Μηδενίζοντας το παλιό στην αναζήτηση του νέου…

Πολύς λόγος γίνεται τα τελευταία χρόνια για την ανανέωση του παλιού πολιτικού προσωπικού, για τη νέα γενιά, για φρέσκο αέρα κοκ. Σε όλους θα ήθελα να θυμίσω για πολλοστή φορά, ότι σε πολλά δίνει απάντηση η “Αριστοτελική μεσότητα”, η σύνεση, η φρόνηση, η περίσκεψη.

Συχνά στην προσπάθεια για να αρθρώσει κανείς έναν νέο λόγο ή να παρουσιάσει κάτι καινούργιο, μηδενίζει το παλιό. Έτσι όπως ζήσαμε και πρόσφατα, πολλά κριτήρια επιλογών ήταν τα ηλικιακά κι όχι το πολιτικό περιεχόμενο, η συνέπεια, η καθαρότητα, η ικανότητα, οι νέες ιδέες και η προσωπικότητα ενός εκάστου. Σε πολλές περιπτώσεις έμπαινε μία ταμπέλα “μεγάλος” και αντίστοιχα “νέος” κι έτσι οδηγούμασταν είτε σε αποκλεισμούς, είτε αντίστοιχα σε προωθήσεις.

Τα αποτελέσματα γνωστά κι από τις επιλογές στα “αριστερά” κι από τις επιλογές στα “δεξιά” κι ακολούθως ασθμαίνοντας κι από το “κέντρο”. Πρέπει να είναι σαφές σε όποιον κατέχει θέση εξουσίας, αλλά και στον κόσμο που επιλέγει, ότι όταν αναφερόμαστε στο “νέο”, το ηλικιακό κριτήριο δεν θα πρέπει να είναι το πρώτο, αλλά θα πρέπει να προηγούνται αξιολογικά οι ιδέες, η διάθεση, η γνώση, η πολιτική ωριμότητα, η συνέπεια και η αξιοπιστία.

Οι ηλικιακοί αποκλεισμοί στερούν από τα κοινά πράγματα, ανθρώπους που με την εμπειρία, τη γνώση, τη δοκιμασία και την προσωπικότητά τους, μπορούν να αποτελέσουν τον συνδετικό κρίκο ανάμεσα στο καινούργιο και στο παλιό, καθότι τα προαναφερόμενα χαρακτηριστικά, ούτε μεταβιβάζονται ούτε μεταλαμπαδεύονται. Για αυτό θα πρέπει να γνωρίζει ο καθένας-καθεμιά (νέοι και νέες) που ασχολείται με τα κοινά, μέχρι που μπορεί να φτάνει το πολιτικό του εκτόπισμα και να μην κάνει άλματα στο κενό, που δεν ωφελούν ούτε την παράταξη που είναι μέλη, ούτε τους ίδιους-ες τελικά.

Από την άλλη βεβαίως έχουμε και άλλες ετερόφωτες “προσωπικότητες”, που τους εξέθρεψε το πολιτικό σύστημα και τους συντήρησε για δεκαετίες, οι οποίες όταν δεν είχαν κάτι άλλο να αποκομίσουν απ’ αυτό, αποσύρθηκαν πρόσκαιρα μέχρι να ξαναβρούν την ευκαιρία και να ξαναδηλώσουν παρόν, για να συνεχίσουν ενδεχομένως την άνετη διαβίωση, δια της παρασιτικής και ανεπάγγελτης παρουσίας τους.

Τα κόμματα δεν είναι λέσχες

Χρήσιμο είναι, αν δεν κατανοούν κάποιοι-ες, ότι πρέπει να βάλουν ένα στοπ στην πολύχρονη και δυσανάλογη με την προσφορά τους παρουσία, ο προοδευτικός κόσμος να πει ένα βροντερό όχι σε όλους-όλες που εκμεταλλεύτηκαν διαχρονικά τον δημοκρατικό χώρο και φεύγοντας άφησαν πίσω μόνο πληγές. Ο σκεπτόμενος κόσμος θα πρέπει ό ίδιος να κλείνει τις πόρτες στους-στις (ετεροπροσδιοριζόμενους -ες) εκλεκτούς-ές οποιουδήποτε “συστήματος”, λέσχης, ομάδας συμφερόντων, παρέας ή οποιουδήποτε άλλου, που στοχεύει στην εξυπηρέτηση των δικών του συμφερόντων κι όχι του λαού.

Κατά συνέπεια, ο δημοκρατικός πολίτης καλό είναι να έχει αυτοπεποίθηση, να έχει σιγουριά και να πιστεύει βαθιά ότι, αυτός είναι κυρίαρχος των αποφάσεων του, αυτός αποφασίζει για το μέλλον το δικό του και των επόμενων γενεών και κανένα κέντρο δεν μπορεί να τον κατευθύνει, ούτε να τον παραπλανά, προκειμένου να εξυπηρετήσει τα συμφέροντά του. Ο καθένας και η καθεμιά πρέπει ανεπηρέαστα να στηρίζει και να ψηφίζει για το κοινό καλό κι όχι για το καλό των διάφορων lobbies.

Το ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ από τη δημιουργία του υπήρξε ένα πατριωτικό κίνημα, ένα μαζικό κίνημα που συνέβαλε τα μέγιστα στην κοινωνική ισορροπία και στο στέριωμα της δημοκρατίας στη χώρα μας. Αυτοί-ές που το οδήγησαν κάποια στιγμή σε άλλους δρόμους, ας κάνουν την αυτοκριτική τους και ας αποσυρθούν ησύχως, απολαμβάνοντας τους “καρπούς” (προϊόν της εξυπηρέτησης των ολίγων) των κόπων τους.

Η προοδευτική παράταξη οφείλει να προχωρήσει με γνώμονα τις σοσιαλιστικές ιδέες και αξίες και πρόταγμα το καλό του συνόλου της κοινωνίας και της χώρας κι όχι των ολίγων και των διεθνών άνομων συμφερόντων που έχουν σκοπό την συνεχόμενη μείωση της ισχύος της χώρας ( οικονομική, ενεργειακή, πολιτική, διεθνή ) και την παραμέληση των πατριωτικών της συμφερόντων (ΑΟΖ, Αιγαίο, Καστελόριζο, Κυπριακό κ.α).