28η Φεβρουαρίου: Το δικό μας Πολυτεχνείο…

Μια λαοθάλασσα. Όλη η Ελλάδα την 28η Φεβρουαρίου φώναξε: “Δικαιοσύνη”. Είναι αμφίβολο εάν σε ολόκληρη την Ευρώπη έχει ξανασυμβεί κάτι αντίστοιχο. Καμία δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση δεν έχει προκαλέσει τέτοια οργή. Η Ελλάδα είναι ζωντανή. Το συναίσθημα των Ελλήνων έγραψε Ιστορία.

Προφανώς, η κυβέρνηση οφείλει να παραιτηθεί. Τώρα. Αυτό θα γινόταν σήμερα σε κάθε άλλη δημοκρατική χώρα. Χωρίς καμία συζήτηση. Χωρίς καμία αντιδικία. Για να προστατευτεί η κοινωνική ειρήνη. Με αυτά τα δεδομένα, η επιμονή προσκόλλησης στην εξουσία είναι τριτοκοσμική. Θυμίζει άλλα καθεστώτα, άλλες εποχές. Δεν χρειάζεται καμία πρόταση μομφής. Είναι θέμα αξιοπρέπειας.

Επίσης, ο άνθρωπος που συντόνισε τη συγκάλυψη στο Εθνικό Κοινοβούλιο δεν μπορεί να γίνει Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Αυτή είναι η ελάχιστη ένδειξη ενσυναίσθησης. Και η αντιπολίτευση, όλα τα δημοκρατικά κόμματα έχουν την υποχρέωση να προσφέρουν άμεσα – χθες – μια διάδοχη κατάσταση. Για κάθε κόμμα και κάθε αρχηγό είναι ντροπή να συνεχίσει τα παιχνίδια και τη μικροπολιτική.

Δεν έχει σημασία εάν η κυβέρνηση παραιτηθεί τελικά από ευθιξία, συρθεί στην πρόταση δυσπιστίας ή προκηρύξει εκλογές. Γιατί αυτή είναι η τελευταία της επιλογή. Το βέβαιο είναι ότι δεν βγάζει την τετραετία. Πέφτει χωρίς αντίπαλο. Χάνει από τον Κανένα.

Δεν μπορείς να τους κοροϊδεύεις όλους για πάντα

«Μπορείς να κοροϊδεύεις ένα μέρος του λαού για πολύ καιρό, μπορείς να τους κοροϊδεύεις όλους για κάποιο καιρό, αλλά δεν μπορείς να τους κοροϊδεύεις όλους για πάντα», είχε πει ο Αβραάμ Λίνκολν. Αυτό δεν σεβάστηκε η κυβέρνηση. Θεώρησε ότι επειδή μοιράζει δουλειές στους ολιγάρχες, αφήνει τις τιμές ανεξέλεγκτες για να πολλαπλασιάζουν τα κέρδη τους, τους κλείνει το μάτι για να διορίζουν τους μπροστινούς τους στις ηγεσίες των κομμάτων και να μην υπάρχει αντιπολίτευση, είχε όλα αυτά τα χρόνια την απόλυτη κάλυψη των ΜΜΕ σε όλα τα θέματα και έτρεχε τις εκλογές με δεκαπλάσιο προϋπολογισμό από την αξιωματική αντιπολίτευση θα κάνει ότι θέλει, θα κυβερνάει για πάντα.

Αυτή η υπέρμετρη αλαζονεία έγινε ύβρις. Αυτή την ύβρι θα πληρώσει, με ή χωρίς αντίπαλο. Δύο χρόνια από τα Τέμπη, η κυβέρνηση δεν έκανε τίποτα. Ένα συνεχές μπρος πίσω. Και με τον “χωροφύλαξ” και με τον “αστυφύλαξ”. Μια τεράστια κοροϊδία. Το πόρισμα που δημοσιεύτηκε μία ημέρα πριν τις συγκεντρώσεις θα μπορούσε να έχει βγει σε μία εβδομάδα, πριν από 24 μήνες. Οι υποσχέσεις για ένα σύγχρονο σιδηροδρομικό δίκτυο δεν πείθουν πλέον κανέναν.

