Σοκολατάκια και πολύ τους πάει!

Δηλαδή της ξεφτίλας ήταν το σοκολατάκι συγκριτικά με τις αρχοντικές παστάρες που εκείνη την εποχή ήταν στα φόρτε τους. Μαργαρίτες υγείας έπαιρνε η γυναίκα. Κέρναγε τους ανθρώπους σε κρυστάλλινη φοντανιέρα , και εννοούσε μπουκώστε ένα και πάρτε δρόμο. Ευτυχώς από τότε τα σοκολατάκια ψηλώσανε και ανεβάσανε τον πήχη. Μπορείς να βρεις σοκολατάκια με ότι γέμιση και γεύση μπορείς να φανταστείς.

Όταν ήρθε η μόδα που ανοίγανε μαγαζιά μόνο με σοκολατάκια είχα τρελαθεί να δοκιμάζω καινούργιες γεύσεις. Αυτά με γεύσεις λεμόνι, πορτοκάλι, μέντα, μαστίχα, φυστίκια, λικέρ κλπ ήταν τα συνηθισμένα. Δεν την άκουγα από ένα σημείο πια με αυτά. Είχα περάσει στα βαριά σοκολατάκια. Ό,τι πιο περίεργο υπήρχε έψαχνα και το έβρισκα.

Το έκοψα όμως κάποια στιγμή αυτό το σπορ όταν κατενθουσιασμένη μια πωλήτρια μου πρότεινε να πάρω σοκολατάκια με πεύκο. Θα ξετρελαινόμουν. Κατενθουσιασμένη και ξετρελαμένη κι εγώ ακούμπησα περίπου ένα μεροκάματο για 250 γρ. σοκολατάκια πεύκου σε ένα μαγαζί των βορείων προαστείων. Θυμάμαι να ανοίγω το μίνιμαλ για την εποχή κουτάκι, με την ευφάνταστη ιδέα αντί κορδέλας να είναι δεμένο με κουτσουλισμένο κλαδί ελιάς. Μέχρι κι απ’ αυτήν την κοτσάνα είχα εντυπωσιαστεί.

Και τα έφαγα όλα. Χωρίς να μου αρέσουνε. Και μετά με φάγανε κι αυτά. Τελευταία ανάμνηση είναι ένα κρύο χειμωνιάτικο βράδυ στα επείγοντα του Ευαγγελισμού με εμετοδοχείο και πλύση στομάχου. Περάσανε χρόνια πολλά για να ξαναφάω σοκολατάκια…

Τα βραχάκια είναι αγάπη…

Τώρα πια τα μόνα σοκολατάκια που αγαπώ και θέλω να πιστεύω ότι κι αυτά με αγαπάνε είναι τα βραχάκια. Ότι πιο απλό υπάρχει. Τα βραχάκια είναι αγάπη. Απρόδοτη αγάπη και ιδανική. Ειδικά αν τα έχεις φτιάξει εσύ κι αν έχεις φροντίσει να πάρεις πολύ ωραία υλικά.

Μπορούν να είναι πάντα εκεί, σε κάθε σου πικρή στιγμή. Να κάνουνε πάντα αυτό το κρακ στο στόμα σου και να μπερδεύεται η σοκολάτα με το τραγανό αμύγδαλο. Και να μη σου φτάνει ένα… τις περισσότερες φορές. Να θέλεις και δεύτερο. Άντε λοιπόν, πάμε μαέστρο…

Πάρε ωραία μεγάλα αμύγδαλα με φλούδι και βάλτα σε προθερμασμένο φούρνο στους 150 για 13 -14 λεπτά. Να μυρίσουνε όταν ανοίξεις τον φούρνο. Βγάλτα και άστα να κρυώσουνε τελείως και εντελώς. Και πάρε και κουβερτούρα ωραία. Εγώ προτιμώ υγείας. Αλλά εσύ πάρε αυτή που σου αρέσει. Μην τσιγγουνευτείς.

Λιώσε την κουβερτούρα σε μπεν μαρί με το βούτυρο και το σπορέλαιο ( κατσαρολάκι που έχει νερό και από πάνω έχεις βάλει ένα άλλο κατσαρολάκι που δεν ακουμπάει στο νερό αλλά ότι βάζεις μέσα λιώνει ,ουσιαστικά από τους ατμούς) και άφησέ την κι αυτήν στην άκρη να κρυώσει πολύ καλά. Ρίξε μέσα τα αμύγδαλα και ανακάτεψε με μια πλαστική σπάτουλα.

Άπλωσε λαδόκολλα σε ένα μεγάλο ταψί και με ένα κουταλάκι πάρε λίγη λίγη ποσότητα από το μείγμα σου και βάλε τα το ένα δίπλα στο άλλο.  Φτιάξτα στο μέγεθος που εσύ θέλεις. Μέχρι να τελειώσει όλο το υλικό σου. Άστα τα να στεγνώσουνε για όσο χρειαστεί. Τύλιξέ τα σε αλουμινοχαρτάκια και βάλτα στο ψυγείο. Και όποτε σου λείπει η σοκολάτα βούτα ένα. Ή και δύο..

ΥΛΙΚΑ

• 250 γρ. κουβερτούρα
• 200 γρ. ωμά αμύγδαλα με φλούδα
• 1 κουταλάκι του γλυκού βούτυρο
• 1 κουταλάκι του γλυκού σπορέλαιο

Υ.Γ Ε και βέβαια μπορείς να τα φτιάξεις και με φουντούκια ή με καρύδια αλλά τα αληθινά βραχάκια είναι με ωραία καβουρδισμένα αμύγδαλα!