Μπορεί η πολιτική να απεξαρτηθεί από το χρήμα;
27/05/2024
Στις 18 Μαΐου ζήσαμε και αυτό: η ΑΔΕΔΥ-συνδικαλιστικός φορέας των δημόσιων υπαλλήλων- έκανε απεργία, μεσούσης της προεκλογικής περιόδου, με αίτημα την οριζόντια αύξηση κατά 10% των μισθών τους. Δεν διευκρίνιζε εάν αυτό αποτελεί το μπόνους που προβλέπεται για τις μεγάλες αποδόσεις της στο δημόσιο, ή αποτελεί, απλώς, κάτι τι επιπλέον του μπόνους. Ούτε φάνηκε να ζητούσε, για λόγους αλληλεγγύης, παρόμοιες αυξήσεις και για τους εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα. Το τελευταίο ίσως να συνέβη καθότι δεν εμπίπτει στις αρμοδιότητές της.
Στην παράσταση αυτή κοντά σύμπασα και η λεγόμενη προοδευτική αντιπολίτευση με τους βουλευτές της, ως εκπρόσωποι των κομμάτων τους, να δηλώνουν την πλήρη αποδοχή όλων των αιτημάτων της ΑΔΕΔΥ, ένα εκ των οποίων ήταν και χιλιάδες πρόσθετες νέες προσλήψεις στο δημόσιο για να το καταστήσει ακόμα πιο αποδοτικό. Δεν θα έμπαινα στον κόπο να σχολιάσω το δρώμενο, εάν αυτό συνέβαινε σε περίοδο μη προεκλογική!
Σε ένα καπιταλιστικό καθεστώς αυτή είναι η δουλειά του συνδικαλισμού, ο οποίος, βέβαια, έτσι όπως μάχεται κατακερματισμένος, συμβάλει και αυτός μαζί με το σύστημα στην άδικη κατανομή του παραγόμενου πλούτου. Όμως, το δρώμενο έλαβε χώρα μεσούσης της προεκλογικής περιόδου, όπως αναφέρω παραπάνω, και αυτό με ενόχλησε που έβλεπα τους πολιτικούς, ανάμεσά τους και κάποιοι εξ αυτών πολύ νέοι, να κάνουν μνημόσυνα με ξένα κόλλυβα και χωρίς ντροπή, γιατί η πράξη τους αυτή αποτελεί ένα είδος χρηματισμού των μελών της ΑΔΕΔΥ με 1,5 δις ευρώ ετησίως (125 εκ. ευρώ μηνιαίως) μόνον με την οριζόντια αύξηση των μισθών, με αντάλλαγμα την ψήφο τους.
Λυπάμαι πολύ για την φοβερή αυτή ηθική κατάπτωση του πολιτικού συστήματος, όπου όλα αυτά γίνονται χωρίς να ιδρώνει κανενός αυτί. Και μετά μας προξενεί κατάπληξη που βλέπουμε και τους νέους μας να συμπεριφέρονται με παρόμοιο τρόπο. Τι ηθικό παράδειγμα βιώνουν, ώστε να συμπεριφέρονται αλλιώτικα;
Το εν λόγω δρώμενο μου θύμισε την ρύση του Χαρίλαου Τρικούπη: «Για να πάει μπροστά η Ελλάδα πρέπει να απελευθερώσουμε τους πολιτικούς από τους πολίτες». Βασικά εννοούσε για να πάει μπροστά η Ελλάδα θα πρέπει να τελειώνουμε με τις αιτίες που παράγουν αυτή τη διαπλοκή, όπου η μια πλευρά εκβιάζει την άλλη.
Βέβαια, η ασθένεια αυτή δεν είναι μόνον ελληνική, είναι πλανητική. Σε άλλο άρθρο μου ανέφερα στοιχεία του ΟΗΕ για το παραγόμενο μαύρο χρήμα, το οποίο ανέρχεται σε 1,5 τρις δολάρια ετησίως και από το οποίο το 1 τρις χρησιμοποιείται υπό μορφή επενδύσεων για εξαγορά κρατικών αξιωματούχων. Μια μελέτη του Lawrence Lessing, Καθηγητής του Χάρβαρντ, για τον οργανισμό περί ηθικής του πανεπιστημίου, ονόματι SAFRA, καταλήγει στα εξής στοιχεία: Για την εκλογή του καθενός εκπροσώπου του αμερικανικού Κογκρέσου οι φαρμακευτικές και χημικές εταιρείες των ΗΠΑ επένδυσαν σε κάποια προηγούμενη προεκλογική περίοδο 120 χιλιάδες δολάρια, με απόδοση της επένδυσης να ανέρχεται σε 220 δολάρια για κάθε δολάριο που επένδυσαν.
Ένας πρώην υπουργός εργασίας των ΗΠΑ, ονόματι Robert Reich, στο βιβλίο του με τίτλο; Saving Capitalism for the Many, not the Few προτείνει να αφαιρεθεί το χρήμα από την πολιτική και εισηγείται κάποια μέτρα που δεν μπορούν, φυσικά, να αποδώσουν, γιατί αφήνει άθικτα τα μέσα, δηλαδή τις αιτίες, που παράγουν τη διαπλοκή στην πολιτική.
Το χρήμα πρέπει να αφαιρεθεί από την πολιτική και αυτό είναι πολύ εύκολό να συμβεί εάν χρησιμοποιηθούν τα μέσα που εισηγούμαι για την ανάδειξη των κομματικών αξιωματούχων στα κομματικά όργανα, καθώς και για την διαμόρφωση της αντιπροσωπευτικής και δημοκρατικής σύνθεσης των ψηφοδελτίων για όλα τα είδη νομοθετικών σωμάτων-Βουλή και περιφερειακά και δημοτικά συμβούλια- (Βλ. Δούρειος Ίππος της Δημοκρατίας, εκδόσεις Άμμων, βραβευμένο βιβλίο από την Ακαδημία Αθηνών).
