“Αλουμινότρατες” και “υπερόπλα” – Όταν η συζήτηση για τα εξοπλιστικά ξεφεύγει…

Είπε και πολλά άλλα ο Δένδιας για τα εξοπλιστικά. Ως συνολικότερη όμως αίσθηση, παραμένει, ότι γενεσιουργός αιτία της τοξικότητας που επικρατεί, είναι ο δήθεν “γεωπολιτικός χειρισμός”. Για την ακρίβεια, η κατάχρηση στη στάθμιση ενός υπαρκτού κριτηρίου, καθώς έχει οδηγήσει σε παραγκωνισμό των στρατιωτικών επιτελείων, καθώς επίσης και τα επικοινωνιακά αφηγήματα… για “υπερόπλα”. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι και οι στρατιωτικές ηγεσίες είναι άμοιρες ευθυνών…

Η όλη συζήτηση δεν αντέχει σε σοβαρή κριτική και θα μπορούσε να χαρακτηριστεί, σε έναν τουλάχιστον βαθμό ως “παρανοϊκή“. Αυτό δεν είναι ακατανόητο όταν το αντικείμενο είναι εξειδικευμένο και συζητιέται ανάμεσα σε δημοσιογράφο που ουδέποτε δήλωση ειδική στα στρατιωτικά θέματα, χρησιμοποιώντας αναφορές που επικρατούν στον δημόσιο διάλογο και έναν πολιτικό, τον καθ’ ύλη αρμόδιο ΥΕΘΑ εν προκειμένω, του οποίου η προτεραιότητα είναι να μην φανεί ότι διαφοροποιείται από το κυρίαρχο κυβερνητικό αφήγημα. Προσοχή, “να μην διαφοροποιηθεί”, όχι να “υποστηρίξει”.

Καταρχάς, προέκυψε μια διχογνωμία στο πως πρέπει να αποκληθούν τα “πλοία παρακτίων”, τα LCS (Littoral Combat Ships). Υποτίθεται ότι οι Αμερικανοί θα μας έδιναν φρεγάτες, για να παρέμβει ο Δένδιας και να επιμείνει ότι είναι κορβέτες, με τη δημοσιογράφο να ανταπαντά, σχολιάζοντας, ότι είναι “αλουμινότρατες“, ένας χαρακτηρισμός που έχει αποδοθεί στο πλοίο μέσα από τα κοινωνικά δίκτυα! Για να έχουμε καλό ερώτημα, μπορεί ο υπουργός να δώσει μια απάντηση με βάση ποια αφετηρία κατηγοριοποιεί το συγκεκριμένο πλοίο ως κορβέτα; Με βάση το εκτόπισμα; Με βάση τον οπλισμό; Διότι επικρατεί απόλυτη αυθαιρεσία.

Το εκτόπισμα (περίπου 3.500 τόνοι) επιτρέπει την κατηγοριοποίηση από… μεγάλη κορβέτα έως ελαφριά φρεγάτα. Ο οπλισμός του, έχει οδηγήσει πολλούς να το αποκαλούν μέχρι και… περιπολικό ανοικτής θάλασσας! Και κάπου εδώ μπαίνει στην εξίσωση η προσθήκη οπλικών συστημάτων! Δεν θα το αναλύσουμε. Έχουν ειπωθεί τα πάντα. Εκεί είναι όμως το ζήτημα, όταν ο ίδιος ο πρωθυπουργός της χώρας, κατά τη διάρκεια δικής του -ραδιοφωνικής- συνέντευξης, αποφαίνεται μα κατηγορηματικότητα… στρατάρχη, ότι το πλοίο καλύπτει απολύτως τις επιχειρησιακές ανάγκες του Πολεμικού Ναυτικού; Τι νόημα έχουν όλες οι υπόλοιπες συζητήσεις μετά; Υπάρχει όμως καμία λογική σε αυτή την αντιμετώπιση;

