Οι προσωκρατικοί και οι θεωρίες τού Παντός

Η δαιμονοποίηση του Αγνώστου, η ποινικοποίηση του Αοράτου, η ψυχιατροποίηση του Αφάτου ως παραληρηματικής παραισθήσεως ή παρανοϊκής ψυχώσεως (κάθε φορά που ένας καλλιτέχνης ή λογοτέχνης, ένας/μία/ένα αλαφροΐσκιωτο όν επιλέγει να συνομιλήσει με το αλλοδιαστασιακό ή να ανοίξει γέφυρες επικοινωνίας με τα παράλληλα σύμπαντα, τότε είναι που τρομαγμένοι οι Άλλοι ανάβουν μεσαιωνικές πυρές ή ανασκολοπίζουν τον “υβριστή”, όπως ακριβώς γίνεται στο πλατωνικό “Σπήλαιο των Ιδεών”).

Όμως, η Τέχνη, η Τεχνολογία, ο Πολιτισμός, η Επιστήμη προχώρησαν με την διαδικασία “try and error” προς μία λειτουργική αποτελεσματικότητα συμβατική με τις πλανητικές και συμπαντικές ισορροπίες.

Η “ασπρόμαυρη” προ-κβαντική επίσημη ανθρώπινη επιστημονική “λογική” προϋπέθετε με τρόπο σχεδόν συνωμοσιολογικό πως πάντα υπάρχει το αντίθετο που ευθύνεται για όλες τις κακοδαιμονίες και για όλες τις συμφορές. Έτσι ως αντίποδα στα αγαθά αγγελικά όντα προστέθηκαν οι δαίμονες, στο υλοενεργειακό Φως η “σκοτεινή μαύρη Ύλη” που προκαλεί δήθεν τις βαρυτικές παραμορφώσεις σε μεγάλη κλίμακα. Μανιχαϊστική αντιμετώπιση των πάντων με πενιχρά, αβέβαια, ή ανεπιβεβαίωτα στην πράξη αποτελέσματα.

Έτσι λοιπόν, μέχρι τώρα, κανείς δεν απέδειξε την ύπαρξη τής πανούργιας “σκοτεινής και μαύρης Υλοενέργειας” που ξέρει τόσο καλά να κρύβεται, που παραπλανά τον ασταθή λογισμό μας. Με την Τεχνητή Νοημοσύνη, όμως. επεκτείναμε τις πέντε αισθήσεις μας εις το συν άπειρον, με αποτέλεσμα να αναζητούμε και να ανευρίσκουμε εναλλακτικές στην πρωτόλεια, πρωτοβάθμια, ανεπαρκή σχολαστική μας μέθοδο.

Σαν “σκοτεινή μαύρη Ύλη”

Επιτέλους, βρέθηκαν δύο φωτισμένοι επιστήμονες που διατείνονται πως δεν υπάρχει κάτι τέτοιο σαν αυτό που είχαμε επινοήσει σαν “σκοτεινή μαύρη Ύλη”. Απλώς, τα βαρυτικά κύματα προκύπτουν στο συμπαντικό “ρεύμα” του Ηράκλειτου (και των προσωκρατικών φιλοσόφων) ως διακυμάνσεις, διαφοροποιήσεις ταχύτητας (αυξομειώσεις επιτάχυνσης) της ίδιας της Πρωταρχικής Υλοενέργειας που αλλάζει απλώς μορφές και μετασχηματίζεται αενάως. Όπως έκανε ο μυθικός Πρωτέας, εκείνος που φιλοξένησε και σεβάστηκε την αυθεντική Ωραία Ελένη της Σπάρτης, ενόσω στην Τροία ένα είδωλό της περιπλανιόταν! Τόσο απλά και καθαρά.

