Η σύμπλευση Όρμπαν-Λεπέν αλλάζει τις ισορροπίες στην Νέα Δεξιά

Πριν τους Λεπέν και Σαλβίνι, στην ευρωομάδα Όρμπαν εντάχθηκαν τα σημαντικότερα κόμματα της Νέας Δεξιάς: Ο Ολλανδός Βίλντερς, το αυστριακό FPO (που ήρθε πρώτο στις ευρωεκλογές) το ισπανικό VOX και το πορτογαλικό Chega, τα οποία εγκατέλειψαν την ευρωομάδα της Μελόνι. Πρόεδρος της ευρωομάδας, ο “σταρ” του κόμματος της Μαρίν Λεπέν, Ζορντάν Μπαρντελά. Στην ευρωομάδα Όρμπαν υπάρχει και ελληνική συμμετοχή, η Φωνή Λογικής, της Αφροδίτης Λατινοπούλου.

Να σημειωθεί πως μέχρι τον Μάρτιο του 2021 το κόμμα Fidesz του Όρμπαν άνηκε στο Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα (ΕΛΚ) όταν επήλθε η μεταξύ τους ρήξη. Αφορμή υπήρξαν οι αλλαγές στον εσωτερικό κανονισμό του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος (ΕΛΚ), τις οποίες ο Όρμπαν είχε χαρακτηρίσει ως «εχθρική κίνηση εναντίον του Fidesz και των ψηφοφόρων του, η οποία τους στερεί τα δημοκρατικά τους δικαιώματα». Αποδείχτηκε πως ήταν αγεφύρωτο το ιδεολογικό χάσμα που επικρατούσε μεταξύ του ΕΛΚ και του κόμματος Όρμπαν.

Θυμίζουμε πως πριν την δημιουργία ευρωομάδας από τον Όρμπαν, υπήρχαν δύο ευρωομάδες της Νέας Δεξιάς: Των Ευρωπαίων Συντηρητικών και Μεταρρυθμιστών της Μελόνι και η Ταυτότητα και Δημοκρατία της Λεπέν (που πλέον διαλύθηκε). Η Γαλλίδα πολιτικός, αφού απέβαλε το γερμανικό AfD από την ομάδα της (το οποίο χαρακτήρισε «νεοναζιστικό») προχώρησε σε άνοιγμα προς την Ιταλίδα πρωθυπουργό για συνεργασία των ομάδων τους, χωρίς αποτέλεσμα, μέχρι στιγμής.

Εκτιμάται πως αν δεν είχε συμβεί η μεγάλη ανατροπή στον β΄ γύρο των γαλλικών βουλευτικών εκλογών (όπου το κόμμα της Λεπέν, ήρθε τελικώς τρίτο σε έδρες, ένεκα του εκλογικού συστήματος όμως, καθώς παραμένει πρώτο σε αριθμό ψήφων) η συνεργασία των δύο θα περισσότερες ελπίδες να προχωρήσει. Από την άλλη, σίγουρα Όρμπαν και Λεπέν δεν είδαν με “καλό μάτι” τα ανοίγματα της προέδρου της Κομισιόν Ούρσουλα φον Ντερ Λάιεν προς την Ιταλίδα πρωθυπουργό, καθώς όλο και περισσότεροι μιλούν για την “στροφή” της Μελόνι σε ζητήματα (πχ Ουκρανικό) και την προσέγγιση της με το ευρωπαϊκό κατεστημένο. Σε κάθε περίπτωση η Νέα Δεξιά, μετά την Μελόνι, απέκτησε δεύτερο πρωθυπουργό.

Το σημείο καμπής

Απόλυτος κυρίαρχος στην Ουγγαρία από το 2010, όταν η κυβέρνηση των Σοσιαλιστών προκατόχων του κατάρρευσε υπό το βάρος των μέτρων λιτότητας και των πολυάριθμων σκανδάλων, ο Όρμπαν έγινε ιδιαίτερα δημοφιλής αντιτασσόμενος στα μέτρα λιτότητας του ΔΝΤ και επιδιώκοντας τον έλεγχο της οικονομίας της χώρας, με “αιρετικές” για το ευρωπαϊκό κατεστημένο μεθόδους, που περιλάμβαναν τον έλεγχο της Κεντρικής Τράπεζας, μέχρι και την προσπάθεια αποπομπής του ΔΝΤ από την Ουγγαρία!

