Γεωπολιτική περιδίνηση, ευρωπαϊκή ζάλη και ελληνικός λήθαργος

Αυτή όμως, η πιθανή αλλαγή προσανατολισμού των ΗΠΑ, που αγωνίζονται να διατηρήσουν την πρωτοκαθεδρία έναντι της Κίνας, στον νέο υπό διαμόρφωση πολυπολικό κόσμο, είχε εγκαίρως επισημανθεί από διάφορους αναλυτές και διανοητές, με κορυφαίους τον Ιμάνουελ Βάλερσταϊν και τον Τζιοβάνι Αρίγκι που με τη θεωρία των κοσμοσυστημάτων (World System Theory), ανέδειξαν τις κυκλικές κρίσεις των πλανητικών ηγεμονιών και τις τρομακτικές αντιθέσεις, εντάσεις και πολέμους, που παρατηρούνται κατά την περίοδο του “φθινοπώρου” των ηγεμονιών αυτών, όπως εν προκειμένω των ΗΠΑ εδώ και τρεις δεκαετίες.

Η ενδιάμεση αυτή περίοδος, όπου η απερχόμενη ηγεμονική δύναμη δεν αποδέχεται την απώλεια της πρωτοκαθεδρίας της και επιχειρεί με οποιονδήποτε τρόπο να αντιστρέψει την προϊούσα φθορά της, η δε επίδοξη αντικαταστάτριά της, η Κίνα, αλλά και οι υπόλοιποι παγκόσμιοι πόλοι Ρωσία και Ινδία, ενώ έχουν εντυπωσιακή δυναμική δεν είναι σε θέση να λάβουν την πρωτοκαθεδρία στον πλανήτη, αποτελεί αποδεδειγμένα ιστορικά περίοδο, όπου οξύνονται στο έπακρο οι οικονομικοί ανταγωνισμοί και οι πόλεμοι.

Σε αυτόν τον αδυσώπητο διαγωνισμό των “γιγάντων” βρισκόμαστε σήμερα και μόνο μέσα σε αυτό το πλαίσιο μπορεί να εξηγηθεί ο τυφώνας Τραμπ και η άσκηση πολιτικών με κεντροαμερικανικό πρόσημο, που περιλαμβάνει και πολεμικές κατά της ΕΕ, με απειλή επιβολής υψηλών δασμών και απόσυρση της αμερικανικής αμυντικής ομπρέλας, απειλώντας να θρυμματίσει παντελώς τις διαμορφωμένες ισορροπίες εντός του Δυτικού κόσμου, που διαμορφώθηκαν μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, με αρχιτεκτονική μάλιστα που δομήθηκε, υπό την πρωτοβουλία και πρωτοκαθεδρία των ΗΠΑ.

Παρόλα αυτά, οι παραλυτικές ευρωπαϊκές ηγεσίες αντί να δράσουν συστηματικά και έγκαιρα απέναντι σε αυτή την πραγματικότητα, προτίμησαν τον ρόλο της στρουθοκαμήλου, σφυρίζοντας αδιάφορα. Σήμερα όλοι αυτοί “θρηνούν” και εμφανίζονται έκπληκτοι, είναι δε έτοιμοι να υποπέσουν σε νέα σοβαρά λάθη στρατηγικής, που θα τινάξουν για πάντα στον αέρα την ΕΕ. Ειδική αναφορά πρέπει να γίνει για το θέμα αυτό, στον βασικό υπαίτιο της παραλυτικής ευρωπαϊκής συμπεριφοράς, που ήταν ο γερμανικός, οικονομικός εθνικισμός, που γιγαντώθηκε μετά την ενοποίηση της Γερμανίας και κατέπνιξε με την σκληρή, δημοσιονομική και μονεταριστική οικονομική πολιτική, την Ε.Ε.

Η καπιταλιστική κρίση του 2008

Έτσι κατά την μεγάλη καπιταλιστική κρίση του 2008, αντί να γίνει αυτή ευκαιρία και παράδειγμα αλλαγής του υποδείγματος, επιχειρήθηκε μέσω της κρίσης χρέους η μετατροπή ευρωπαϊκών χωρών σε ιδιότυπες “αποικίες χρέους”, με προεξέχουσα την χώρα μας.

Βέβαια, τα επίχειρα αυτής της αδιέξοδης και καταστροφικής πολιτικής, τα βιώνει σήμερα η γερμανική κοινωνία και οικονομία, αφού το πλεονασματικό, εξαγωγικό μοντέλο της έχει καταρρεύσει, οι δε ανάγκες επαναεξοπλισμού της οδηγούν τη νέα ηγεσία υπό τον Φρίντριχ Μερτς ακόμη και στη συνταγματική αναθεώρηση για αλλαγή του “φρένου χρέους”, το οποίο μέχρι τώρα ήταν το “ιερό δισκοπότηρο” των Βρυξελλών.

