Και Ισραηλινοί διανοούμενοι υπέρ της γενοκτονίας των Παλαιστινίων!

Η εγκληματική επιδρομή της Χαμάς στα κιμπούτς της Σντερότ, η ωμότητα με την οποίαν εκδηλώθηκε και η συνακόλουθη αντίδραση του Ισραήλ τροφοδοτούν, εδώ κι ένα χρόνο, την δημόσια συζήτηση στη χώρα. Επιφανείς καθηγητές, ειδικοί στα της Μέσης Ανατολής στα κορυφαία πανεπιστήμια του Ισραήλ δικαιολογούν ανοιχτά την πολιτική της “συλλογικής τιμωρίας” (collective punishment) των Παλαιστινίων, καθώς και τα μέτρα που επιβάλλουν συνθήκες λιμοκτονίας στους άμαχους της Γάζας.

Η ομάδα αυτών των πανεπιστημιακών διακρίνεται για την σταθερή υποστήριξη της στο λεγόμενο “Σχέδιο του Στρατηγού”. Ο συγγραφέας του, υποστράτηγος ε.α Τζιόρα Άϊλαντ, (Giora Eiland) βαθιά πεπεισμένος, όπως έγραψε σε άρθρο πέρυσι τον Νοέμβριο, ότι οι περισσότεροι κάτοικοι της Γάζας υποστηρίζουν τη Χαμάς και πως «οι γυναίκες της Γάζας είναι οι μητέρες, οι αδερφές και οι σύζυγοι των δολοφόνων της Χαμάς», στην αρχή της εκστρατείας τάχθηκε κατά των εκτεταμένων πολεμικών επιχειρήσεων, επιμένοντας ότι «οι επιδημίες στη Γάζα θα φέρουν τη νίκη πιο κοντά και θα μειώσουν τις απώλειες μεταξύ των Ισραηλινών στρατιωτών».

Σύμφωνα με το “Σχέδιο του Στρατηγού”, ο Ισραηλινός στρατός θα δίνει σε όλους τους αμάχους στη βόρεια Γάζα μια εβδομάδα για να εκκενώσουν την περιοχή, μετά την οποία θα θεωρούνται μαχητές και θα στοχοποιούνται από τους στρατιώτες. Για τον Άϊλαντ είναι ζωτικής σημασίας να επιβληθεί πλήρης αποκλεισμός στη βόρεια Γάζα και αυστηρή απαγόρευση στην παροχή ανθρωπιστικής βοήθειας σε τρόφιμα, νερό, καύσιμα, φάρμακα και ιατρικο-νοσηλευτικό υλικό. Η Χαμάς «ή θα έπρεπε να παραδοθεί ή να πεινάσει. Δεν είναι απαραίτητο ο στρατός να σκοτώσει όλους στη βόρεια Γάζα. Οι άνθρωποι δεν θα μπορούν να ζήσουν εκεί. Το νερό θα στεγνώσει» είναι το δόγμα Άϊλαντ. Όσοι στο Ισραήλ διατηρούν επαφή με την πραγματικότητα του Διεθνούς Δικαίου, τονίζουν ότι το Σχέδιο «ισοδυναμεί με εθνοκάθαρση και γενοκτονία».

Το Σχέδιο υποστήριξε πλήρως, ο Uzy Raby, καθηγητής Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο του Τελ Αβίβ, ο οποίος σε συνομιλία του με τους δημοσιογράφους Yanon Magal και Barak Seri του ρ/σ 103 FM, στις 15 Σεπτεμβρίου, σημείωσε: «Όποιος μείνει εκεί θα κριθεί από το νόμο ως τρομοκράτης και θα περάσει είτε από μια διαδικασία λιμοκτονίας, είτε από μια διαδικασία εξόντωσης». Ο ίδιος τάχθηκε υπέρ της επίθεσης και στη Βηρυτό: «Πρέπει να τον επιβάλλεις τον πόλεμο στον πληθυσμό».