Αν και ο Ούγγρος πρωθυπουργός υποχρεώθηκε τελικώς σε συμβιβασμούς με το “ευρώ-ιερατείο”, αιχμή του δόρατος για την νέα επίθεση του στο ευρωπαϊκό κατεστημένο υπήρξε ένα άλλο καίριο ζήτημα για την Ευρώπη, το μεταναστευτικό. Ο Όρμπαν αντιτάχθηκε στην πολιτική “ανοιχτών θυρών” της Μέρκελ, με μεθόδους που επικρίθηκαν από την ΕΕ, (όχι όμως από τους Ούγγρους πολίτες).

Το μεταναστευτικό ήταν το ορόσημο προκειμένου ο Ούγγρος πρωθυπουργός να μετατραπεί σε ηγετική φιγούρα της ευρωπαϊκής Δεξιάς, ανταγωνιζόμενος την κεντρώα πολιτική της τότε Γερμανίδας καγκελαρίου Μέρκελ. Η αντιμεταναστευτική πολιτική του Όρμπαν βρήκε γρήγορα μιμητές στις χώρες της Ομάδας του Βίζεγκραντ (Αυστρία, Πολωνία, Τσεχία, Σλοβακία) και έγινε πρότυπο για τα κόμματα της Νέας Δεξιάς, από την Μαρίν Λε Πεν στην Γαλλία, μέχρι τον Ματέο Σαλβίνι στην Ιταλία.

Ταυτόχρονα ο Όρμπαν εγκαινίασε ένα είδος ιδεολογικής “σταυροφορίας” έναντι της κυρίαρχης κουλτούρας της παγκοσμιοποίησης, βάζοντας στο στόχαστρο του τον πιο επιφανή θιασώτη της, τον πολυεκατομμυριούχο ουγγρικής καταγωγής επιχειρηματία Τζορτζ Σόρος, υποχρεώνοντας τον να μεταφέρει το (αμφιλεγόμενων δραστηριοτήτων) πανεπιστημιακό του ίδρυμα του στην Βιέννη.

Το 2018 ξεκίνησε μία εκστρατεία ενίσχυσης της παραδοσιακής οικογένειας και θρησκείας, εις βάρος των δικαιωμάτων της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας, με τα φιλοκυβερνητικά μέσα ενημέρωσης να εξαπολύουν ορυμαγδό επιθέσεων έναντι βιβλίων και παραστάσεων που «διαδίδουν την ομοφυλοφιλία», με τον Όρμπαν να λειτουργεί ουσιαστικά ως υποκινητής τους, με δηλώσεις του τύπου «ομοφυλόφιλοι, αφήστε ήσυχα τα παιδιά μας»!

Η εισβολή στην Ουκρανία

Όταν ξέσπασε η ρωσική εισβολή στην Ουκρανία, ο Όρμπαν βρέθηκε και πάλι στο μικροσκόπιο της ΕΕ, καθώς διατήρησε καλές σχέσεις με την Μόσχα. Είναι χαρακτηριστικό πως, προκειμένου να δοθεί το πράσινο φως από την ΕΕ για να ξεκινήσει ενταξιακές διαπραγματεύσεις με την Ουκρανία, χρειάστηκε να αποχωρήσει ο Όρμπαν από την σύσκεψη, έπειτα από οκτώ ώρες διαπραγμάτευσης! Σύμφωνα με δημοσιεύματα, ο Γερμανός καγκελάριος τον “έστειλε για καφέ”, αφού όμως προηγουμένως η Ένωση συμφώνησε να ξεμπλοκάρει 10 δισεκατομμύρια, που προηγουμένως παρακρατούσε από την Ουγγαρία για ζητήματα που είχαν να κάνουν με την λειτουργία του κράτους δικαίου στην χώρα.

Για τους επικριτές του, μέχρι την εκλογική νίκη του Φίτσο στην Σλοβακία, ο Όρμπαν ήταν η “μοναδική φωνή του Πούτιν” στο εσωτερικό της ΕΕ, αντιτασσόμενος παγίως στην στρατιωτική ενίσχυση του Κιέβου. Ο ίδιος δε προσδοκά ανοιχτά στην εκλογική επικράτηση του Τραμπ, “κόκκινο πανί” για την ΕΕ. Να σημειωθεί πως στην ευρωομάδα της Μελόνι ανήκουν κόμματα της Ανατολικής Ευρώπης, όπως το εθνικιστικό Νόμος και Δικαιοσύνη που κυβερνούσε για χρόνια την Πολωνία και μοιάζει αδιανόητη η ένταξη του στην ευρωομάδα του Όρμπαν, λόγω του φιλορωσικής στάσης του τελευταίου.

