Απολογισμός

Κάπου μεταξύ εικοσιτετραώρου και αθανασίας
Εμφιλοχωρεί
Στην εικοστή πέμπτη ώρα
Τών απωθημένων επιθυμιών
Ο φρικτός εσμός.
Σαν καμινάδα ρυπαίνει
Το αστρικό πεδίο.
Κάπου μεταξύ εικοστής τρίτης
Και εικοστής τέταρτης ώρας
Τρώμε για να θυμηθούμε πώς ζήσαμε
Τότε που ποθούσαμε.
*
Εφιάλτης
Σκιές και πέπλα
Κούκλες ηθοποιοί
Μάσκες βαμμένες σαν πρόσωπα,
Προσωπεία διπλά
Που σε αποζημιώνουν
Με την έκπληξή σου,
Κάποτε βαλτώνουν
Και πέφτουν
Ξερά φύλλα συκιάς
Που σάπισε από το πολύ πότισμα.
Τα λιμνάζοντα νερά
Προκαλούν αρθριτικά
Και το βατράχι κουράστηκε
Να ξελαρυγγιάζεται
Αλλά να μην το ακούει κανείς.
Τώρα κούρνιασε στη ρίζα
Τής βελανιδιάς
Εκκολάπτοντας αυγά οχιάς
Ενώ διδάσκεται
Ορθοφωνία από ένα
Τυφλό τζιτζίκι.
Είδα στο όνειρο
Τους πεθαμένους
Να τραβάνε γκρίζες κουρτίνες
Και να ζωγραφίζουν γκράφιτι
Στους τοίχους τού οστεοφυλάκιου
Κολλώντας με πλατιά σιλοτέιπ
Παλαιές ασπρόμαυρες φωτογραφίες.
Μας χώριζε ένα τζάμι.
Ίσως πάλι και όχι.
Μπορεί έτσι να μου φάνηκε.
*
Επανακάμψεις
Λεύκωμα από μια άλλη ζωή.
Ενσταντανέ.
Φωτογραφίες απαλειφθείσες.
Όταν όμως ελήφθησαν
Τα πρόσωπα χαμογελούσαν.
Τα δύσκολα ήρθαν μετά.
Γονείς που θέλουν να πάρουν πίσω την κόρη τους.
Η προίκα όμως έχει φαγωθεί.
Έτσι το εμπόρευμα παραμένει.
Σκονίζεται στο ράφι.
Στα αζήτητα μιας αποθήκης
Θα καταλήξει.
Και μετά στο γηροκομείο
Θα συμπεριληφθεί σαν
Τραπεζομάντηλο.
Το καλό είναι ότι
Πεθαίνει κανείς μια μέρα.
Παντρευτήκαμε για να κλείσουμε
Τη σειρά μας, έλεγε εκείνη.
Και τι να φας, μέρα μπαίνει μέρα βγαίνει;