“Κιούκα: Πριν το Τέλος του Καλοκαιριού”: Μια δραματουργική ανατροπή με φόντο το ελληνικό καλοκαίρι

Αργά, τουριστικά πλάνα, ελληνικές-μεσογειακές ομορφιές, αναμενόμενες μεσοαστικές πολυτέλειες (σχεδόν προκλητικές για έναν βαρέως τε και ανθυγιεινώς εργαζόμενο άνθρωπο), όμως… τα μυθοπλαστικά νήματα συν-πλέκονται τεχνηέντως και μέχρι να φανεί το τελικό πανοραμικό σχέδιο βλέπεις κάθε στιγμή μία μονότονη, αδιάφορη, πληκτική πληροφοριακή ψηφίδα! Τόσο καλά στο “Κιούκα: Πριν το Τέλος του Καλοκαιριού”…

Όμως ο δεξιοτέχνης κινηματογραφιστής και σεναριογράφος ξέρει πώς να σε πάει εκεί που θέλει, από τα απολύτως ρηχά νερά στα βένθεα αλός τού Συλλογικού Ασυνείδητου.

Πολλαπλά, αλλεπάλληλα ειρωνικά σχόλια περί Τέχνης, για τη ζωή όταν την κάνουμε από μόνοι μας αβίωτη χωρίς λόγο… Οικογενειακές, ερωτικές περιπλοκές… Αρσενικές κοκορομαχίες (αριστουργηματική η βουβή σκηνή που δεν ακούμε τις συνήθεις νεοελληνικές βρισιές – κάτι τέτοιο θα μετακυλούσε την αφήγηση σε νεορεαλιστική ηθογραφική, όμως τόσο couleur locale θα ήταν δύσπεπτο, έως αφόρητο, ακόμα και για εμάς …τους γηγενείς, τους συνηθισμένους στο καθημερινό σουρεαλιστικό παράλογο)…

Κομψότητα, είναι το πρώτο ουσιαστικό που μου έρχεται σε σχέση με αυτή την ταινία. Λεπτότητα όμως όχι. Ο καλός δημιουργός τής Έβδομης Τέχνης μπήγει βαθιά το νυστέρι του στον μισοσάπιο κοινωνικό ιστό και το στρίβει σαδιστικά στις ψυχοπαθολογικές πληγές μιας αβίωτης καθημερινότητας.

Κάτω από το περίεργα φωτερό γαλάζιο ουρανού και θάλασσας, στον πευκόφυτο Πόρο, με το καμμένο δάσος να αναγεννάται στο βάθος, κάθε ερεβώδης παρεκτροπή είναι εξ ορισμού βραχύβια. Ο σκανδιναβικός ωμός (ή έστω ποιητικός) ρεαλισμός δεν χωράει εδώ και δεν αντέχει τόσο φως, τόση πληροφορία, τόση μεσογειακή χαρά τής ζωής.

Οι άνθρωποι φεύγουν αναζητώντας την ευτυχία, έτσι απλά, χωρίς καμία ανάγκη να δικαιολογηθούν, στήνουν φωλιές και τις χαλάνε, κάνουν οικογένειες και τις παρατάνε… Μόνον που η ειρωνική συμπαντική Νέμεσις τούς ξαναφέρνει εκεί απ’ όπου προσπαθούν να αποδράσουν, σε καταστάσεις αδιέξοδες από τις οποίες δεν μπορούν να ξεφύγουν.

Μόνον η όλβια, καλοζωισμένη, μακρόβια χελώνα είναι η βουβή αντίστιξη. Αυτή είναι και η πραγματική πρωταγωνίστρια αυτής της καλογυρισμένης ταινίας, γιατί έχει τη σοφία να αφήνεται στο ρεύμα μιας ζωής που είναι κοσμική αλλά και ταυτόχρονα τόσο φυλακισμένα μοναχική!

Νεοπλατωνική ασφυξία τής ψυχής στο καβούκι τού σώματος. Κι ο χορός, ως Τέχνη ή στάση ζωής, μοιάζει αρκετό αντίδοτο στην υλοποιημένη μιζέρια τής επαναληψιμότητας.

Ουδέν επιλήψιμον εις την ερωτικήν απιστίαν εδώ. Μόνον η οργή παραμένει, φουντώνει, ξεχειλίζει κι απαιτεί τα απερίγραπτα δικαιώματά της. Αυτό είναι και το δραματουργικό perpetuum mobile. Δείτε το υπομονετικά μέχρι το διάλειμμα. Μετά δεν θα καταλάβετε πώς περνάει η κινηματογραφική ώρα.

 

“Κιούκα: Πριν το Τέλος του Καλοκαιριού”

Δύο αδέρφια και ο πατέρας τους ταξιδεύουν με ιστιοφόρο για διακοπές, αγνοώντας ότι στο νησί στο οποίο κατευθύνονται τους περιμένει ένα οικείο πρόσωπο από το παρελθόν.

Είδος: Δράμα

Διάρκεια ταινίας: 104 λεπτά

Σκηνοθεσία:
Κωστής Χαραμουντάνης

Με τους:
Έλενα Τοπαλίδου
Κωνσταντίνο Γεωργόπουλο
Έλσα Λεκάκου
Συμεών Τσακί