Πορεία προς έναν ήπιο ολοκληρωτισμό η woke κουλτούρα

Η εργαλειακή και ψηφιακή μετα-μόρφωση του ανθρώπου συντελείται σε όλα τα επίπεδα (όπως αυτά αναφέρονται από τον κοινωνικό ψυχολόγο Doise (ενδοατομικό, διατομικό, διομαδικό, ιδεολογικό). Αυτή η μετα-βαση, αυτή η trans υπαρξιακή κατάσταση νομιμοποιείται στις συνειδήσεις των ανθρώπων ως κάτι υποτίθεται καλό και προοδευτικό που στοχεύει να βελτιώσει όχι μόνο τις συνθήκες διαβίωσης, αλλά και το μοντέλο του ανθρώπου. Και βεβαίως όλα τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας ή του πλανήτη φορούν σχεδόν πάντα τον φερετζέ των καλών προθέσεων. Η μετανεωτερική εποχή λοιπόν και η μεταμοντέρνα ιδεολογία της φέρνουν τα «μετά» τους: μετα-βαση, μετα-μόρφωση, μετα-νθρωπος, μετα-σχηματισμός, μετα-λλαξη, μετα- κοινωνία, μετα-δημοκρατία κλπ.    

Ο «παλαιός κόσμος», έτσι όπως τον ξέραμε μέχρι σήμερα, με τα ήθη και τα έθιμα του, τις θρησκείες του, τα έθνη και τις συλλογικότητες του, τα πάθη, τις σχετικά σταθερές ταυτότητες και τις  αντιστάσεις που εκπορεύονταν από αυτές είναι για κάποιους δήθεν εκσυγχρονιστές, κάτι αναχρονιστικό που οφείλουμε, αν θέλουμε να «προοδεύσουμε», οι πιο ρομαντικοί να τον πενθήσουμε και όλοι τελικά να τον ξεχάσουμε εντελώς.

Αυτά μας διδάσκει η woke κουλτούρα, η οποία, όπως υποτίθεται, διαρρηγνύει τα ιμάτια της για την συνειδησιακή μας «αφύπνιση» και η αδελφή της, ακυρωτική κουλτούρα, η οποία καταδικάζει συλλήβδην όλη την ιστορία μετατρέποντας την σε ένα αναξιόπιστο αφήγημα, που θα πρέπει να επαναδιατυπωθεί και να ξαναγραφεί από την woke «ηθική» των πολιτικά και πολιτισμικά επικυρίαρχων. 

Η ακυρωτική κουλτούρα  

Επομένως, η ακυρωτική κουλτούρα και οι κουλτούρες woke ως νομικές και εθιμικές γομολάστιχες στο πεδίο της ιστορικής μνήμης και της κοινωνιοπολιτισμικής συνεκτικότητας των κοινωνιών, υποτίθεται πως θα έσβηναν μια και καλή κάθε κοινωνική μουντζούρα, κάθε πολιτική αδικία και κάθε ηθική βρωμιά μετατρέποντας τον προσχηματικό εξωραϊσμό του ανθρώπινου δράματος σε μια πολιτικής φύσης προτεραιότητα για τις σύγχρονες ελίτ. Με άλλα λόγια, δίπλα στην ακυρωτική γομολάστιχα, ένα woke μολύβι θα ξαναέγραφε την ιστορία και την πραγματικότητα, όπως κατά τη γνώμη της αμερικανογενούς woke κουλτούρας, η ιστορία και η πραγματικότητα θα έπρεπε – και προφανώς θα συνέφερε – να είναι. 

Μέσα από μια τέτοια διαδικασία καταλήγουμε σε κουλτούρες Netflix, οι οποίες ξεβάφουν με κάθε ευκαιρία τόσο στο μάρκετινγκ και στη διαφήμιση, όσο και στο σινεμά. Όπως χαρακτηριστικά δήλωσε το 2016 ο τότε υπουργός Πολιτισμού της Ρωσίας Μεντίνσκι: «Οι ΗΠΑ καταλαβαίνουν πως να μπουν στα σπίτια όλου του κόσμου όντας παρούσες σε κάθε τηλεόραση με τη βοήθεια του νέτφλιξ και από εκεί εισδύουν στο κεφάλι κάθε κατοίκου της γης» (nambler.newsservice, ρωσική ιστοσελίδα).

Με άλλα λόγια, η ακυρωτική κουλτούρα είναι μια καθαρή άρνηση και επανεγγραφή της πραγματικότητας. Η woke κουλτούρα είναι μια συνειδησιακή κατάσταση ρευστότητας και ταυτόχρονα μια αξίωση δικαιώματος στα πάντα. Η ψευδαίσθηση πως μπορείς να γίνεις και να είσαι ότι θέλεις – και πως, όποιος οριοθετεί τις φαντασιώσεις σου και την πραγμάτωσή τους, είναι αυταρχικός, ολοκληρωτικός, ακόμα και φασίστας. 

