“MaXXXine”: Μια ταινία με έμφαση στην εικόνα και όχι στην πλοκή

Κριτική της ταινίας “MaXXXine”

Η Μαξίν, η μοναδική επιζήσασα των αιματηρών γεγονότων στο Τέξας, συνεχίζει το ταξίδι της προς τη δόξα, προσπαθώντας να γίνει ηθοποιός στο Λος Άντζελες της δεκαετίας του ’80. Αλλά καθώς ένας μυστηριώδης ψυχοπαθής δολοφόνος καταδιώκει τις στάρλετ του Χόλιγουντ, μια αλυσίδα αίματος θα επανενώσει τη Μαξίν με το παρελθόν της.

Η ιστορία της Maxine

Η Maxine, γνωρίζοντας ότι οι μέρες μιας πορνοστάρ είναι πεπερασμένες, προσπαθεί να κάνει καριέρα ως αξιοπρόσεκτη ηθοποιός, και σε συνδυασμό με τη σκηνοθέτρια Ελίζαμπεθ Μπέντερ, παλεύουν ενάντια στην προκατάληψη γύρω από τη γυναικεία σεξουαλικότητα. Παράλληλα, έχουμε και έναν serial-killer γυναικών, ιδιωτικούς ντετέκτιβ και ατζέντηδες-προαγωγούς και μπορεί η προσκόλληση στο ύφος να γίνεται πετυχημένα, εντούτοις δεν υπάρχει η απαιτούμενη σταθερότητα στη διαχείριση του κεντρικού θέματος.

Οπτικά, έχουμε μια θαυμαστή αναβίωση της δεκαετίας του ’80, που αιχμαλωτίζει ιδανικά το πνεύμα της εποχής μέσω μιας ταιριαστής επιλογής τραγουδιών, κομμώσεων και ρούχων, καθώς και μια διεύθυνση φωτογραφίας με θελκτική χρωματική παλέτα, χωρίς να έχει τίποτα να ζηλέψει από την ανάλογη οπτική του “Συνέβη στο Σόχο” για τα ‘60.

Θεματικές που πηγάζουν από την εποχή, όπως η ηθικοπλαστική παράνοια γύρω από τα video-nasties, καταλαμβάνουν σημαντικό και διασκεδαστικό κομμάτι της πλοκής (όσο κι αν έχει αρχίσει να γίνεται πολυφορεμένο στις σύγχρονες ταινίες νοσταλγίας), αλλά αυτό που παρακολουθούμε βασίζεται κυρίως σε υποπλοκές και χαρακτήρες που παίζουν ελάχιστο ή και μηδενικό ρόλο στην υπόλοιπη ιστορία, όπως η προσπάθεια της Maxine να μάθει από πού προέρχεται μια βιντεοκασέτα χωρίς ποτέ να επιστρέφουμε σε αυτήν.

Η “MaXXXine” δίνει έμφαση στην παρουσίαση

Διάφορες επιλογές δημιουργούν απορίες σχετικά με την έμπνευσή τους. Ο Bobby Cannavale και η Michelle Monaghan υποδύονται δύο αστυνομικούς, δίνοντας την εντύπωση ότι η ταινία θα περιέχει ένα στιβαρό αστυνομικό υπόβαθρο, αλλά το μόνο που προσφέρει ως προς τη συγκεκριμένη πτυχή είναι ένας μακρύς μονόλογος του Kevin Bacon που εξηγεί όλο το αστυνομικό πλαίσιο της ιστορίας.

Ακόμα και το εύρημα της ταινίας-εντός-ταινίας με τις σκηνές στα Universal Studios δεν εξυπηρετεί τίποτα περισσότερο από έναν εντυπωσιασμό στους σινεφίλ. Και παρότι προσφέρει στον West μια ευκαιρία να υπογραμμίσει την επιπολαιότητα του Χόλιγουντ, είναι ακόμα μια παράμετρος πολύ ελαφρά συνυφασμένη με την κεντρική πλοκή. Οι μεμονωμένες καταστάσεις ακολουθούν αρκετά προβλέψιμους δρόμους και η απάθεια της Maxine για μεγάλα κομμάτια της ιστορίας την κάνουν να είναι σε γενικές γραμμές απλός θεατής των γεγονότων.

Παρότι οι παραπάνω αδυναμίες την καθιστούν εμφανέστατα το πιο αδύναμο κομμάτι της τριλογίας, η αναζωογόνηση στο είδος του τρόμου που προσέφερε το “X” εντοπίζεται και εδώ, παρότι υπάρχουν κάποιες μεμονωμένες στιγμές που ο West χρησιμοποιεί (ή του ξεφεύγει) το κλισέ της γυναίκας-θύματος για να διασκεδάσει τον θεατή με την ταλαιπωρία της. Τεχνικά όμως όλα είναι όμορφα πλανοθετημένα και η υποκριτική της Mia Goth την κάνουν ένα αξιοπρόσεκτο όνομα στον χώρο. Αρκετά guest γνωστών ηθοποιών αφήνουν ένα παράπονο για την ελάχιστη συμμετοχή τους, σε μια ταινία που είναι περισσότερο επικεντρωμένη στην παρουσίαση παρά στην ιστορία. Ωστόσο, οι λάτρεις της σειράς και του τρόμου δύσκολα θα ενοχληθούν από τις ελλείψεις της.

Βαθμολογία:

Σκηνοθεσία-Σενάριο: Ti West

Πρωταγωνιστούν: Mia Goth, Elizabeth Debicki, Moses Sumney, Michelle Monaghan, Bobby Cannavale, Halsey, Lily Collins, Giancarlo Esposito, Kevin Bacon, Sophie Thatcher