Ο δρ. Harel Chorev, από το ίδιο Πανεπιστήμιο, δήλωσε στο Channel 13 ότι θα «υπογράψει και με τα δύο χέρια» στο Σχέδιο, καθώς είναι συνεπές με το δικό του σχέδιο για την Γάζα. Τον Μάρτιο, ο Τσόρεφ ζήτησε στρατιωτική επιχείρηση στη Ράφα, παρά τις αντιρρήσεις των ΗΠΑ. «Η Ράφα πρέπει να κατακτηθεί», είπε στην εφημερίδα Maariv. Ο καθηγητής Eyal Zisser, αντιπρύτανης του Πανεπιστημίου του Τελ-Αβίβ και μέλος του τμήματος Μέσης Ανατολής, κάλεσε τον Ισραηλινό στρατό «να καταλάβει τη Γάζα τώρα». Τον Ιούνιο, ο καθηγητής Benny Morris, ένας από τους κορυφαίους μελετητές της ισραηλινο-παλαιστινιακής σύγκρουσης και μέλος του τμήματος Μέσης Ανατολής στο Πανεπιστήμιο Ben-Gurion, πρότεινε το Ισραήλ να ρίξει μια πυρηνική βόμβα στο Ιράν.

Ισραηλινοί Πανεπιστημιακοί υπέρ της “απανθρωποποίησης”

Εκτός από την προτροπή για την εκδήλωση/εφαρμογή σκληρότερης στρατιωτικής βίας και για την κατοχή τη Λωρίδας της Γάζας, αυτοί οι πανεπιστημιακοί προωθούν και μια εκστρατεία “απανθρωποποίησης” κατά των Παλαιστινίων, των Αράβων και των Μουσουλμάνων. Κατά τον καθηγητή Raby, οι κανόνες που ισχύουν για τη Δύση δεν πρέπει να ισχύουν στην ισραηλινο-παλαιστινιακή σύγκρουση. «Όταν προσπαθείτε να λύσετε τα προβλήματα της Μέσης Ανατολής με δυτικούς όρους, θα αποτύχετε», υποστηρίζει και μόλις τον περασμένο μήνα πρότεινε πως «οι ισραηλινές ενέργειες θα πρέπει να αρωματίζονται με ένα ειδικό μπαχαρικό της Μέσης Ανατολής».

Στο ίδιο μήκος και ο ομότεχνος του Chorev υπέδειξε ότι τα πράγματα πρέπει να γίνουν διαφορετικά στη Μέση Ανατολή, ενώ ο Avi Bareli, καθηγητής για το Ισραήλ και την ιστορία του Σιωνισμού στο Πανεπιστήμιο Ben-Gurion, έγραψε τον περασμένο Οκτώβριο, ότι οι Παλαιστίνιοι είναι «μια κοινωνία που λατρεύει το θάνατο και υψώνει το λάβαρο του φόνου».

Σύμφωνα με τον Yonatan Mendel, από το τμήμα Μέσης Ανατολής του Πανεπιστημίου Ben-Gurion του Negev, Ισραηλινοί ακαδημαϊκοί προσπάθησαν χωρίς κριτική να κινητοποιήσουν το κοινό πίσω από την καταστροφική εκστρατεία του στρατού στη Γάζα. «Από την έναρξη του πολέμου, ο λόγος στα ισραηλινά μέσα ενημέρωσης ήταν πολύ περιορισμένος. Η συζήτηση περιστράφηκε γύρω από το “μαζί θα νικήσουμε” και είδε την πολύ σκληρή στρατιωτική απάντηση του Ισραήλ ως το μόνο πράγμα που θα μπορούσε και θα έπρεπε να γίνει», υποστηρίζει ο Μέντελ.

Σύμφωνα με τον Assaf David, συνιδρυτή του Forum for Regional Thinking και επικεφαλής στο Ινστιτούτο Van Leer Jerusalem, ο Raby και άλλοι σαν αυτόν «είναι πιο μαχητικός ακόμη και από το κατεστημένο στρατιωτικής ασφάλειας που ηγείται επί του παρόντος στο Ισραήλ». Επισήμανε δε, ότι οι Ισραηλινοί μελετητές της Μέσης Ανατολής ήταν πάντα μάλλον συντηρητικοί σε ισραηλινοπαλαιστινιακά και περιφερειακά ζητήματα, αλλά από τότε που ξεκίνησε ο πόλεμος τον Οκτώβριο του 2023, ορισμένοι από αυτούς έχουν υποστηρίξει ακροδεξιό λόγο, παρόμοιο με τις εξτρεμιστικές απόψεις των πιο ακροδεξιών υπουργών του Ισραήλ, Itamar Ben Gvir και Bezalel Smotrich.

