Πραγματική λύση είναι όποια διασφαλίζει την ανεξαρτησία της Κύπρου

Πενήντα χρόνια από το πραξικόπημα και την εισβολή, το κρίσιμο ερώτημα είναι κατά πόσο ο στόχος της αποκατάστασης της ενότητας της Κυπριακής Δημοκρατίας, της απελευθέρωσης, “συμβαδίζει” με τα όσα προωθούνται. Η ελληνική πλευρά στην Κύπρο κάτω από την πίεση των αδυναμιών της, των δυνατοτήτων της, αρχικά προσπάθησε να βρει διεξόδους μέσα από ένα συμβιβασμό, που θα διασφάλιζε την επιβίωση της χώρας και των πολιτών. Η Τουρκία δεν αποδεχόταν τίποτε και ζητούσε κι άλλα. Με σύμμαχο τον χρόνο και την ελληνική υποχωρητικότητα, η Άγκυρα επιχειρεί να διασφαλίσει το μέγιστο, που είναι ο πλήρης έλεγχος του νησιού μέσα από μια συμφωνία.

Από το 1974 και εντεύθεν πολύ απόσταση διανύθηκε, αρκετό έδαφος “καλύφθηκε” για να προσεγγιστούν οι τουρκικές επιδιώξεις, οι οποίες αναβαθμίζονται όσο διασφαλίζουν κάθε φορά και νέες ελληνικές υποχωρήσεις. Τούτη η τακτική της κατοχικής πλευράς υιοθετείται πενήντα χρόνια και η ελληνική πλευρά ενίοτε την αντιμετώπισε ως την “μόνη οδό”. Και έχουμε φθάσει στο σημείο να επιμένουν και να επιχειρηματολογούν οι Τούρκοι ότι μόνο εάν αναγνωρισθεί η αποσχιστική οντότητα θα είναι προσέλθουν σε διαπραγματεύσεις. Πρόκειται για όρο παράδοσης και αυτοχειρίας.

Κυπριακό: Από υποχώρηση σε υποχώρηση

Και εμείς; Πρέπει να απαγγέλουμε το γνωστό ποιηματάκι, το επαναλαμβανόμενο. Και… παρεξηγούνται κάποιοι εάν δεν επαναληφθεί, διά επίσημης δήλωσης, η πίστη στην Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία (ΔΔΟ) ή στο Πλαίσιο Γκουτέρες, που έχει αναδειχθεί σε “σημαία αγώνα”. Έξι επικεφαλίδες είναι, δεν είναι λύση.  Και πρέπει όλοι να… απαγγέλουν για τις “σημαίες” τους, γιατί υπάρχει περίπτωση να κατηγορηθούμε από τη λεγόμενη διεθνή κοινότητα ότι “δεν θέλουμε λύση”.

Στο μεταξύ, στο εσωτερικό, κομματικές ηγεσίες, στερημένες από εξουσία, εξουσιομάνες και καρεκλοπληττόμενες, κατηγορούν τον Πρόεδρο πως ό,τι δηλώνει δεν τα εννοεί. Κι όταν τα λένε αυτοί γιατί να μην τα αναπαράγει, για παράδειγμα, η Προσωπική Απεσταλμένη του Γ.Γ. του ΟΗΕ, Μαρία Άνχελ Ολγκίν Κουεγιάρ; Γιατί να μην το αναφέρουν με νόημα και πρέσβεις που, ειρήσθω εν παρόδω, θεωρούν πως όσα λέει, για παράδειγμα, ο Βρετανός είναι… δόγμα;

Αλλά, τελικά, ποιος θέλει λύση; Η Τουρκία περιμένει πότε θα τα πάρει όλα και να ζητήσει και από την γειτονιά και επιπλέον. Η Άγκυρα έχει διαχρονικό στρατηγικό σχέδιο στο Κυπριακό, το οποίο συνδέεται με τις επεκτατικές βλέψεις της στην περιοχή.

Αναγκαία μία ανεξάρτητη Κύπρος

Η ελληνική πλευρά, είναι η μόνη που εξυπηρετείται από μια συμφωνία. Όχι, όμως, την όποια συμφωνία, την όποια λύση. Οι εξελίξεις στην περιοχή αναδεικνύουν τη στρατηγική σημασία του νησιού και η Λευκωσία προσπαθεί συνεχώς να αξιοποιήσει τούτο. Οι εξελίξεις αναδεικνύουν μια σημαντική παράμετρο. Ότι η Κυπριακή Δημοκρατία για να μπορεί να διαδραματίζει ρόλο στην περιοχή και ευρύτερα, δεν θα πρέπει να είναι προτεκτοράτο της Τουρκίας. Τούτο δεν εξυπηρετεί κανέναν. Ούτε την Κυπριακή Δημοκρατία, ούτε οποιονδήποτε άλλο περιφερειακό, της περιοχής ή διεθνή παίκτη. Αυτό πρέπει να το συνειδητοποιήσουν άπαντες.

Είναι πρόδηλο ότι κι αυτή η κρίση έχει επιβεβαιώσει ότι θα πρέπει να υπάρξει αναπροσαρμογή τακτικής και περιεχομένου μιας πολιτικής, που θα οδηγήσει σε μια κυπριακή λύση και όχι σε συμφωνία, που πρωτίστως θα εξυπηρετούνται τα συμφέροντα τρίτων, όπως έγινε το 2004. Σε μια συμφωνία, η μεγάλη εικόνα θα πρέπει είναι η Κυπριακή Δημοκρατία και οι όλοι πολίτες της, χωρίς διακρίσεις και όχι τα συμφέροντα της κατοχικής Τουρκίας, της Βρετανίας, των Αμερικανών κ.ά.

Η κρίση στην περιοχή, οι εντάσεις, θα πρέπει να είναι μέρος του μενού της ερχόμενης Τρίτης, στο δείπνο του Γκουτέρες, γιατί η Κύπρος επηρεάζεται και τώρα και μετά από μια συμφωνία.