“Twisters”: Μία ταινία δράσης που δεν μένει στη μνήμη

Κρίμα που ένα τόσο ουδέτερο προϊόν έχει την υπογραφή του ανθρώπου πίσω από το υπέροχο «Minari», κατανοητό βέβαια από μια πραγματιστική σκοπιά. Η εναρκτήρια σκηνή ομολογουμένως ανεβάζει σε υψηλά επίπεδα την ένταση (αν και σαν εύρημα είναι κλισέ ως προς το πώς εκτυλίσσεται), προϊδεάζοντας για κάτι καλύτερο από αυτό που ακολουθεί στη συνέχεια. Από τη στιγμή που μπαίνει ο χαρακτήρας του Glen Powell στην όλη εξίσωση γίνεται αντιληπτή και η κατεύθυνση στην οποία επιθυμεί να κινηθεί το φιλμ, αν και το σενάριο δεν βοηθά πολύ ώστε να επενδύσει συναισθηματικά ο θεατής σε αυτό που ξετυλίγεται μπροστά του.

Γενικά, οι ήρωες της πλοκής είναι σχεδιασμένοι έτσι ώστε να είναι ευχάριστη η ιδέα το να έπινε κανείς καφέ με τη συντροφιά τους, όχι όμως το να ανοίξει μια εις βάθος συζήτηση μαζί τους, κάτι που είναι εφικτό ακόμη και σε εμπορικά πλαίσια (διαχρονικά τα παραδείγματα) αλλά δεν συμβαίνει εδώ, με αποτέλεσμα ο εκάστοτε σινεφίλ να παρακολουθεί να λαμβάνουν χώρα καταστροφές αλλά να μη νιώθει πραγματική αγωνία για τα πρόσωπα που κινδυνεύουν, καταλήγοντας περισσότερο να χαζεύει το θέαμα των εφέ.

Τα όμορφα τοπία της Οκλαχόμα και οι σεκάνς δράσης κάνουν την ώρα να περάσει σχετικά ευχάριστα, αλλά όχι με τρόπο τέτοιο ώστε να μένουν πολλά στη μνήμη μετά το τέλος της προβολής. Κρίμα επίσης που στο σάουντρακ δεν υπάρχει περισσότερη από την, πολύ ταιριαστή με τα δρώμενα, ορχηστρική μουσική του Benjamin Wallfisch για να χωρέσουν και κάποια ροκ και κάντρι ακούσματα.

Διάσπαρτα υπάρχουν και κάποια ελαφριά αντικαπιταλιστικά μηνύματα, αλλά είναι δευτερεύοντα σε σχέση με τον κύριο δραματουργικό σκελετό. Αναμενόμενα, στο πεδίο των νοημάτων τα πράγματα είναι πολύ επιδερμικά, από τις όποιες κοινωνιολογικές παρατηρήσεις γύρω από τη γενιά των μέσων κοινωνικής δικτύωσης μέχρι το πώς στην αμερικάνικη αγορά εργασίας το κέρδος συνήθως δεν συνδέεται, ή ακόμη και σχετίζεται αντιστρόφως ανάλογα, με μια απτή βελτίωση της καθημερινότητας για τον μέσο πολίτη.

Βλέποντας το ευρύτερο κινηματογραφικό τοπίο των τελευταίων δύο ετών, είναι επίσης ξεκάθαρο ότι ο Glen Powell «κυνηγά» ιδιαίτερα τη στάμπα του πρωταγωνιστή, και σε πρώτη φάση έχει αυτό το χολιγουντιανό στίγμα που τον βοηθά προς αυτήν την κατεύθυνση και που αρμόζει στα φόντα ενός μπλοκμπάστερ. Λόγω ειδικών συνθηκών βέβαια κινείται εντός πολύ στενών ορίων που δεν του επιτρέπουν την υπέρβαση, σε αντίθεση για παράδειγμα με το πρόσφατο “Hit Man”. Και σίγουρα ήθελε και περισσότερη δουλειά από πλευράς σκηνοθετικής καθοδήγησης η χημεία του με την Daisy Edgar-Jones, καθώς η μεταξύ τους αλληλεπίδραση «πιάνει» μεγάλο μέρος της συνολικής χρονικής διάρκειας.

Το πρωτότυπο “Τουίστερ” του Jan de Bont έκανε «γκελ» στο κοινό γιατί έπεσε πάνω και σε μια χρονική συγκυρία που ευνοούσε την ταινία καταστροφής, η οποία τότε γνώρισε μια μίνι αναβίωση. Αυτό το σίκουελ δεν διαθέτει το συγκεκριμένο πλεονέκτημα, και δυστυχώς δεν προσφέρει πάρα πολλά πέραν κάποιων στοιχείων που κάνουν συμπαθητική παρέα στο κοινό για κάνα δίωρο ώστε να πει κανείς ότι μπορεί να εμπνεύσει ένα ανανεωμένο ενδιαφέρον γύρω από το εν λόγω είδος. Σίγουρα υπάρχουν και χειρότερα, αλλά αν ο προϋπολογισμός είναι γύρω στο ποσό που φημολογείται, ο πήχης θα έπρεπε οπωσδήποτε να βρισκόταν πιο ψηλά.

 

Βαθμολογία:

Σκηνοθεσία: Lee Isaac Chung
Σενάριο: Mark L. Smith

Πρωταγωνιστούν: Daisy Edgar-Jones, Glen Powell, Anthony Ramos, Brandon Perea, Maura Tierney, Sasha Lane, Harry Hadden-Paton, David Corenswet, Kiernan Shipka

 

 

---

 

Σε συνεργασία με το filmy.gr