ΠΑΣΟΚ: Οι ντελάληδες μιας άκυρης υπόσχεσης

Παχιά λόγια σαν τις μύγες του Αυγούστου! Λεκτικά στερεότυπα από νεκρές επαναλήψεις, φλυαρίες που σε κάνουν να λιποθυμάς από κούραση. Τίποτε το νέο, τίποτε το διαφορετικό. Οι υποψήφιοι του ΠΑΣΟΚ τόσο κοντά και τόσο ξένοι μεταξύ τους μιλούν για τα ίδια πράγματα, αλλά με διαφορετικές λέξεις. Όλοι όμως πάσχουν από “προοδευτισμό” της σύγχυσης που περνά μέσα από μια “ανάπτυξη” του κέρδους των ολιγαρχών και από μια εκκωφαντική ρητορική υπέρ της τεχνολογίας που υπόσχεται τη σωτηρία των πολιτών μόνο όταν εκείνοι της παραδώσουν γη και ύδωρ.

Τίποτα καινούργιο δεν ακούς, παρά μόνο τυπολογίες και ευχές, προσδοκίες και μαραμένες ελπίδες. Εκείνο όμως που δείχνει να μην καταλαβαίνουν οι συνυποψήφιοι του ΠΑΣΟΚ, ή να το καταλαβαίνουν (αυτό είναι σίγουρο) αλλά να το κρύβουν κάτω από το πράσινο χαλί, είναι ότι το ΠΑΣΟΚ ποτέ δεν θα μπορέσει να γίνει αυτοδύναμο κόμμα εξουσίας, αλλά μόνο κόμμα συνεργασίας, ή ακόμη καλύτερα θα λέγαμε κόμμα μπαλαντέρ εξουσίας. Έτσι και αλλιώς οι πολιτικοί μόνο εντολές παίρνουν από τους αφανείς παράγοντες της εξουσίας, δηλαδή από τους κοσμοσχεδιαστές του πλανήτη και όταν οι χάρτες και οι ατζέντες μιλούν για συνεργασίες των κομμάτων για να ολοκληρωθεί το κτίσιμο της νέας εποχής, τα κόμματα ως μηχανισμοί κατεστημένης ολιγοκρατίας θα κάνουν αυτό που ξέρουν. Θα σχηματίσουν έναν πόλο προσφοράς υπηρεσιών για να εξυπηρετήσουν τα αυτοματοποιημένα συμφέροντα της κυρίαρχης ελίτ.

Οι ντελάληδες μιας άκυρης υπόσχεσης

Ουσιαστικά στους συνυποψήφιους του ΠΑΣΟΚ δεν βλέπεις καμιά αντίφαση μεταξύ τους που θα μπορούσε να τους διαφοροποιήσει, αλλά μια συνέχεια. Εκεί που σταματά ο ένας, συνεχίζει ο άλλος. Εκεί λοιπόν που ο Ανδρουλάκης περιορίζει, αλλά δεν κλείνει το περιθώριο μιας πιθανής συνεργασίας με κόμματα ο Κατρίνης βάζει ως στόχο την εμπιστοσύνη της πλειοψηφίας των πολιτών. Ενώ ο Δούκας παίρνει τη σκυτάλη εκεί που την αφήνει ο Ανδρουλάκης και μιλάει για ένα μπλοκ συνεργασιών με όλους.

Ο Γερουλάνος αναζητά το μετασχηματισμό και το άνοιγμα του κόμματος μαζί και ο Χρηστίδης, ο οποίος αναφέρεται στην ανασυγκρότηση του ΠΑΣΟΚ. Η Γιαννακοπούλου από την πλευρά της δεσμεύεται να αποκλείσει τους μονόδρομους, ενώ η Αποστολάκη μιλάει για ελπίδα προοδευτικής κυβερνησιμότητας. Πρόκειται για ένα μπαλάκι πιγκ-πονγκ υπό την καθοδήγηση των ολιγαρχικών συμφερόντων. Στο κάδρο των συνυποψήφιων εισέρχεται και η Διαμαντοπούλου ως πολιτικό “διάφορο”, έξω και πέρα από πασοκικές περιγραφές, με σχέδιο φιλελευθερο-εκσυγχρονιστικής πολιτικής, κάτι ως “μητσοτακική” συνέχεια.

Αυτή λοιπόν η πολυφωνική αφωνία του ΠΑΣΟΚ δεν είναι τίποτε άλλο από ένας αφρός λόγων γιατί δεν υπάρχει σχέδιο για λύση των προβλημάτων. Τα λόγια των υποψηφίων υπερβαίνουν τα κριτήρια αντιμετώπισης της κατάστασης και προϋποθέτουν ακύρωση της πρόθεσης για λύση. Αυτό που πρέπει να μάθουν οι πολιτικοί όλων των κομμάτων, είναι ότι η πολιτική αποτελεί τέχνη και ως εκ τούτου καλούνται οι εμπλεκόμενοι με την πολιτική να μη μιλούν με λόγους ιδεολογικούς, με αφορισμούς και προσομοιώσεις, όπου γκρεμίζονται όλα τα καταφύγια αυθεντικότητας και ρεαλιστικής επάρκειας.

Καθήκον τους είναι να δημιουργούν ρωγμές σε ό,τι συναινεί με την παρακμιακή συνήθεια, σε ό,τι συνθηκολογεί με τις διεκπεραιώσεις της ευκολίας, σε ό,τι συμμαχεί με τις σκηνοθετημένες λύσεις. Να γιατί οι υποψήφιοι του ΠΑΣΟΚ, θα πνίγονται στον αφρό των λόγων – ό,τι κάνουν και οι πολιτικοί των άλλων κομμάτων. Το περιεχόμενο των επιχειρημάτων τους θα αποτελεί τετελεσμένο ψέμα. Έμαθαν όμως οι πολιτικοί να βλέπουν τις οικονομικές, κοινωνικές, πολιτικές λύσεις σαν εμπορεύματα με ημερομηνίες λήξεως, σαν μόδες που κάνουν τον κύκλο τους. Γι’ αυτό θα είναι πάντα μικροπωλητές των χαμένων ελπίδων και ντελάληδες της άκυρης υπόσχεσης.