«Μερικοί από αυτούς τους ειδικούς πιστεύουν ότι το Ισραήλ πρέπει να είναι περήφανο για το γεγονός ότι δεν είναι μια δυτική φιλελεύθερη δημοκρατία», σημειώνει ο David και εξηγεί: «Θέλουν το Ισραήλ να ενταχθεί στη Μέση Ανατολή, αλλά στην αυταρχική τάξη της περιοχής, αφού πιστεύουν είναι ο μόνος τρόπος που το Ισραήλ μπορεί να επιβιώσει στην περιοχή». Σύμφωνα με τον Mendel, αυτή η ρητορική εκπροσωπείται από τον εξέχοντα σχολιαστή, Eliahu Yusian, έναν αυτοαποκαλούμενο ειδικό σε θέματα Μέσης Ανατολής, ο οποίος επιμένει ότι δεν υπάρχουν “αθώοι” άμαχοι στη Γάζα. «Το κατεστημένο ήθελε να ακούσει μια φωνή – όπως του Yusian – να λέει: Είναι βάρβαροι. Θα έπρεπε να είμαστε βάρβαροι σαν αυτούς», είπε ο Μέντελ.

Πικρή δικαίωση

Το είδος αυτής της ρητορικής υπενθυμίζει την δήλωση του καθηγητή Mordechai Kedar, ο οποίος αντιδρώντας στην απαγωγή και την δολοφονία τριών Ισραηλινών εφήβων, το 2014, είχε υποστηρίξει: «Το μόνο πράγμα που μπορεί να αποτρέψει τρομοκράτες, όπως εκείνους που απήγαγαν τα παιδιά και τα σκότωσαν, είναι η γνώση ότι η αδερφή τους ή η μητέρα τους θα βιαστούν. Ακούγεται πολύ άσχημα, αλλά αυτή είναι η Μέση Ανατολή». Υπάρχουν και άλλες φωνές στον Ισραηλινό ακαδημαϊκό χώρο της Μέσης Ανατολής, αλλά «δυστυχώς είναι περιθωριακές και περιθωριοποιημένες», σύμφωνα με τον David. Υποστηρίζει ότι τουλάχιστον εν μέρει «μερικοί από αυτούς αυτολογοκρίνονται και επιλέγουν να μην επικρίνουν τις πολιτικές και στρατιωτικές κινήσεις του Ισραήλ κατά των Παλαιστινίων και των δηλώσεων των συναδέλφων τους».

Πράγματι, οι μη κυρίαρχες φωνές στα ισραηλινά Πανεπιστήμια υπόκεινται σε αυστηρό έλεγχο. Από την έναρξη του πολέμου, περισσότεροι από 160 Παλαιστίνιοι φοιτητές και αρκετά μέλη ΔΕΠ αντιμετώπισαν πειθαρχικές ποινές από τα ιδρύματά τους για δηλώσεις που θεωρήθηκε ότι υποστηρίζουν τη Χαμάς ή τον παλαιστινιακό αγώνα, σύμφωνα με έκθεση της Academia for Equality, μιας ομάδας που εργάζεται για την προώθηση του εκδημοκρατισμού, της ισότητας και της ισότιμης πρόσβασης στο σύστημα τριτοβάθμιας εκπαίδευσης.

«Η ισραηλινή ακαδημαϊκή κοινότητα γενικά και οι μελέτες της Μέσης Ανατολής ειδικότερα θα έπρεπε να είχαν εκδηλώσει μια μεγαλύτερη αντίθεση στη στενή άποψη της κυβέρνησης: ότι το Ισραήλ δεν έχει καμία ευθύνη για ό,τι συμβαίνει στη Δυτική Όχθη και τη Γάζα και ότι ο μόνος τρόπος για να λύσει τα πολιτικά του προβλήματα στην περιοχή είναι χρησιμοποιώντας τον στρατό», σημείωσε ο Μέντελ.

Η κατάσταση αυτή προσφέρει μια ακόμη πικρή δικαίωση στον Εντσενσμπέργκερ, «σήμερα η οργή, το αίσθημα της απελπισμένης ματαιότητας και οι πικρίες του λαού δεν εκφράζονται πλέον από τους φιλοσόφους και τους συγγραφείς αλλά από τους διευθύνοντες των talk shows, τους γκουρού, τους αρχισυντάκτες, τους κήρυκες και τους άλλους εξπέρ της “δημοσιότητας”… Στα Βαλκάνια ή στην Εγγύς Ανατολή, στο Μαγκρέμπ ή στον Καύκασο, στην Αφρική ή στη χερσόνησο των Ινδιών, οι προοπτικές ποτέ δεν υπήρξαν ευνοϊκότερες απ’ ότι σήμερα για τον διανοούμενο ως παραγωγό μίσους και θα ήταν επιπόλαιο να υποτιμηθεί η επικινδυνότητα του».