Σε πείσμα του βαρβαρισμού, η προσωδία επιβιώνει

Εμείς σήμερα, χάρη στην τυπογραφία αλλά και στην ηλεκτρονική ειδησεογραφία, έχουμε καταστεί άμουσοι και άλαλοι, φορείς ιδεολογημάτων με την τεχνική τού κολλάζ (αφού προηγηθεί το copy paste) επιδιδόμαστε σε έναν ψευδοεπιστημονικό τσιτακισμό νομίζοντας πως οι δοκιμιακές σημειώσεις μας μπορούν να συναγωνιστούν την Υψηλή Ποιητική Τέχνη των μεγάλων σημαντικών ποιητών παρόντος και μέλλοντος.

Από την εποχή τού Λογγίνου με το περίφημο σύγγραμμά του “Περί Ύψους” και μετά καταβυθιζόμεθα ολοένα και βαθύτερα στα ερέβη τού Συλλογικού τε και Ατομικού Α-Συν-ειδήτου και περιποιούμεν τιμάς εις κύμβαλα αλαλάζοντα, φτάνει να υβριδίζουν, να υβρίζουν, να λαλούν ως παπαγάλοι Ασίας (από εκείνους τους ενοχλητικούς, όχι τους άλλους τους χαριέστατους τής πολυφωτογραφημένης και φωτο-γραφικής Βραζιλίας).

Τι είναι προσωδία; Ομοιοκαταληξία και μέτρο μόνον;

Γιατί είμαστε οι μόνοι στην Ευρώπη που καταργήσαμε τα διπλά σύμφωνα, αφαιρέσαμε τόνους και πνεύματα, απλοποιήσαμε την ορθογραφία λες και φθονήσαμε τον αποθησαυρισμένο πλούτο της ελληνικής γλώσσας;

Φτάνουνε μάλιστα στο σημείο κάποιοι/κάποιες/κάποια άμουσα όντα να διαλαλούν σε ημερίδες και συν-έδρια (μετά πολλού οινοπνεύματος) στα διαλείμματα των κενών στοχασμών και των μονολογικών δυσεπικοινωνιακών τους επιδείξεων δοκησισοφίας… φτάνουνε μάλιστα να υποστηρίξουν σοβαρά πως η σύγχρονη νεοελληνική γλώσσα δεν έχει προσωδία!

Φυσικά, όπως έλεγε η μεγάλη τραγωδός και κάτοχος Oscar Κατίνα Παξινού, την μεγάλη ζημιά την κάνανε οι αεροσυνοδοί και οι εκφωνητές ειδήσεων με την ατονική esperanto που ομιλούν αναιδέστατα.

Όμως “σοφόν το σαφές”. Κάθε φορά που ανεβαίνω ως μηχανικός σε τοπία “Natura” κι απολαμβάνω εκτός από το Φως τού Ήλιου την αυθεντική λαλιά των λαϊκών ανθρώπων, θα ήθελα να τους καλέσω σε συμπόσια, συνέδρια, ημερίδες, διημερίδες, ολονυκτίες συγγραφέων που λογοτεχνίζουν αθεράπευτα χωρίς να κατέχουν τα εκφραστικά μέσα που είναι η πρώτη ύλη και τα εργαλεία τής δουλειάς τους…

Κλείνω με ένα ποίημα που συνέθεσα ειδικά για την σχετική Ημερίδα τού Κύκλου Ποιητών:

Περί Ύψους προσωδίας…

Την γλώτταν μοί έδωσαν πελασγικήν
Με διπλό ταυ
Τε και περισπωμένην…
Όμως με τα ρηχά ρυάκια
Πλουταίνει ο μεγάλος χείμαρρος,
Ορμητικός βαίνει
Προς το Δέλτα τής Ισχύος
Ίνα ενωθεί με την θάλατταν
Την ευλογημένη,
Τη λυτρωτική,
Που μάς ξαποσταίνει
Από τις στεναχώριες…
Που μάς ανασταίνει
Εις ουρανόν άλλον,
Εις λεπταίσθητον αιθέραν
Βαίνοντας υψιπετείς
Ανωθρώσκοντες,
Επιρρεπείς
Εις τα Άνωθεν οφέλη,
Εις τα Φώτα εκείνα που δεν σβήνει
Η πρώτη νεροποντή.

Σας ευχαριστώ που με ακούσατε.