Η Κύπρος πωλεί “χρυσά διαβατήρια” και κάποιοι γίνονται ολιγάρχες

Είμαστε οι μόνοι που παρανομούμε; Όχι. Αλλά αυτό δεν είναι άλλοθι. Μπορεί να είμαστε ο πιο αδύναμος κρίκος και για το λόγο αυτό βρισκόμαστε στο στόχαστρο. Αλλά αυτό δεν δικαιολογεί τις πρακτικές που υιοθετήθηκαν από κάποιους παράγοντες. Παλιές αμαρτίες κυνηγούν την Κύπρο. Αλλά και η υποκρισία θριαμβεύει εκτός.

«Όχι δεν μας αδικούν όταν κατηγορούν τη χώρα», ανέφερε την Πέμπτη στο Πρωινό Δρομολόγιο του ΡΙΚ (στην Ελένη Βρεττού), ο μεμονωμένος βουλευτής, Κωστής Ευσταθίου. Περιγράφοντας τα όσα διαδραματίσθηκαν στην Επιτροπή Νομικών της Βουλής- σημειώνοντας ότι δεν ευθύνεται ο Πρόεδρος της- είπε πως όλοι όσοι παρουσιάσθηκαν ενώπιον της συναγωνίζονταν ποιος έκανε καλύτερα τη δουλειά του! Όλοι τα κάνουν τέλεια και τα φορτώνουν σε άλλους. Και οι άλλοι τους άλλους. Το πρόβλημα, όπως είπε και ο Κωστής Ευσταθίου, είναι η απουσία λογοδοσίας και διαφάνειας. Δεν εφαρμόζονται οι νόμοι. Δεν υπάρχει ένας μηχανισμός εφαρμογής των νόμων.

Όλα αυτά που περιγράφηκαν είναι επαναλαμβανόμενα. Διαχρονικά φαινόμενα που κυριαρχούν. «Οφείλεται και στην ανικανότητα των πολιτικών και των ελίτ να την διαχειριστούν, οφείλεται και στην διαφθορά και τη διαπλοκή η οποία είναι συστημική και έχει αποσαθρώσει τον ίδιο τον κοινωνικό και παραγωγικό ιστό. Οφείλεται και σε μια αντιπαραγωγική κρατικοδίαιτη μεταπρατική αστική τάξη» (Στέφανος Κωνσταντινίδης, Φιλελεύθερος 1.12.2012).

Μόνη σταθερή η αρπαχτή

Είναι η νοοτροπία. Είναι η λογική της αρπαχτής, που κάθε φορά αλλάζει το εργαλείο. Είναι το χρηματιστήριο, η “σημαία ευκαιρίας”, είναι τα “χρυσά διαβατήρια”, είναι υπόγειες διακινήσεις ύποπτων χρημάτων, είναι το ξέπλυμα βρόμικου χρήματος. Από την Focus στην Δρομολαξιά η απόσταση δεν είναι μεγάλη. Τα ίδια γεράκια γυροφέρνουν αναζητώντας… τροφή. Το σύστημα των ολίγων πάντα κερδίζει. Κύπριοι, που έγιναν διά των μεθόδων αυτών ολιγάρχες, εξυπηρετούν τους Ρώσους και όχι μόνο αυτούς. Όλοι αυτοί κέρδιζαν βγάζοντας εκατομμύρια και το κράτος πωλούσε διαβατήρια, όπως πωλούσε και τη σημαία. Τα κριτήρια “λάστιχο”, ώστε να μπορούν να εισπράττουν το χρήμα. Και οι βασικοί παίκτες, οι μεσάζοντες αλλά και οι μιζαδόροι (του πολιτικού κι άλλου συστήματος), όπως και εκείνοι που έκαναν τα στραβά μάτια, αλληθώριζαν με το αζημίωτο.

Όταν οι ελίτ υπολογίζουν το χρήμα περισσότερο και από τη ζωή, τη φήμη της πατρίδας, το πρόβλημα είναι βαθύ, όχι όμως αθεράπευτο. Ο Κωστής Ευσταθίου υπενθύμισε πως κάποιοι έτριβαν τα χέρια τους από τον πόλεμο στο Λίβανο καθώς θα “μετακόμιζε” το χρήμα, πολυεθνικές στην Κύπρο. Θα σημειώναμε επιπροσθέτως ότι το ίδιο συνέβη και με την κατάρρευση του λεγόμενου υπαρκτού σοσιαλισμού και τη ροή κεφαλαίων στο νησί. Με βαλίτσες και μαυροσάκουλα, με τραπεζικές εντολές, δεν έχει καμία διαφορά. Τα κεφάλαια, ιδιαίτερα από αυτές τις χώρες, δεν ήταν ιδιωτικά, αλλά του κράτους.

Το πρόβλημα χρονίζει. Οι παθογένειες αποδεικνύονται πως δεν είναι παιδικές, που ξεπερνιούνται. Είναι αυτή η κατάσταση αναστρέψιμη; Είναι. Ο νέος Πρόεδρος έχει εξαγγείλει κινήσεις, που ήδη δρομολογούνται. Ο Νίκος Χριστοδουλίδης δεν χρωστά σε κανένα παρά μόνο στους πολίτες που τον έχουν εκλέξει. Θα κάνει τη διαφορά εάν έλθει σε ρήξη με όλους εκείνους που με τις πρακτικές τους εκθέτουν τη χώρα. Κάθαρση η μόνη λύση.

ΥΓ. Σόκαρε, όπως αναφέρθηκε, η εκλογική νίκη της ακροδεξιάς στην Ολλανδία. Σόκαρε γιατί δεν αναμενόταν; Για να μην μοιρολογούν για την άνοδο της ακροδεξιάς στην Ευρώπη, οφείλουν να επανεξετάσουν τις πολιτικές τους, που ενισχύουν τα κόμματα αυτά. Και για να μην αντιμετωπίζεται αυτό μόνο πανευρωπαϊκά, πρέπει κάθε χώρα να δει και τι συμβαίνει στο… σπίτι της. Όπως στην Κύπρο, που η άνοδος του ακροδεξιού μορφώματος είναι ορατός.