Καταφέρνει “Ο Πρώτος Οιωνός” να βαδίσει στα χνάρια της “Προφητείας”;

Ο “Πρώτος Οιωνός” δεν ξεφεύγει από το δυσάρεστο μοτίβο των πρόσφατων χολιγουντιανών μπλοκμπάστερ που επιτάσσουν μια σύμπραξη ετερόκλητων στοιχείων ώστε να ικανοποιηθεί κάθε δυνατή κατηγορία θεατή. Μόνο που εδώ δεν ικανοποιείται κανείς, αφού είτε κάποιος γνωρίζει την “Προφητεία” είτε όχι, ελάχιστο νόημα βγάζουν όσα εξελίσσονται στην οθόνη. Μια μίξη πρωτότυπου και προϋπάρχοντος υλικού, μιας υπάκουης αλλά άπειρης σκηνοθέτιδος και ένα ανοιχτό φινάλε που θέτει τις βάσεις για νέα σίκουελ μετατρέπουν τον “Πρώτο Οιωνό” σε ένα από τα πιο τραγελαφικά πρίκουελ που έχουν γυριστεί.

Η σκηνοθέτις Arkasha Stevenson προσπαθεί να ισορροπήσει ανάμεσα σε ιδέες που στο γραπτό σενάριο μπορεί και να φαινόντουσαν καλές, η υλοποίησή τους όμως γίνεται με εξαιρετικά άτεχνους όρους. Ενώ η ταινία ξεκινάει ως κάτι φαινομενικά αυτόνομο, η Stevenson καταφέρνει να αποφύγει τα κλισέ εγχειριδίου του σύγχρονου τρόμου, αλλά στην πορεία αναγκάζεται να επιστρέψει σε αυτά, γιατί δεν έχει κάτι άλλο να προτείνει. Συγκεκριμένα, χειρίζεται τα jump-scare με μια υψηλή δόση καλλιτεχνίας που απλώς εκνευρίζει γιατί δεν είναι τίποτα παραπάνω από… ένα jumpscare, ενώ ιδέες όπως το body-horror και ένας χιτσκοκικής λογικής γρίφος που περιπλέκει αχρείαστα την πλοκή εμφανίζονται χωρίς υφολογική σύνδεση.

Οι επιρροές από κλασικές ταινίες τρόμου χαρακτηρίζονται από μια επιδειξιομανία κινηματογραφικών γνώσεων, αφού τοποθετούνται με επιμέλεια στο κάδρο με πολύ περισσότερη από την πρέπουσα διάρκεια και κανείς γνώστης δεν θα εντυπωσιαστεί, ενώ ένας απλός θεατής θα τις αγνοήσει… Δεν υπάρχει κερδισμένος θεατής στον “Πρώτο Οιωνό”, ενώ όσο οδηγούμαστε προς το φινάλε και οι σύνδεσμοι με την “Προφητεία” γίνονται όλο και πιο έντονοι, το ίδιο μοτίβο επαναλαμβάνεται με μια φωτογραφία του Γκρέγκορι Πεκ και μια βαρύγδουπη χρήση του ονόματος Ντέιμιαν.

Πρώτος Οιωνός: Οι ερμηνείες 

Η Nell Tiger Free, που πρωταγωνιστεί εδώ, μπορεί να σταθεί αξιοπρεπώς μπροστά στην κάμερα, αλλά όλα πάνω της φαίνονται τεχνητά και επιφανειακά, χωρίς να παρουσιάζουν κάποιο βάθος χαρακτήρα. Ιδιαίτερα αποτελεσματική είναι η Sonia Braga στον ρόλο της ηγουμένης, αλλά και ο Bill Nighy ως καρδινάλιος – παρότι σε μια πιο διεκπεραιωτική εμφάνιση – κατορθώνοντας να δημιουργήσουν τη ζητούμενη ατμόσφαιρα ηρεμίας στο μοναστήρι που κοχλάζει από διαβολικά μυστικά.

Ο Ralph Ineson αναλαμβάνει με πολύ ορθό τρόπο τον χαρακτηριστικό ρόλο του πατέρα Μπρέναν αλλά δεν είναι σαφές τι εξυπηρετεί στην ιστορία – και πάλι όμως θα ρίξω το βάρος στην αδυναμία της Stevenson να μεταφέρει στην οθόνη ιδέες που γραπτώς πιθανώς να βγάζουν περισσότερο νόημα.

Η απόφαση της Stevenson να μην κρατήσει τίποτα από την ατμόσφαιρα της “Προφητείας” – με εξαίρεση την εισαγωγή και αυτή όμως σαν φόρο τιμής – αποδεικνύεται ατυχής από τη στιγμή που δεν έχει να προτείνει μια προσωπική προσέγγιση, ενώ η προετοιμασία του επιλόγου για μια νέα τριλογία είναι το λιγότερο άστοχη λόγω της καθοδηγούμενης παρέκκλισης από μια οριοθετημένη ιστορία. Εντέλει, σε αφήνει το ερώτημα τού γιατί υπάρχει αυτή η ταινία εκεί έξω και δεν αρκεί ούτε η απάντηση που αφορά την οικονομική εκμετάλλευση ενός property για να ικανοποιήσει.

• Σκηνοθεσία: Arkasha Stevenson
• Κύριοι Ρόλοι: Nell Tiger Free, Tawfeek Barhom, Sonia Braga, Bill Nighy

Σε συνεργασία με το filmy