Όλες αυτές, όμως, οι ενέργειες γίνονται σε πολύ δυσχερείς συνθήκες από τις ευρωπαϊκές ηγεσίες που δείχνουν πάρα πολύ μικρές και ελλιπείς εν σχέσει με τις πραγματικές ανάγκες και τις προκλήσεις της ιστορίας, που απαιτεί τη μετατροπή της Ευρώπης από ένα κατακερματισμένο μηχανισμό σε ισχυρό γεωπολιτικό πόλο, κάτι που προϋποθέτει σοβαρή, ενιαία εξωτερική πολιτική και την αμυντική αυτονομία.

Έναντι αυτού του προτάγματος, για παράδειγμα, το πολυδιαφημισμένο ως φιλόδοξο σχέδιο επαναεξοπλισμού της Ευρώπης (Re Arm Europe) ύψους 800 δισ. ευρώ, που ανακοίνωσε η πρόεδρος της ευρωπαϊκής επιτροπής, Ούρσουλα Φον ντε Λάιεν, και έγινε αποδεκτό από την σύνοδο κορυφής, έχει πολλά τρωτά και πολλές ανοιχτές τρύπες, κινούμενο κατά βάση στη μέχρι τώρα γερμανική, δημοσιονομική λογική, η οποία έχει μεταγγιστεί στα ευρωπαϊκά όργανα, ακόμα και τώρα που η νέα γερμανική ηγεσία διακηρύσσει ότι θα την ανατρέψει πλήρως!

Και αυτό γιατί, το μεν ποσό των 650 δις ευρώ προβλέπει ότι θα προέλθει από τους εθνικούς προϋπολογισμούς των κρατών-μελών, τη στιγμή που πολλές χώρες βρίσκονται αντιμέτωπες με έντονα κοινωνικά προβλήματα, παραμονεύοντας ο ακροδεξιός εφιάλτης, το δε ποσό των 150 δισ. ευρώ θα προέλθει από δανεισμό της ΕΕ προκειμένου, μέσω αυτού, να πληρωθεί το κόστος των εξοπλισμών, όταν πολλές χώρες ήδη αντιμετωπίζουν σοβαρό πρόβλημα δημοσίου χρέους.

Τέλος, οι αναφορές περί διάθεσης των αδιάθετων κονδυλίων του Ταμείου Ανάκαμψης πιστοποιούν τους ισχυρισμούς αυτών που διατείνονται ότι για την εξεύρεση των πόρων επαναεξοπλισμού θα περικοπούν απαραίτητες κοινωνικές δαπάνες, που είναι ήδη οριακές για μεγάλα τμήματα των ευρωπαϊκών κοινωνιών, με συνέπεια τη διατάραξη των κοινωνικών ισορροπιών, με απρόβλεπτες συνέπειες για την Ευρώπη. Πρόκειται για την ίδια αποτυχημένη και καταστροφική γερμανική αντίληψη στην οικονομική διαχείριση, όταν οι απαιτήσεις σηματοδοτούν την πλήρη αλλαγή αυτών των αδιέξοδων πολιτικών.

Ο υπό διαμόρφωση πολυπολικός κόσμος

Είναι αυτονόητο ότι στις σημερινές ρευστές συνθήκες αποτελεί πρώτη επιλογή η ανάγκη πρόταξης και εφαρμογής οικονομικών πολιτικών με στόχο την ενοποίηση και την άμβλυνση των οικονομικών ανισοτήτων, αλλά και τη δυνατότητα της Ε.Ε. να αποτελεί ανταγωνιστικό οικονομικό πόλο στον υπό διαμόρφωση πολυπολικό κόσμο.

Απέναντι σε αυτή τη ζοφερή κατάσταση απαιτείται η άμεση αφύπνιση των πάντων. Αφενός, η συγκρότηση ενιαίας εσωτερικής και εξωτερικής πολιτικής απέναντι στον παγκόσμιο γεωπολιτικό ανταγωνισμό και αφετέρου η οικονομική ενοποίηση και η άσκηση νέων οικονομικών πολιτικών στα πλαίσια που προτείνονται από την πρόσφατη έκθεση Ντράγκι, στην οποία διατυπώνονται σημαντικές προτάσεις, που αν υλοποιηθούν θα μπορούσε να μπει φραγμός στην ευρωπαϊκή περιδίνηση και να υπάρξουν ελπίδες για μελλοντική ανάκαμψή της.