Από τη μία πλευρά η πρωθυπουργική αναφορά. Από την άλλη, τοποθετήσεις ακόμα και ναυάρχων, ότι το πλοίο δεν είναι κατάλληλο ούτε για περιπολικό, καθώς το κόστος επιχειρησιακής αξιοποίησης είναι πολύ υψηλό! Το κόστος αξιοποίησης, υπό φυσιολογικές πάντα συνθήκες, θα έπρεπε να είναι κομβικός παράγοντας στην αξιολόγηση, στρατιωτικών και πολιτικών. Δείχνει άραγε να το έχει συνυπολογίσει ένας πρωθυπουργός, ο οποίος έχει εγκρίνει έναν αμυντικό προϋπολογισμό, όπου οι λειτουργικές δαπάνες που προβλέπει είναι ένα κλάσμα των πραγματικών αναγκών συντήρησης του Στόλου, χωρίς καν να έχει εισαχθεί σε υπηρεσία το πλοίο, την απόκτηση του οποίου φέρεται να έχει εγκρίνει; Ποιος θέλει να τρελάνει ποιον; Διότι πολλές αναφορές, συνοδεύονται και με… “ύφος“.

Αδιανόητη συζήτηση

Είμαστε υπερβολικοί εμείς που διαπιστώνουμε ότι σε μια τέτοια παρανοϊκή δημόσια συζήτηση, είναι παντελώς απούσα η στρατιωτική ηγεσία, ιδιαίτερα αυτή του Κλάδου που θα κληθεί αν αξιοποιήσει το πλοίο; Είμαστε υπερβολικοί εμείς όταν συμπεραίνουμε, ότι πρόκειται 100% για μια “(γεω)πολιτική απόφαση”, η οποία έχει, καταρχήν – ατύπως, κοινοποιηθεί ως ειλημμένη στη στρατιωτική ηγεσία, η οποία πρέπει να αποφασίσει εάν μπορεί να την υπηρετήσει, ή διαφορετικά να πει “άντε γεια” και να πάει στο σπίτι της; Ακόμα και σήμερα, είτε ατύπως είτε επισήμως, δεν προκύπτει ότι το ναυτικό επιτελείο γνωρίζει κάτι ιδιαίτερο και περιορίζεται να δηλώσει, ότι υπάρχουν προϋποθέσεις που θα τεθούν για να προχωρήσει με τα LCS.

Καλά, πότε περιμένει το Μέγαρο Μαξίμου να πληροφορηθεί αυτές τις προϋποθέσεις; Ή δεν τους ενδιαφέρει; Αφού πάρει την τελική απόφαση και δεσμεύσει τη χώρα; Τίθεται θέμα αύξησης οπλισμού. Πόσο θα κοστίσει; Ποιο είναι το ρίσκο; Ποιος θα εκτελέσει τις εργασίες; Ποιος θα τις πιστοποιήσει; Οι απαντήσεις σε αυτά τα εν πολλοίς αυτονόητα ερωτήματα, είναι αποκλειστικό προνόμιο μιας… κάστας πεφωτισμένων που χειρίζονται την εθνική άμυνα και τους εξοπλισμούς κατά το δοκούν, χωρίς να δίνουν λογαριασμό πουθενά; Κι απλά εκδίδουν ένα φιρμάνι που συνοδεύεται από ένα βολικό επικοινωνιακό αφήγημα, αμολώντας τους παρατρεχάμενους, δήθεν ειδικούς, να το προπαγανδίζουν σε πρόθυμους να το φιλοξενήσουν, χωρίς να διατυπώνουν ενοχλητικές ερωτήσεις;

Είναι αυτό κακοποίηση της δημοκρατίας και κατάχρηση εξουσίας ή εμείς έχουμε παρανοήσει; Είναι αυτός νοικοκυρεμένος χειρισμός; Εάν θεωρούν ότι έχουν εξασφαλίσει ότι η χώρα δεν πρόκειται να απειληθεί λόγω των δικών τους χειρισμών, επιπέδου Κίσιντζερ, ας τους πει κάποιος ότι εξελέγησαν και υπάρχει αυτό που ονομάζεται “λογοδοσία” (“accountability“, καθώς κάποιοι αντιλαμβάνονται καλύτερα… την αμερικανική). Διότι θα έπρεπε κάποιοι περιφερόμενοι στα κανάλια μαθητευόμενοι μάγοι της άμυνας, να ξέρουν τα στοιχειώδη: Οι προθέσεις του αντιπάλου αλλάζουν μέσα σε μια νύχτα, ενώ η αποτρεπτική και αν αποτύχει, η επιχειρησιακές δυνατότητες, χτίζονται με πολύ κόπο, σε μεγάλο βάθος χρόνου.