“Ξένο σώμα” στην ΕΕ

Σύμφωνα με τα διεθνή μέσα ενημέρωσης και τους Ευρωπαίους επικριτές του ο Όρμπαν είναι ένας «δικτάτορας» στο εσωτερικό της ΕΕ, ένα “ξένο σώμα” στις αρχές και τις αξίες της, λόγω και των προθέσεων του Ούγγρου πρωθυπουργού να θέσει υπό τον έλεγχο του τα ανεξάρτητα μέσα ενημέρωσης και την δικαιοσύνη. Για τους επικριτές του, η σημερινή Ουγγαρία περισσότερο θυμίζει την Τουρκία του Ερντογάν ή την Ρωσία του Πούτιν (ηγέτες που ο Όρμπαν θαυμάζει ανοιχτά), παρά ευρωπαϊκή χώρα.

Βέβαια οι επικριτές του Όρμπαν αδυνατούν να εξηγήσουν την δημοφιλία του Ούγγρου πρωθυπουργού. Το 2021, τα κόμματα της αντιπολίτευσης είχαν στηρίξει κοινό υποψήφιο, τον Peter Marki-Zay, ο οποίος απέτυχε να “εκθρονίσει” τον Όρμπαν. Το ενδιαφέρον είναι πως εκτός της φιλοευρωπαϊκής αντιπολίτευσης, η υποψηφιότητα του Marki-Zay είχε στηριχθεί και από το ακροδεξιό Jobbik, οι καταβολές του οποίου είναι στο φασιστικό κίνημα των “Σταυρωτών Βελών”, που μεσουρανούσε μέχρι το τέλος του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου στην Ουγγαρία. Είναι χαρακτηριστικό πως το κόμμα του Όρμπαν στις ευρωεκλογές κατέκτησε το χειρότερο ποσοστό του από το 2004, ένα ποσοστό που όμως ξεπέρασε το 40%, το οποίο θα ζήλευαν πολλά ευρωπαϊκά κεντροδεξιά κόμματα!

Την ίδια στιγμή ο Ούγγρος πρωθυπουργός, η χώρα του οποίου ασκεί την εναλλασσόμενη προεδρία της ΕΕ, επιδεικνύει μεγάλη διπλωματική κινητικότητα: Επισκέφτηκε το Κίεβο, την Μόσχα, το Πεκίνο, σε “αποστολές ειρήνης” όπως ο ίδιος τις χαρακτήρισε, επιδιώκοντας να λειτουργήσει ως μεσολαβητής στο Ουκρανικό και ως “γεφυροποιός” μεταξύ Κίνας και ΕΕ, μετά τον νέο εμπορικό πόλεμο που ξεκίνησε η Ένωση κατά του Πεκίνου (στο Ουκρανικό χωρίς επιτυχία, όπως έδειξε η ανακοίνωση του Ουκρανού προέδρου και το “άδειασμα” του από την ΕΕ). Ταυτόχρονα, μετέβη και στο Αζερμπαϊτζάν, για την Σύνοδο των Τουρκόφωνων Κρατών, με την ΕΕ να επισημαίνει πως ο Ορμπάν μετέβη στην Σούσα εκπροσωπώντας αποκλειστικά την χώρα του και όχι την Ένωση (λόγω της συμμετοχής του ψευδοκράτους στον Οργανισμό, με καθεστώς παρατηρητή).

Το σίγουρο είναι ότι, με την ευρωπαϊκή Κεντροδεξιά να αντιμετωπίζει μία κρίση ταυτότητας, ακόμα και βρισκόμενη σε καθεστώς “πασοκοποίησης”, όπως στην Γαλλία, ο Όρμπαν γίνεται σημείο αναφοράς για το ιδεολογικό ρεύμα της Νέας Δεξιάς. Ένα ρεύμα που δεν αφορά μόνο περιθωριακά ακροδεξιά κόμματα, αλλά εκφράζει ευρύτερα κοινωνικά στρώματα, από τους βιομηχανικούς εργάτες, μέχρι και την χειμαζόμενη μεσαία τάξη…