Στην Αμερική  αυτές οι νέες μορφές πολιτισμικού εκφασισμού διαθέτουν τον ιδεώδη αντιπροσωπευτικό τύπο αποδιοπομπαίου τράγου. Ποιος είναι αυτός;  Ο Λευκός Άντρας. Στην πολιτισμικώς αποικιοκρατούμενη Ευρώπη, οι αντίστοιχες εισαγόμενες κουλτούρες woke έχουν στοχοποιήσει:

• Τις μη αποϊεροποιημένες συνειδήσεις
• Τους βιολογικούς και ιστορικούς προ και επι καθορισμούς
• Τις ρίζες
• Την ιστορία 
• Την μνήμη
• Τα υπερβατικά πρότυπα
• Την ορθόδοξη ταυτότητα
• Την παράδοση, τα ήθη και τα έθιμα 

Πρόκειται για να το πούμε αλλιώς, για μια πολιτική και πολιτισμική αντεπανάσταση, η οποία λαμβάνει χώρα κάτω από τα μάτια μας εδώ και τέσσερις περίπου δεκαετίες, στο όνομα βεβαίως της προόδου και του εκσυγχρονισμού. Η επιτυχία μιας τέτοιας πολιτικής αντεπανάστασης, αυτής δηλαδή της απίστευτης οπισθοδρόμησης που εμφανίζεται ως πρόοδος, διέρχεται ψυχοπολιτικά από το συστηματικό στιγματισμό όλων των κοινωνικών και πολιτικών αντιστάσεων ως αντιδραστικών, λαϊκίστικων ή ακροδεξιών.

Γενικευμένη απαξίωση

Έτσι ακριβώς απαξιώνονται σε όλο το δυτικό κόσμο οι λαϊκές διαμαρτυρίες που δεν αποδέχονται την αποδόμηση της πολιτικής και πολιτισμικής ιστορίας τους, από τα νεοταξίτικα ιεροεξεταστικά, οργουελιανής θα λέγαμε έμπνευσης αφηγήματα, που στοχεύουν στην αποσάθρωση της συνεκτικότητας των κοινωνιών μέσα από διάφορους ατομικούς, νομικούς δικαιωματισμούς, made προφανώς κατά πρώτο λόγο, in USA. Η κατάσταση αυτή αντανακλά βέβαια τα συμφέροντα μιας διεθνοποιημένης ελίτ η οποία διαχειρίζεται αλαζονικά τα πεπρωμένα της παγκοσμιοποιημένης αγοράς και του ασύδοτου καζινοκαπιταλισμού της. 

Και βεβαίως, η εν λόγω ελίτ προωθεί τη δική της θρησκεία – εκείνη την ψευτοπροοδευτική θρησκεία των νομικών, ανθρώπινων δικαιωμάτων, η οποία αναδεικνύεται πλέον σήμερα σε ολοκληρωτική ιδεολογία του δυτικού κόσμου, ανεκτική σε όλα, όπως υποτίθεται, εκτός από το να διαφωνείς μαζί της.  Εναντίον των αποκλεισμών, αλλά αποκλείοντας ρητά και απόλυτα οτιδήποτε μοιάζει μη προοδευτικό ή μη ανεκτικό στους διάφορους αποδομισμούς. Πρόκειται για μια προσχηματική, υποκριτική και  υπερολοκληρωτική ιδεολογία που καταγγέλλει τους «πιστούς του παλαιού κόσμου» (στον θεό η αργότερα, στην ιστορία), για να αναδείξει τους δικούς της- εκείνους που έχουν στρατευτεί σε σταυροφορίες για το Άγιο Δισκοπότηρο της πολιτικά ορθής από-ιεροποίησης των πάντων, σε «μεταμοντέρνα» προέκταση του γνωστού προτεσταντικού ιεραποστολισμού.

Θα μπορούσαμε λοιπόν να ισχυριστούμε, όπως χαρακτηριστικά επισημαίνει σε πρόσφατο άρθρο του με τίτλο «Εδώ “ακροδεξιός” εκεί “λαϊκιστής”, που είναι ο φασίστας», ο Παπαμιχαήλ, πως «Έχουμε μπει για τα καλά σε μια φάση «ήπιου ολοκληρωτισμού» που αντιστοιχεί απόλυτα στις λογικές του νέου διεθνοποιημένου τεχνοφεουδαρχικού καθεστώτος πολιτικής και κοινωνικής κυριαρχίας. Προφανώς, ο ολοκληρωτισμός δεν μπορεί να γίνει κατανοητός αφηρημένα, αλλά πάντα σε σχέση με τον απώτερο στόχο του που δεν είναι άλλος παρά η απόλυτη ευθυγράμμιση των ηθών και των νοοτροπιών των πολιτών.

Ακόμα κι αν τα μέσα αλλάζουν, ο στόχος παραμένει σταθερός: οι καταστάσεις εκτάκτου ανάγκης που καταλήγουν στην πολιτική νομιμοποίηση όλων των μέτρων εξαίρεσης, παρακολούθησης και υποχρεωτικού εγκλεισμού των πληθυσμών με το πρόσχημα οποιασδήποτε κατάστασης κρίσης (υγειονομικής, κλιματικής κλπ). Η ασφάλεια και η μόνιμη διασύνδεση των ιδιωτών που ζουν, συνομιλούν και εργάζονται «από τις τρύπες τους» (μαζί με την woke ιδεολογική ασθένεια, η προσθήκη δική μας) αποτελούν τις νέες μήτρες του ελευθεριοκτόνου ολοκληρωτισμού σε επιστημονικό, βιοπολιτικό και ιδεολογικό επίπεδο». 

Αυτό το νέο είδος «ήπιου ολοκληρωτισμού», όπως αναφέρεται από τον Παπαμιχαήλ μπορεί να προσιδιάζει στην «τέλεια δικτατορία», όπως περιγράφεται από τον Χάξλεϋ. Εκείνη που «θα έχει την εμφάνιση της δημοκρατίας. Μια φυλακή χωρίς τοίχους στην οποία οι κρατούμενοι δεν θα ονειρεύονται να δραπετεύσουν. Ένα σύστημα δουλείας, όπου χάρη στην κατανάλωση και τη διασκέδαση οι δούλοι θα αγαπήσουν τη δουλεία τους»…