Προβληματικό αφήγημα για “υπερόπλα”

Μέρος του αφηγήματος είναι και το ακόλουθο: “Το Πολεμικό Ναυτικό τα είχε ζητήσει“! Οι μισές αλήθειες είναι όμως χειρότερες από τα ψέματα. Οι ίδιοι οι Αμερικανοί, μας έχουν διευκρινίσει μετά από δημοσιογραφικές ερωτήσεις, ότι στην Ουάσινγκτον, απλά “δεν παίζει” το “σηκώνω το τηλέφωνο και λέω σε κάποιον… στείλε μου πληροφορίες”, για οτιδήποτε). Αυτό είναι και αποδεικτικό του πόσο σοβαρή και οργανωμένη χώρα είναι οι ΗΠΑ. Οπότε, μόλις δόθηκε η εντολή αναζήτησης “ενδιάμεσης λύσης” από τους υποψήφιους προμηθευτές φρεγατών, με δεδομένο ότι υπήρχε και αμερικανική υποψηφιότητα (MMSC – Multi-Mission Surface Combatant, το “σκαρί” των LCS σε πραγματική διαμόρφωση φρεγάτας, με βάση τον οπλισμό), έπρεπε να διακινηθεί συγκεκριμένη… χαρτούρα.

Σε αυτή στηρίζεται το ότι το Πολεμικό Ναυτικό ζήτησε LCS. Όχι ότι τα συγκεκριμένα πλοία, ίσως και με την προσθήκη των θηριωδών καταδρομικών Ticonderoga, εάν τα αποδέσμευαν, θα ήταν η περίφημη ενδιάμεση λύση. Για τα δεύτερα μάλιστα, κυκλοφορούσε πάντα το σενάριο, ότι ο πανίσχυρος οπλισμός τους δεν απαιτούσε να κάνουν ταξίδια και να φθείρονται. Θα πραγματοποιούσαν μικρές περιπολίες και αρκούσε να έχουν το πανίσχυρο ραντάρ ανοικτό, για να κάνουν τη δουλειά τους και θα επενέβαιναν, εάν και εφόσον απαιτούνταν με τα βλήματα επιφανείας-αέρος. Όλα στο τραπέζι είναι.

Ποιος έπρεπε να αξιολογήσει τις επιλογές; Ο εκάστοτε… Μητσοτάκης; Ή ένα αρμόδιο επιτελείο, χωρίς φυσικά περίεργες παρεμβάσεις -γνωστό ως “bullying” στη σημερινή καθομιλουμένη, λέξη που είναι σαν το γνωστό αναψυκτικό… που πάει με όλα- από οποιονδήποτε, πολιτικό ή στρατιωτικό; Σε μια τέτοια προσέγγιση, το επιτελείο θα υπολόγιζε το οικονομικό κόστος και το εκτιμώμενο επιχειρησιακό αποτύπωμα; Εάν το κόστος υποστήριξης σε βάθος χρόνου ήταν πολύ υψηλό, θα έπρεπε να το ζυγίσει απέναντι στην επένδυσή του σε νέες μονάδες. Από τον οποιονδήποτε!Κι αυτό παράλογο είναι;

Αλήθεια θέλουν να μας πείσουν, πολιτικοί και στρατιωτικοί, ότι η χώρα κινείται συντεταγμένα με βάση προβλεπόμενες διαδικασίες και όχι υλοποιώντας τις επιθυμίες της εκάστοτε κυβέρνησης, οι οποίες έχουν διαμορφωθεί με κατάχρηση του εξ ορισμού εξόχως υποκειμενικού, “γεωπολιτικού κριτηρίου“; Και αυτό, για να το ξεκαθαρίσουμε, επ’ ουδενί δεν αφορά μόνο το LCS. Με απλά λόγια λοιπόν: Ας συνέλθουν όλοι, προτού είναι πολύ αργά και διαπιστωθεί στην πράξη η ζημιά που θα έχει γίνει στην ασφάλεια της χώρας…

Διαβάστε την συνέχεια στο defencepoint.gr