Η Γάζα και η αντίφαση της ισραηλινής woke Αριστεράς – Μέρος Ι

Είναι η στάση ενός κλασικού “αριστερού” Iσραηλινού πολίτη, “αντι-Νετανιάxου”, ο οποίος λέει πολλά για την αντιδημοκρατική μεταρρύθμιση του τελευταίου και έχει πολλές ιδέες για τη λύση του Παλαιστινιακού προβλήματος, μόνο που σε καμιά από αυτές τις ιδέες δεν υπάρχει θέση για τους Παλαιστίνιους, ως λαό-πολιτικό υποκείμενο και όχι ως πλήθος ατόμων-αντικείμενα διαχείρισης. Στην Χααρέτζ της 21ης Μαΐου δημοσίευσε νέο άρθρο, με τίτλο “Ο ενάρετος αντισημιτισμός των διαμαρτυριών κατά του Ισραήλ στα πανεπιστημιακά κάμπους”. Υπότιτλος: “Οι διαδηλωτές μπορούν να αμφισβητούν το δικαίωμα ύπαρξης του Ισραήλ, διότι, στα δικά τους μάτια, υπερασπίζονται τον κόσμο απέναντι σε ένα κράτος-εγκληματία”.

Είναι παραπάνω από έκδηλη η νευρικότητα με την οποία έχει γραφεί το κείμενο. Δεν υπάρχει σιωνιστικό στερεότυπο που να μην επιστρατεύεται, ενώ η “δημοκρατική κριτική” στην ακροδεξιά συμμαχία του Νετανιάxου και των τρομοκρατών εποικιστών εγκαταλείπεται σιωπηλά, κάτω από τη σημαία της υπεράσπισης του σιωνισμού, από την παγκόσμια συνωμοσία εναντίον του! Σιωνισμός ο οποίος, όπως συμβαίνει πάντα σε όλο το φάσμα των εκδοχών του, όταν τα πράγματα ζορίζουν ταυτίζεται από τους θιασώτες του με την πεμπτουσία της εβραϊκότητας. Οπότε η παραμικρή επίκριση εναντίον του χαρακτηρίζεται «αντισημιτισμός», «ναζισμός», «συνέχιση του Ολοκαυτώματος» κοκ.

Αξίζει να σταθούμε στις θέσεις που εκφράζει το κείμενο, τις οποίες θα εξετάσουμε στο παρόν και στο επόμενο σημείωμα μας. Αξίζει να εστιάσουμε σε αυτές, διότι αποτελούν το τυποποιημένο ρεπερτόριο, όπως θα το βρει κανείς στα εγχειρίδια της Χασμπαρά. Η λέξη σημαίνει εξήγηση, αιτιολόγηση. Το Ισραήλ έχει εκδώσει “Hasbara handbooks” προς χρήση των υπερασπιστών της πολιτικής του στα πανεπιστήμια του εξωτερικού και σε όλους τους δημόσιους οργανισμούς και κοινότητες· η λέξη αποτελεί τον διεθνοποιημένο όρο για την ισραηλινή προπαγάνδα και περιέχει κωδικοποιημένες οδηγίες για το πώς απαντά κανείς σε όλες τις ενδεχόμενες κριτικές που μπορούν να διατυπωθούν κατά της ισραηλινής πολιτικής.

Η αναφορά μου σε αυτό το άρθρο δεν αποσκοπεί στο άνοιγμα διαλόγου (κάτι που όπως θα φανεί παρακάτω είναι αδύνατον), αλλά επιδιώκει μόνο να δώσει ένα τυπικό δείγμα του πανικού που διακατέχει ακόμα και εξέχοντα μέλη της ισραηλινής διανόησης, πανικός που ενεργοποιεί τα πανάρχαια ανακλαστικά της αυτοθυματοποίησης και την σπουδή να εγκλειστούν στο έσχατο καταφύγιο που προσφέρει μια κάποια ηθική βολή: “Όλοι μας μισούν· όλοι πάντα μας μισούσαν και ήθελαν το κακό μας”. Ειδικά η συγγραφέας παρουσιάζει επιπρόσθετο ενδιαφέρον, καθόσον άθελά της αναδεικνύει και τα αδιέξοδα της woke “αριστερής” ιδεολογίας.

