Αριστερ(αυτ)όχειρες

Διαβάζοντας τις δηλώσεις των δια-σπασμένων μελών του (πρώην) ΣΥΡΙΖΑ, μπορώ να βγάλω κάποια πρώτα συμπεράσματα:

1. Όλοι οι αριστεροί μιλάνε για το μέλλον, λες και έχουν μηδενίσει το χρόνο και έχουν εξαλείψει το παρελθόν.
2.  Όλοι αναλαμβάνουν μεγάλη ευθύνη για την επόμενη μέρα, αλλά ουδείς αναφέρεται σ’ ευθύνες για την προηγούμενη νύχτα.
3. Όλοι ισχυρίζονται ότι όσο κυβερνούσαν υπήρχε ελπίδα, φεύγοντας όμως άφησαν ένα πολιτικό κενό.
4. Όλοι αρνούνται ότι ανήκουν στο πολιτικό κατεστημένο (ενώ μερικοί εκλέγονται για νιοστή φορά βουλευτές και έχουν διατελέσει και υπουργοί), ή στην πνευματική ελίτ (ενώ χρησμοδοτούν επί παντός του επιστητού).
5. Όλοι βολονταρίζουν για λήψη μέτρων εξόδου από την κρίση, μέρος των οποίων είναι εκείνα που διεύρυναν την κρίση.
6. Όλοι αυτοαναγορεύονται σε αγωνιστές, ενώ την ίδια ώρα θαυμάζουν τους αποχωρήσαντες από τον αγώνα.
7. Όλοι καταγγέλλουν τη Δεξιά του Μητσοτάκη, αλλά έχουν να πούνε καλά λόγια για τη Δεξιά του Καραμανλή (ίσως και του Καμμένου).
8. Όλοι αισιοδοξούν ότι ο λαός θα ξεχάσει πολύ σύντομα για να του υποσχεθούν πάλι τα ίδια δώρα (με άλλη συσκευασία).
9. Όλοι εξορκίζουν τις πρόωρες εκλογές γιατί πρέπει να τηρείται η συνταγματική παράδοση, ξεχνώντας τον Σεπτέμβρη του 2015.
10. Όλοι ομνύουν σε αρχές και κανόνες όταν αποπέμπουν τους “άλλους” και σε ιερές σκοπιμότητες όταν συγκαλύπτουν στους “δικούς τους”.

Παρά τις παραπάνω διαπιστώσεις που αφορούν στους “αριστερούς της παρεούλας”, η Αριστερά παραμένει μία πολιτική και κοινωνική δύναμη, που θα ξαναγεννηθεί από νέους ανθρώπους κι όχι από ανακυκλώσεις παλαιών και φθαρμένων υλικών.

ΥΓ. Αναρωτιέμαι για το ποια είναι η έννοια του “εθνικού ηγέτη” για τους “αριστερούς της ατάκας” του ΣΥΡΙΖΑ: Αυτός (και μόνον αυτός;) που υπηρετεί το εθνικό συμφέρον από θέση ευθύνης, αυτός που τάζει λαγούς του “μολών λαβέ” και πατριωτικά πετραχείλια, ή αυτός που ορίζουν “ως εθνικό συμ-παίκτη” οι ξένοι;