Παίζουν θέατρο για να αλλάξουν την ατζέντα. Εδώ δεν κατάφερναν να προστατεύσουν ούτε τις συγκεντρώσεις στο Σύνταγμα. Ενώ ήταν όλα γνωστά. Και η Αθήνα, υποτίθεται, ήταν φρούριο. Το αυτονόητο – η παραίτηση της κυβέρνησης – δεν θα συμβεί. Δεν είναι οι γνωστοί άγνωστοι. Αυτό που φοβούνται, περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, είναι αυτή η συγκέντρωση να μην επαναληφθεί. Οι προβοκάτορες είναι γνωστοί.

Παρά τη χρεοκοπία, εδώ και μια δεκαετία, το κράτος δεν άλλαξε. Αντιθέτως, μετά την κρίση η διαφθορά πολλαπλασιάστηκε, Το σύστημα ανέδειξε όσους συμβιβάστηκαν. Η κυβέρνηση επαναλαμβάνει τα ίδια και τα ίδια. Κλείνει τα μάτια στη αλήθεια. Κρύβει τα προβλήματα κάτω από το χαλάκι για να συνεχίσει να κάνει κουμάντο. Η Δικαιοσύνη παριστάνει την τυφλή. Όταν ανοίξει αυτός ο ασκός του Αιόλου, δεν θα τους ξεπλένει τίποτα.

Το τέλος της Μεταπολίτευσης

Το 50% της κοινωνίας έχει την πρόθεση να ψηφίσει ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και Σύριζα. Αυτά θεωρεί συστημικά κόμματα πια. Αναπαράγουν τα ίδια πρόσωπα, τις ίδιες ιδέες, τα ίδια υλικά. Στο κέντρο έχουν απομείνει οι υποστηρικτές του καθεστώτος. Το άλλο 50% επιλέγει τα κόμματα που είναι ενάντια στο σύστημα.

“Φταίει η κακιά η Χώρα”. Η αποδοχή των θεσμών της Μεταπολίτευσης είναι, εδώ και χρόνια, μειοψηφική. Το έγκλημα των Τεμπών φώτισε απλά την αλήθεια που όλοι, κατά βάθος, γνωρίζαμε. Το 80% των πολιτών πιστεύει ότι το κράτος δεν λειτουργεί αποτελεσματικά στην Ελλάδα. Το 80% θέλει τη συνταγματική κατοχύρωση ενός σταθερού εκλογικού συστήματος. Πάνω από το 70% δεν είναι ικανοποιημένο από τον τρόπο που λειτουργεί η Δημοκρατία.

Το 70% δεν εμπιστεύεται τη Δικαιοσύνη. Το 75% δεν εμπιστεύεται το Κοινοβούλιο, το 85% δεν εμπιστεύεται τα πολιτικά κόμματα και το 90% τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης. Τα θεμέλια του συστήματος έχουν, εδώ και πολύ καιρό, σαπίσει. Αυτό είναι το συμβολικό τέλος της Μεταπολίτευσης.

Όταν μια μέρα τα πράγματα θα αλλάξουν, την 28 η Φεβρουαρίου θα θυμόμαστε ότι κάποτε το χρήμα έλεγχε την εξουσία. Ότι κουμάντο έκαναν μόνο οι ισχυροί. Ότι δεν υπήρχε ελεύθερη ενημέρωση . Ότι η Δημοκρατία είχε καταλυθεί με την οικονομική βία. Ότι η εμπιστοσύνη της κοινωνίας προς τη Δικαιοσύνη είχε εκμηδενιστεί. Θα θυμόμαστε ότι ή κοινωνία ζητούσε να αλλάξει η κυβέρνηση και δεν είχε με ποια ή ποιον να την αντικαταστήσει. Γιατί είχαμε πέσει τόσο χαμηλά.

Η 28η Φεβρουαρίου θα συμβολίζει, σε μία διαδρομή, την ηθική χρεοκοπία του καθεστώτος. Πιο κάτω δεν γίνεται. Ένα κενό θεσμών. Ένα κενό ιδεών. Ένα κενό ηγετών. Το μπάζωμα των συνειδήσεων. Το Σημείο Μηδέν.