Είτε με την μη ακόμη αποδεδειγμένη ύπαρξη τού πέμπτου στοιχείου (“αιθέρα”) είτε όχι, το Σύμπαν είναι πλατύτερο από την κοινή ανθρώπινη ματεριαλιστική-πραγματιστική λογική μας και δεν συμμορφώνεται στις νοητικές αδυναμίες και στους αντιληπτικούς μας περιορισμούς. Οι “αναλογίες” φυσικά είναι θεμιτές. Ακόμα κι αυτοί οι ρηξικέλευθοι επιστήμονες που παρομοιάζουν τον θόρυβο που προκαλείται από την αντίσταση των αντικειμένων στην κοίτη ενός ορμητικού ποταμού με τα μυστηριωδώς παραλλασσόμενα και συγκρουόμενα βαρυτικά κύματα, που ενίοτε συγκρούονται αλληλοακυρωνόμενα, ακόμα κι αυτοί οι φωτισμένοι “ποιητές” (με την αρχαία σημασία τού όρου) από τις προσλαμβάνουσες εικόνες που συσσωρεύονται στο Συλλογικό Συνειδητό χάρη στην παρατήρηση των φυσικών φαινομένων, από την δική τους προσωπική και συλλογική εμπειρία φιλοτεχνούν τα δικά τους “μοντέλα” για την κατανόηση τού Ακατανόητου.

Οι θεωρίες του Παντός

Οι θεωρίες του Παντός είναι σχεδόν ανέφικτες για το ανθρώπινο είδος γιατί:

• Οι άνθρωποι ζουν πολύ λίγο.
• Κανείς γνωστός ζωντανός οργανισμός (μήτε καν όργανο κατασκευασμένο από τον Άνθρωπο) δεν μπορεί μέχρι τώρα να κινηθεί με ταχύτητες μεγαλύτερες του γήινου φωτός.
• Το σύμπαν είναι ά-πειρο (δεν μπορούμε να αποκτήσουμε εμπειρία τής ολότητάς του).

Οι προσωκρατικοί (αντίθετα από τους μετέπειτα μονοθεϊστές) διατείνονταν πως όλο αυτό το Χάος (με νησίδες αρνητικής εντροπίας) υπήρχε, υπάρχει και θα υπάρχει ανεξαρτήτως από τη βούληση μιας Ανωτάτης Νοήσεως, μίας Μονάδας που εξερράγη κι από την οποία προέκυψαν απαξάπαντες οι θείοι σπινθήρες. Οι προσωκρατικοί φιλόσοφοι είναι περισσότερο “επιστημονικοί” από τους μετέπειτα που αρνούνται την ύπαρξη Κάποιου που είχε δημιουργηθεί καθαρά για να καλύψει τα νοητικά κενά της νηπιακής Ανθρωπότητας.

Οι προσωκρατικοί επιστήμονες ήταν ποιητές, γιατί ήξεραν πως ό,τι δεν λύνεται κόβεται (Γόρδιος δεσμός). Οι προσωκρατικοί ποιητές μίλησαν με κρυπτικό τρόπο για όσα το περιορισμένο Άτομο αδυνατεί να ανασκάψει στο Εμείς, στο Άλλο… Και επειδή η σύγχρονη Κβαντομηχανική αίρει τις παλαιές απλοποιητικές βεβαιότητες (κάτι που αντικατοπτρίζεται πρωτίστως στο ευαίσθητο βαρόμετρο τής Τέχνης), ας κλείσουμε ρίχνοντας ένα ποίημα στη λίμνη των απατηλών βεβαιοτήτων και των φρούδων προσδοκιών μας, με την ελπίδα πως η Πύλη για το αύριο δεν προορίζεται για τυφλά, φανατικά, εμμονικά οπισθοδρομικά αξιολύπητα όντα.

