Η κυβερνητική αλλαγή δεν θα προκύψει σαν ώριμο φρούτο – Θέλει αρετή και τόλμη…

Η κυβέρνηση προσπαθεί επικοινωνιακά (και μόνο) να διαχειριστεί τα γεγονότα και τα πολλά αδιέξοδα που έχει φέρει την ελληνική κοινωνία και από την άλλη πλευρά, η αντιπολίτευση περιμένει να πέσει το παρόν καθεστώς σαν ώριμο φρούτο. Προφανώς δεν έχει κατανοήσει ούτε η Αριστερά ούτε η Κεντροαριστερά ότι δεν θα ανέβουν, επειδή θα πέσει η Δεξιά.

Θα ανεβάσουν ποσοστά και ενδεχομένως θα κυβερνήσουν, μόνο όταν αποδείξουν ότι δεν είναι κόμματα των μειοψηφιών, ότι δεν είναι κόμματα της κλάψας, της τρικλοποδιάς και των συγκυριών, αλλά κόμματα της ιδεολογικής ειλικρίνειας, της πολιτικής εντιμότητας, της κομματικής αυτοκάθαρσης και της συνεχούς αυτοκριτικής. Αυτά σε συνδυασμό με τη δημιουργία ενός προγράμματος σύγχρονου, που θα απαντά στα προβλήματα της εποχής, θα μπορούσαν να δημιουργήσουν ένα ρεύμα ανατροπής και εναλλακτικής πρότασης εξουσίας.

Για να επιτευχθούν τα προαναφερόμενα θα πρέπει να γίνει κατανοητό ότι το μέλλον δεν μπορεί να φτιαχτεί με παλιές συνταγές. Είναι δεδομένο ότι οι μάζες ενσωματώνονται ή αποδυναμώνονται, οι τάξεις πολτοποιούνται ή αναδιατάσσονται, οι ηγέτες έρχονται και απέρχονται και τα λάθη του παρελθόντος αποκρύπτονται ή παρουσιάζονται μεταλλαγμένα. Παρόλα αυτά, όμως, η εμμονή σε λογικές του αποτυχημένου χτες εξακολουθεί να χαρακτηρίζει πολλά κομματικά ιερατεία, κάτι που οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια σε νέα αδιέξοδα.

Ο κόσμος δεν αλλάζει αναλύοντάς τον με τα δεδομένα του προηγούμενου αιώνα, ούτε με επαναλήψεις ιδιότυπων εξεγερτικών συνδρόμων, που συχνά συνδυάζονται με λαϊκιστικό λόγο και ιδεοληπτικές συμπεριφορές. Ούτε με την αίσθηση της κατοχής της “μόνης αλήθειας των πεφωτισμένων” που οδηγεί στη “δικτατορία της μονολιθικότητας”. Η σκληρή σημερινή πραγματικότητα αλλάζει με την αλλαγή στην πράξη, κι όχι στα λόγια, μοντέλου ζωής, λειτουργίας, προσωπικών παραδειγμάτων και ουσιαστικών και αποτελεσματικών λύσεων. Παρήλθαν οι εποχές του εύκολου λόγου, του χαϊδέματος στη πλάτη και των μεγαλοστομιών.

Αλλαγή και “ώριμο φρούτο”

Είναι ίσως καιρός κάποιες παλιοσειρές της πολιτικής να αποσυρθούν και να αποτελέσουν χρήσιμο συμβουλευτικό προσωπικό για εμπειρικά ζητήματα. Οι νέες ηγεσίες όμως ας μην μπαίνουν στον πειρασμό των ηλικιακών αποκλεισμών. Δεν είναι λύση ο ηλικιακός ρατσισμός. Σημασία στην εποχή μας έχει η ιδεολογική νεότητα και η διάθεση για πολιτική δράση κι όχι απαραιτήτως η ηλικία, η οποία σε κάθε περίπτωση μπορεί να φανεί παγκοίνως πολύτιμη και χρήσιμη, καθότι ως γνωστόν “η εμπειρία δεν μεταβιβάζεται”.

Το ίδιο ισχύει και για τους “σιωπηλούς” εδώ και χρόνια διανοουμένους που έχουν συμβιβαστεί σε μια εικονική πραγματικότητα ή ζουν σε παράλληλο σύμπαν, περιμένοντας στωικά την αυτοεπιβεβαίωσή τους. Αν έχουν κάτι να πουν, να το κάνουν με ελεύθερο πνεύμα τώρα, πριν να είναι πολύ αργά. Ο λαός έχει προβλήματα και θέλει ρεαλιστικές απαντήσεις από ανθρώπους που έχουν τη γνώση και την εμπειρία να τις δώσουν ανεξαρτήτως ηλικίας.

Οι ηγεσίες, που θέλουν πραγματικά να δημιουργήσουν τις δημοκρατικές προϋποθέσεις για την ανατροπή του σημερινού καθεστώτος, πρέπει να βγάλουν μπροστά, όχι μόνο νέα πρόσωπα αλλά και παλαιότερα, που είναι άφθαρτα, που έχουν αποδείξει ότι μπορούν και έχουν κοινωνική (και όχι μόνο κομματική) αποδοχή. Αυτό θα δημιουργήσει την αίσθηση και την αισιοδοξία στον προοδευτικό κόσμο, ότι μπορεί να γεννηθεί μια πλατιά παράταξη, χωρίς αποκλεισμούς, ικανή να δημιουργήσει ρεύμα αλλαγής.