“Η κυρία του Προέδρου”: Γαλλική κωμωδία κατώτερη των προσδοκιών

Κριτική

Λίγο “φλου” η κωμωδία της Lea Domenach. Ενώ αντιμετωπίζει τον κόσμο της πολιτικής με βαθύ σαρκασμό βλέποντας τις περισσότερες από τις πραγματικές του όψεις, είναι στιγμές που ο κυνισμός πηγαίνει στην “άκρη” για να φανερωθεί ένα άλλο ύφος, πιο συναισθηματικό και συμβατικό, διαμετρικά αντίθετο σε σχέση με όσα έχουν προηγηθεί. Το σενάριο βλέπει θετικά την περσόνα της Bernadette Chirac, τόσο από μια φεμινιστική σκοπιά όσο και υπό το πρίσμα μιας “ιδεολογικής εντιμότητας” και μιας προσωπικότητας με λαμπρές πτυχές ανεξαρτήτως κομματικών προτιμήσεων.

Κι εδώ βέβαια τα πράγματα δεν είναι απολύτως ξεκάθαρα: τη μια στιγμή ο φακός καταγράφει ένα ανθρώπινο πρόσωπο γύρω από τη συγκεκριμένη γυναίκα, με στιγμές ευαλωτότητας, την άλλη την παρουσιάζει σαν μια μηχανορράφο με ιδιοτελή κίνητρα, και αυτό καταχωρείται ως ένα γνώρισμα καπατσοσύνης, όχι ως κάτι απαραίτητα αρνητικό. Μένει η εντύπωση ότι όσα εξιστορούνται θα λειτουργούσαν καλύτερα εντός του πλαισίου μιας καθαρόαιμης σάτιρας, όχι μιας κομεντί που θέλει να «πιαστεί» και από κάτι φωτεινό για να ταυτιστεί ο μέσος θεατής.

Κρίμα, γιατί όσο το φιλμ εκθέτει τη ματαιοδοξία και τη διαφθορά του χώρου τον οποίο σκιαγραφεί διατυπώνονται κάποιες γενικές αλήθειες αλλά εντοπίζονται και κωμικά επιτυχημένες στιγμές. Βέβαια επειδή υπάρχει κι ένας ανάλαφρος, ψυχαγωγικός προσανατολισμός πολλές από τις λεπτομέρειες των πραγματικών και των εικαζόμενων γεγονότων που αποτελούν τον σκελετό της δραματουργίας φιλτράρονται ανάλογα ώστε μέσα από το σύνολο να μην προκύπτει ένα ρεαλιστικό πολιτικό δράμα, αλλά μια κωμωδία. Πλήττεται βέβαια έτσι μια αληθοφάνεια που θα χρειαζόταν σε μια τέτοια θεματολογία.

Η Domenach έχει επίγνωση των ορίων εντός των οποίων κινείται, αν και θα μπορούσε κάποιος να την κατηγορήσει πως εσκεμμένα δεν τολμάει να πάει το μαχαίρι στο κόκαλο ως προς το πόσο καυστική γίνεται στην κριτική της για να μην εγείρει πάθη σε μια Γαλλία στην οποία ο κλασικός διαχωρισμός Αριστεράς-Δεξιάς δεν κουβαλάει τους συμβολισμούς και το ειδικό βάρος που είχε κάποτε. Είναι επίσης κάπως προβληματικό και το ότι συχνά προτιμάται να γίνει μια εστίαση στο προσωπικό σε σχέση με το ιστορικό στοιχείο, κάνει την όλη ανάλυση επιδερμική.

Η Catherine Deneuve επιστρατεύει τη γνώριμη μανιέρα ευθυμίας της των τελευταίων ετών για τις στιγμές που καλείται να ερμηνεύσει ρόλους αυτής της κατηγορίας, και η χαρακτηριστική της άνεση λόγω της μεγάλης εμπειρίας της καθιστά την παρουσία της πολύ ευχάριστη, έστω και αν δεν στοχεύει για την υπέρβαση. Όμως, για να λέγονται όλα, μάλλον οι πιο απολαυστικές στιγμές προέρχονται από τον καρατερίστα Michel Vuillermoz που ως Jacques Chirac κατορθώνει να συμπυκνώσει πολύ εύστοχα τη γελοιότητα που συχνά χαρακτηρίζει τους ανθρώπους που συχνάζουν στα σαλόνια της εξουσίας. Το πορτρέτο του είναι μια συνεχής υπενθύμιση του τι θα μπορούσε να καταφέρει το φιλμ αν το “έπαιρνε αλλιώς”.

Δεν είναι από τις κακές mainstream γαλλικές κωμωδίες που παρελαύνουν για ακόμη ένα καλοκαίρι, δεδομένων όμως των δυνατοτήτων που θεωρητικά υπήρχαν για κάτι πολύ πάνω από το μέσο όρο σε επίπεδο ουσίας και νοημοσύνης, οι μάλλον χαμηλές “πτήσεις” της “Κυρίας του Προέδρου” απογοητεύουν. Ίσως μια συμπάθεια ως προϋπόθεση από τη μεριά του σινεφίλ που θα τιμήσει την ταινία ως προς το πραγματικό πρόσωπο του οποίου την πορεία καταγράφει το σενάριο να είναι βοηθητική για μια περισσότερο θετική τελική ετυμηγορία.

Σκηνοθεσία: Lea Domenach

Σενάριο: Clemence Dargent, Lea Domenach

Πρωταγωνιστούν: Catherine Deneuve, Denis Podalydes, Michel Vuillermoz, Sara Giraudeau, Laurent Stocker, Francois Vincentelli

 

---

 

Σε συνεργασία με το filmy