Θεωρίες του Ά-παντος…

Τα χαλίκια κοχλάζουνε
Σιγομουρμουρίζοντας
Στο συμπαντικό ρεύμα του Ηράκλειτου.
Αυτός ο Ρυθμός
Τα βαρυτικά κύματα προκαλεί.
Σκοτεινή και μαύρη ύλη
Δεν υπάρχει
Παρά μόνον α-Φως, Αφή, αφιόν, ιόν, Ίων, Ίωνας, Ιωνάς, Ωνάς, Ωνάσσης, Ανάσσης, Ανάσας, Ωνάσου,
Άσσου, Φάος, Φάους, φαΐ…
Σε διάφορες συχνότητες
Αφότου το πρωταρχικό Κενό
Ταλαντώθηκε
Από την Πέτρα του Λόγου
Που διατάραξε τα λιμνάζοντα νερά.
Και ο σαλίγκαρος
Και ο αετός
Το ίδιο σύμπαν μοιράζονται
Στον ίδιο κόσμο σύν –
Λειτουργούν
Συνδιαλέγονται
Συναλλάσσονται.
Μαύρη Υλοενέργεια
Δεν υφίσταται.
Ακόμη και η πλέον
Αφέγγαρη νύχτα
Άστρων πλήρης,
Αστραπών λάμψεις
Ανθίζει.
Φλεγόμενον έρεβος,
Σιγοκαίουσα σκοτεινιά,
Κάρβουνο που θα αναφλεγεί
Και θα πυρώσει τη μούχλα,
Πυγολαμπίδος το εγκώμιον.
Δώστε μου το Φώς
Κι ευχαρίστως θα πνιγώ
Στον κρατήρα του ηφαιστείου
Της απολύτου Ενώσεως
Με το Όλον.
Ερωτικός σπαραγμός
Συμπαντικός
Ορφικός
Καβείριος,
Σαώκιν, Σαώκα, Σάος.
Επιφάνεια
Θεοφάνεια.
Κι οι θεοί νοσταλγούν
Την βαριά ύλη,
Καταδύτες σε θάλασσα βαθιά.
Της Ποιήσεως
Αυτοδύτες.
Δημιουργοί ενός κόσμου άλλου,
Κάπου αλλού
Στο τώρα,
Ένθα νυν
Νυξ ουκ έστιν έτι.
Ανία, άνοιας πλήξη
Κομήτες μετεωρίτες
Εμπλουτίζουν
Την φύση μας
Την ξεπνοϊσμένη
Αφότου την αΕδέντια
Αφήσαμε πίσω μας
Εξορισμένοι,
Της Μοναξιάς
Τραγικά αυτοεξόριστοι.
Κι αν σας ποδηγετώ
Με γρίφους και παραβολές
Είναι γιατί λησμόνησα
Αλλιώς να ομιλώ.
Στους τυφλούς
Ο αόμματος προ-
Πορεύεται
Στο ηφαιστειακό κενό
Της Ύλης,
Αρρήτου θεάτρου κοινό,
Αοράτου παλμός, Αφάτου αφασία… Μμμ.
Είμαστε πλέον μετά
Την μεθόριο εκείνη,
Όπου του ανθρώπου Νους
Σταματάει.
Διαβατήριο για το Επέκεινα
Δεν έχει πλοίο:
Νεώς, ναός, νηός,
Μυός, μύησις…
Τι να σας κάνω που δεν έχετε πια
Μήτε ιερό μήτε όσιο.
Προς το α-Φως λάμνων,
Οδηγώ σας
Στη λάμπουσα σκοτεινιά
Που καταγράφουν οι
Αισθήσεις μας οι τυφλωμένες.
Κυκλ+ωψ: εκείνος που σφαιρική
Όραση είχε
Πριν τον στραβώσει
Τού πολυμήχανου Οδυσσέα
Αυθάδεια
Και υπολογισμός,
Χρησιμοθηρίας απολογισμός.
Μένει πάλι τώρα
Το Άφατο
Να αξιολογήσουμε
Να επανεκτιμήσουμε δεόντως
Από ετούτη τη λασπωμένη
Λακκούβα να βγούμε
Την προϊστορική
Όπου κολυμπάμε
Παμβρώμικων τεράτων
Αιχμάλωτοι,
Φτωχό δαιμόνων
Περιστοιχισμένοι
Αλκοολικοί τού Αφάτου
Φωτός.
Γιατί όχι;
Υπάρχουν και χειρότερα.