβάνγκερ, σφάζοντας ανηλεώς Πολωνούς στη Βαρσοβία.

Το φθινόπωρο του 1944 η μονάδα μεταφέρθηκε στη Σλοβακία. Εκεί από τη μονάδα απομακρύνθηκαν οι Αζέροι που μεταφέρθηκαν σε δική τους, καυκασιανή μονάδα, ενώ η Osttürkischer Waffen-Verband SS ενισχύθηκε με Τατάρους. Η μονάδα τελείωσε τον πόλεμο στην Αυστρία και στο απόγειο της ισχύος της έφτασε να αριθμεί 8.500 άνδρες.

Οι εν λόγω μονάδες δεν διέπρεψαν στα πεδία των μαχών. “Διέπρεψαν” μόνο στο κυνήγι κεφαλών ανταρτών και αμάχων. Παρά δε τις προσδοκίες των Χίτλερ και Χίμλερ και τον “έρωτα” του τελευταίου για το Ισλάμ, οι Γερμανοί στρατιωτικοί δεν έτρεφαν ιδιαίτερη εμπιστοσύνη στις ικανότητες των μουσουλμάνων μαχητών.