Μεταξύ των άλλων είναι η άμεση ανάγκη επενδύσεων ύψους 800 δισ. ευρώ ετησίως στη βιομηχανία, ενέργεια, τεχνολογία και άμυνα. Το ποσό αυτό προτείνεται να χρηματοδοτηθεί με έκδοση κοινού ευρω-ομολόγου και με κύριο μοχλό τον δημόσιο τομέα, με στόχο την κοινή βιομηχανική πολιτική, τις κοινές αμυντικές δαπάνες, τη δημιουργία κοινής κεφαλαιαγοράς και τη χαλάρωση των κανόνων ανταγωνισμού.

Ήδη πρέπει να σημειωθεί ότι στους τομείς αυτούς οι ΗΠΑ επενδύουν εκατομμύρια δις δολάρια ως κρατικές ενισχύσεις στη βιομηχανία και την προσέλκυση επενδύσεων στον τομέα νέων τεχνολογιών, με συνέπεια την εγκατάσταση πολλών Ευρωπαϊκών επιχειρήσεων στο έδαφός της ενώ αντίστοιχα η Κίνα που έχει κάνει άλματα στους τομείς αυτούς με τεράστια κρατική χρηματοδότηση ετοιμάζεται να γεμίσει την παγκόσμια αγορά με φθηνά ηλεκτρικά οχήματα και άλλα προϊόντα νέας τεχνολογίας.

Ανησυχίες για το μέλλον

Συμπερασματικά, οι μέχρι τώρα διακηρυγμένες πολιτικές και κινήσεις σε ευρωπαϊκό επίπεδο για την κοινή άμυνα και την κοινή αμυντική βιομηχανία, δημιουργούν τεράστια ερωτηματικά και ανησυχίες για το μέλλον της Ευρώπης. Για την Ελλάδα όμως, η οποία είναι στην κυριολεξία απούσα από αυτές τις εξελίξεις, υπάρχει επιπλέον αυτών και ο τεράστιος κίνδυνος της “εισβολής της Τουρκίας” στην υπό διαμόρφωση αμυντική αρχιτεκτονική της Ευρώπης, η οποία έχοντας ως “manager” τη Μεγάλη Βρετανία και έχοντας δομήσει μία σοβαρή, αμυντική βιομηχανία, φλερτάρει στο να αποτελέσει έναν από τους βασικούς πυλώνες του νέου αμυντικού βραχίονα της Ευρώπης, ειδικά στο κρίσιμο Ουκρανικό ζήτημα.

Μάλιστα εάν υπάρξει εκεχειρία στην Ουκρανία και απαιτηθούν να σταλούν ειρηνευτικές δυνάμεις σε αυτήν, όπου η Τουρκία είναι πρόθυμη να αποστείλει χιλιάδες στρατιώτες, που μάλιστα είναι αποδεκτοί και από την Ουκρανία και από τη Ρωσία, αυτό είναι βέβαιο, ότι θα αναβαθμίσει περαιτέρω τον περιφερειακό ρόλο της γείτονος, τόσο εντός της Ευρώπης, όπου ήδη ο νέος πρόεδρος του ΝΑΤΟ ζητά δημόσια να υπάρξει ενίσχυση των σχέσεων των ευρωπαϊκών χωρών με την Τουρκία, όσο και στις ΗΠΑ, αφού μια τέτοια προοπτική θα βοηθήσει στην υλοποίηση του σχεδίου Τραμπ.

Απέναντι σε αυτόν τον μείζονα κίνδυνο, να δημιουργηθεί, δηλαδή εφαπτόμενος κύκλος αμυντικής προστασίας της Ευρώπης, από τους προθύμους για το Ουκρανικό, που θα λαμβάνει αποφάσεις, εκτός των οργάνων της Ε.Ε. με συνέπεια την κατακρήμνιση και τη διάλυση του οποιουδήποτε συγκριτικού πλεονεκτήματος του ελληνισμού στην ευρύτερη περιοχή, η κυβέρνηση της Ν.Δ. βρίσκεται σε πλήρη αμηχανία και αφωνία.

Έχει, δε, δραματική, ιστορική ευθύνη που μετά από έξι χρόνια διακυβέρνησης, από τις ελλείψεις, τις αβελτηρίες και τα εγκληματικά της λάθη, έχει μετατρέψει την εσωτερική πολιτική της Ελλάδος σε ένα ιδιότυπο “θέατρο σκιών”, στο οποίο συμμετέχει και η πλειοψηφία των κομμάτων της αντιπολίτευσης, για το οποίο αυτά τα δραματικά και ανησυχητικά σύννεφα για τον Ελληνισμό δεν έχουν καμία αξία, ως να μην το αφορούν καν.