Ακούνε ακόμη το μουγκρητό του βρετανικού άρματος…
17/01/2024
Ήταν μια ακόμη μέρα, που οι μαθητές δεν είχαν μπει στις τάξεις. Μια, δυο τρείς σημαίες στην αυλή, μια ντουντούκα, ένα κακογραμμένο πανό και η πορεία ξεκίνησε για την πλατεία Γρηγόρη Αυξεντίου, στο κέντρο της Λεμεσού. Ήταν 17 Ιανουαρίου 1975. Αντι- κατοχική η εκδήλωση. Αντι- βρετανικό συλλαλητήριο καθώς έγινε γνωστό ότι η Βρετανία μέσω των βάσεων, θα μετέφερε Τουρκοκύπριους στην Τουρκία κι από εκεί στα εδάφη που κατέλαβε η κατοχική δύναμη στο νησί. Γέμισαν οι δρόμοι με νέους.
Στην πλατεία, ένα σύνθημα που φώναξαν αρχικά από την… γαλαρία και επαναλήφθηκε από αυτούς που στεκόντουσαν στην είσοδο του Διοικητηρίου, στα σκαλιά, για μετάβαση στο Ακρωτήρι, δημιούργησε μια απίστευτη δυναμική. «Να πάμε όλοι, να πάμε…». Μαθητές ανέβαιναν σε φορτηγά, έμπαιναν σε λεωφορεία που είχαν επιστρατευθεί. Η πλατεία άδειασε και όλοι βρέθηκαν καθοδόν προς το Ακρωτήρι. Στην περίμετρο της βάσης Ακρωτηρίου παραταγμένες δυνάμεις με στολές εκστρατείας, με αντι- διαδηλωτικά μέσα ανέμεναν να αντιμετωπίσουν τους διαδηλωτές.
Με δακρυγόνα και μάνικες με νερό προσπαθούσαν να απωθήσουν ένα πλήθος θυμωμένο, εξαγριωμένο, επιθετικό. Ένα πλήθος οπλισμένο με πέτρες και με ξύλα. Η κατάσταση χαώδης. Τα δακρυγόνα δεν μπορούσαν να σταματήσουν τις πέτρες και τα ξύλα που έπεφταν βροχή κατά των στρατιωτών της Αυτού Μεγαλειότητας. Τα δακρυγόνα και η σκόνη που σήκωναν τα… ποδοβολητά των μαθητών, είχαν περιορίσει την ορατότητα σχεδόν στο μηδέν. Πάνω από όλα αυτά, όμως, ακούγονταν φωνές και συνθήματα.
Όλο αυτό, κάποια στιγμή, σταμάτησε για μερικά δευτερόλεπτα όταν ακούστηκε μια κραυγή, που διαπέρασε τον καθένα από όσους εκείνη την ημέρα βρέθηκαν έξω από τη βάση Ακρωτηρίου. Δεν μπορεί κανείς να ισχυρισθεί, να πει με βεβαιότητα, πως η κραυγή έκανε όλους να σωπάσουν για μερικά δευτερόλεπτα ή εάν «έφθασε» στον καθένα και τον «κτύπησε» όπως το ηλεκτροσόκ. «Τον κτύπησαν», ήταν αυτό που ακούστηκε δυνατά και πάνω από όλη εκείνη τη βαβούρα. Ποιος κτύπησε και ποιόν;
Σε τέτοιες περιπτώσεις τα νέα “τρέχουν” σχεδόν ταυτόχρονα με το τραγικό συμβάν. Τεθωρακισμένο κτύπησε έναν μαθητή. Μετά μαθεύτηκε πως ήταν ο Πανίκος Δημητρίου από τον Άγιο Μέμνωμα Αμμοχώστου. Ήταν τελειόφοιτος μαθητής του Λανιτείου. Τον σκότωσε ένα τεθωρακισμένο. Τον είχε καταπλακώσει ο μπροστινός τροχός του οχήματος. Κάποιοι που ήταν δίπλα του, ανέφεραν πως το τεθωρακισμένο έκανε όπισθεν και πέρασε για δεύτερη φορά πάνω από το άψυχο σώμα του νέου. Και μετά; Ένα ξέσπασμα, που προκαλούσε η οργή, ο θυμός αλλά και ο φόβος.
Άρχισαν να κτυπούν το τεθωρακισμένο, που σκότωσε τον Πανίκο, κάποιοι είχαν ανέβει και στο άρμα. Ο 17χρονος νέος μεταφέρθηκε εντός της βάσης, στο στρατιωτικό νοσοκομείο, όπου διαπιστώθηκε ο θάνατος του. Για όσους έτυχαν να ήταν εκεί, τέτοια ημέρα, κάθε χρόνο από τότε, έρχονται στη μνήμη τους τα όσα διαδραματίσθηκαν. Ακούνε ακόμη το μουγκρητό του τεθωρακισμένου που κτύπησε τον Πανίκο. Αυτό δεν μπορεί να σβήσει ποτέ. Δεν έχει θέση στη λήθη.
Νεκρός ο Πανίκος Δημητρίου, ο οποίος με την οικογένεια του, λίγους μήνες πριν προσφυγοποιήθηκαν και εγκαταστάθηκαν στη Λεμεσό. Στην περιοχή Κοντοβάθκια. Είχαν έλθει πρόσφυγες από τον Άγιο Μέμνωνα Αμμοχώστου. Ο Πανίκος δεν έμεινε-φευ- για πολύ στην πόλη. Στις 17 Ιανουαρίου έπεσε νεκρός στις αγγλικές βάσεις Ακρωτηρίου, διαδηλώνοντας κατά των Βρετανών, των Τούρκων, όσων τον εμπόδιζαν να επιστρέψει στο σπίτι του, στον Άγιο Μέμνωνα.
Νεκρός ο Πανίκος Δημητρίου, που γεννήθηκε στις 10 Φεβρουαρίου 1957 στον Άγιο Μέμνωνα. Το δεύτερο από τα τέσσερα παιδιά του Γιώργου και της Κωνσταντίας. Ήταν στην τελευταία τάξη του Λανιτείου, μετά που φοίτησε για πέντε χρόνια στο Α΄ Γυμνάσιο Αρρένων Αμμοχώστου. Ήθελε, έλεγε, να σπουδάσει αρχιτεκτονική. Η κηδεία του, ήταν μια ακόμη διαδήλωση, όπως ήταν και πολλές άλλες τις επόμενες ημέρες.