Woke Αριστερά και Ισραήλ 

Ευθύς εξαρχής η συγγραφέας δεν μασάει τα λόγια της: Επιτιθέμενη στην ανά τον κόσμο «Αριστερά που θέλει να αυτό-αποκαλείται woke», η οποία καταλαμβάνοντας τα πανεπιστημιακά campus προβάλλει το σύνθημα “ελεύθερη Παλαιστίνη”, σύνθημα που κατά την ίδια δεν σημαίνει, τις περισσότερες φορές παρά «απλώς την εξάλειψη του Ισραήλ»! Η συγγραφέας μας διαβεβαιώνει πως οι διαδηλωτές ταυτίζονται με την Χαμάς και δεν βλέπει στην καταγγελία του κράτους του Ισραήλ ως apartheid, παρά την επιδίωξη της διάλυσης του Ισραήλ. Παραπονιέται πως κάτι τέτοιο ποτέ δεν ζητήθηκε ούτε για την Ρουάντα, ούτε για την Ρωσία, ούτε για τη Νότια Αφρική, ακριβώς επειδή σε καμία από αυτές τις περιπτώσεις δεν υπάρχει κάτι ανάλογο του αντισημιτισμού.

Θεωρεί τόσο παράλογο και ασυνάρτητο αυτό το κίνημα και τόσο άσχετο με το κίνημα κατά του πολέμου στο Βιετνάμ, ώστε έχουμε να κάνουμε εδώ –κατά τη συγγραφέα πάντα– με τίποτα περισσότερο από τον «φαντασμαγορικό ανορθολογισμό του αντισημιτισμού». Μαντεύοντας τις αντιρρήσεις που εγείρει η ακραία τοποθέτησή της, αναλαμβάνει να αντικρούσει τρία επιχειρήματα που προβάλουν οι διαδηλωτές για να υποστηρίξουν πως η στάση τους δεν είναι αντισημιτική:

1. Ότι στις διαδηλώσεις συμμετέχουν και πολλοί Εβραίοι.
2. Ότι η κατηγορία για αντισημιτισμό αποσκοπεί στη φίμωση κάθε αντιλόγου.
3. Ότι ο αντισιωνισμός είναι θεμιτή πολιτική στάση, καθώς αντιτίθεται σε μια πολιτική ενός κράτους, ενώ ο αντισημιτισμός δεν είναι, καθόσον πρόκειται για αρνητική στάση προς μια ομάδα ανθρώπων.

Κατά την Ilouz «κανένα από τα επιχειρήματα αυτά δεν στέκει». Ωστόσο, ενώ ο αναγνώστης είναι έτοιμος να διαβάσει μια ορθολογική επιχειρηματολογία αντίκρουσης των επιχειρημάτων, δεν εισπράττει παρά μόνον αφορισμούς και “αυταπόδεικτες” διαβεβαιώσεις. Ας δούμε τι παρουσιάζει ως επιχειρηματολογία.

Είναι αντισημιτισμός ο αντισιωνισμός;

Κατ’ αρχάς, εκθειάζει ως μία από τις μέγιστες κατακτήσεις της woke Αριστεράς, τον εντοπισμό του ρατσισμού και του σεξισμού, όχι στο επίπεδο της συνειδητής βούλησης, αλλά σε βαθύτερα ασυνείδητα στρώματα του πολιτισμικού μας υποβάθρου. Έτσι εκφράσεις καθημερινές και αθώες, που διατυπώνονται χωρίς κακή πρόθεση, όπως π.χ. ευγενείς φιλοφρονήσεις για την εμφάνιση μιας γυναίκας, θεωρούνται σήμερα εκδηλώσεις σεξισμού! Το παράπονο της συγγραφέως μας είναι ότι αυτή η «αστυνόμευση της γλώσσας», επιβεβλημένη κατά την ίδια, αναστέλλεται όταν γίνεται λόγος για Εβραίους.

Οι Εβραίοι, περισσότερο από όσο οι γυναίκες, οι ομοφυλόφιλοι, οι απροσδιόριστοι σεξουαλικά κοκ έχουν αποτελέσει ανά τους αιώνες αντικείμενο μίσους. Θα έπρεπε συνεπώς σε αυτούς κατ’ εξοχήν να βρουν προνομιακή εφαρμογή οι γλωσσικοί περιορισμοί που επιβάλλει η πολιτική ορθότητα. Και ποια είναι η πεμπτουσία του αντισημιτισμού, κατά την ίδια; Καμία άλλη, παρά «η θεωρία ότι οι Εβραίοι ευθύνονται για την αιματοχυσία των μη Εβραίων». Δοξασία που έχει την πηγή της στην χριστιανική πεποίθηση ότι οι Εβραίοι είναι οι φονείς του Υιού του Θεού.

Φυσικά, δεν χάνεται η ευκαιρία να αναφερθεί το γνωστό και πολυχρησιμοποιημένο εδάφιο του Κατά Ματθαίον (27,25) «Τὸ αἷμα αὐτοῦ ἐφ᾿ ἡμᾶς καὶ ἐπὶ τὰ τέκνα ἡμῶν», ερμηνευόμενο, μάλιστα, όπως μόνον οι πλέον αδαείς και αθεολόγητοι εκ των Χριστιανών και των Εβραίων ερμηνεύουν. Δηλαδή, ως αυτοκαταδίκη τάχα των Εβραίων ειδικά (δηλαδή και του Ιησού και της οικογενείας του και των μαθητών του, που υπήρξαν όλοι ανεξαιρέτως, Εβραίοι!) και όχι όλου του ανθρώπινου γένους. Ας είναι. Ούτε η πρώτη, ούτε η τελευταία χυδαία χρήση βιβλικού χωρίου είναι.

Ακολούθως, απαριθμεί μια σειρά σημείων, από την χριστιανική εικονογραφία και φιλολογία, για να δείξει πόσο εμπεδωμένη είναι στον Δυτικό Πολιτισμό η αρνητική εικόνα του “Εβραίου”. Βεβαίως, είναι γνωστό πως από τον 18ο αιώνα, ο αντιϊουδαϊσμός αρχίζει να προσλαμβάνει φυλετικά και όχι θρησκευτικά χαρακτηριστικά. Οι Εβραίοι δεν οδηγήθηκαν στα κρεματόρια σαν “φονείς του Χριστού”. Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, πάντα η Δύση εύρισκε τον τρόπο να ξεχωρίσει τον “Εβραίο” ως εξαίρεση και ως ηθικό κίνδυνο για τα έθνη.

Από τον Jean Amery δανείζεται τον όρο «ενάρετος αντισημιτισμός» για να περιγράψει αυτή τη νέα μορφή αντιϊουδαϊκής προκατάληψης: Ο Εβραίος, ως άπατρις, ως ηθικά αδίστακτος, ως απειλή για την τάξη και την ασφάλεια του κόσμου των εθνικών. Και βέβαια έχει δίκιο στην αναδρομή της αυτή. Μόνο που αυτό δεν απαντάει στο ερώτημα: “γιατί η αντίθεση στον σιωνισμό ισούται με αντισημιτισμό;”. Μας διαβεβαιώνει πως δεν πρόκειται παρά μια νέα μορφή αντισημιτισμού.

«Το κράτος των Εβραίων»!

Πώς όμως συμβαίνει αυτό; Ο σιωνισμός είναι μια εθνικιστική ιδεολογία. Η σημιτική καταβολή των Εβραίων αναφέρεται στη φυλή και όχι σε ιδεολογίες. Μπορεί να είναι κανείς Εβραίος, χωρίς κατ’ ανάγκην να είναι σιωνιστής. Όπως μπορούσε να είναι κανείς Ιταλός τον Μεσοπόλεμο, χωρίς να είναι φασίστας. Το “επιχείρημα” της συγγραφέως εδώ έχει ως εξής: Ενώ στις αρχές του 20ου αιώνα, ο αντισιωνισμός αποτελούσε μια θεμιτή και σεβαστή γνώμη στη συζήτηση σχετικά με την καλύτερη στρατηγική επιβίωσης των Εβραίων, σήμερα έχει εντελώς αλλάξει κατεύθυνση και «τον έχουν υιοθετήσει (τον αντισιωνισμό) ποικίλα πολιτικά υποκείμενα που τον χρησιμοποιούν για να νομιμοποιήσουν την πρόθεσή τους να εξαλείψουν το κράτος των Εβραίων».

Πώς συνέβη αυτό; Δεν υπάρχει απάντηση. Είναι έτσι διότι είναι έτσι! Ας σημειώσουμε, ωστόσο, “αστυνομεύοντας” και εμείς εν παρόδω τη γλώσσα που χρησιμοποιεί η “αριστερή” συγγραφέας: «Το κράτος των Εβραίων»! Τι διατύπωση! Όχι το κράτος του Ισραήλ, ανοικτό και ανεκτό σε κάθε θρήσκευμα, αλλά “το κράτος των Εβραίων”, όπως το προσδιόρισε προσφάτως ο Νετανιάχου και η ακροδεξιά συμμαχία του.

Αντιλαμβάνεται κανείς, τι θέση επιφυλάσσει αυτό το κράτος στους μη Εβραίους και πόσο αξιόπιστη είναι η Illouz όταν διαμαρτύρεται στο κείμενό της πως οι αντισημίτες δεν τους αφήνουν να δώσουν «πολιτική λύση στο πρόβλημα που ταλανίζει Εβραίους και Παλαιστινίους» (sic). Αναρωτιέται κανείς τι πολιτική θέση μπορούν να έχουν Μουσουλμάνοι και Χριστιανοί Παλαιστίνιοι (Εβραίοι Παλαιστίνιοι δεν έχουν παρατηρηθεί) μέσα σε μια δημοκρατική Πολιτεία, που προϋπόθεση για να είσαι πολίτης της είναι να είσαι Εβραίος;

Η συνέχεια της απάντησης μας στην επιχειρηματολογία της Eva Illouz περί ταύτισης του αντισημιτισμού με τον αντισιωνισμό στο αυριανό άρθρο.