Εμπλέκεται το αμερικανικό βαθύ κράτος με την κλιμάκωση στο Ουκρανικό;

Με παρόμοιο τρόπο, στις 27 Μαΐου ο Τραμπ προειδοποίησε ότι «Ο Πούτιν παίζει με τη φωτιά», και τέσσερεις ημέρες αργότερα ακολούθησε η επίθεση ουκρανικών drones εναντίον ρωσικών αεροδρομίων με στρατηγικά (πυρηνικά) βομβαρδιστικά. Μετά δε την ουκρανική επίθεση της Κυριακής, ο Τραμπ δεν προέβη σε κανένα σχόλιο. 

Τη Δευτέρα 2 Ιουνίου, μετά την ουκρανική επίθεση, είχε το βραχύτερο ημερήσιο προεδρικό πρόγραμμα από τότε που ανέλαβε την εξουσία, στις 20 Ιανουαρίου. Σε μια προφανή προσπάθεια να αποφύγει τις ερωτήσεις του Τύπου, δεν έκανε τίποτα από όσα αρχικά αναγράφονταν στο πολυάσχολο ημερήσιο πρόγραμμά του –εκτός από το να γευματίσει στις 1μμ–και δεν έστειλε ούτε ένα tweet! Με τη σιωπή του φάνηκε να εγκρίνει την Ουκρανική επίθεση. Για πολλούς αναμενόμενο, μιας και επρόκειτο για μια επιχείρηση κατευθυνόμενη από τη CIA: Η “θυγατρική” της, Ουκρανική υπηρεσία ασφάλειας (SBU), καυχιόταν για την οργάνωση της επίθεσης.

Βέβαια, μπορεί ο Τραμπ να κράτησε δημοσίως σιωπή, αλλά πραγματοποίησε τηλεφωνική επικοινωνία με τον Πούτιν, όπως ανακοίνωσε ο ίδιος στο Truth Social. Ανέφερε πως συζήτησε με τον Ρώσο πρόεδρο τις ουκρανικές επιθέσεις, δημοσιοποιώντας ότι ο Πούτιν του διεμήνυσε ότι οι Ρώσοι θα απαντήσουν στους Ουκρανούς. Χαρακτήρισε καλή την συνομιλία, επισημαίνοντας πως «δεν πρόκειται για μία συζήτηση που θα οδηγήσει στην ειρήνη».

Πάντως, να σημειωθεί πως ο Τραμπ γνώριζε, ότι η διεθνής συνθήκη NewSTART, και άλλες συναφείς συνθήκες, απαιτούν τα ρωσικά στρατηγικά βομβαρδιστικά να είναι ορατά από τους δορυφόρους. Οι Ουκρανοί εκμεταλλεύθηκαν αυτή τη συνθήκη. Έτσι, κάτι που υποτίθεται ότι θα έκανε και τις δύο πλευρές πιο ασφαλείς, χρησιμοποιήθηκε από τη μία πλευρά για να κάνει την άλλη πιο ανασφαλή. Είναι μια επίδειξη κακής πίστης εκ μέρους των Αμερικανών που το επέτρεψαν, ή ακόμα χειρότερα, που το υποβοήθησαν. 

Κλιμάκωση του πολέμου σε όλα τα μέτωπα

Όπως είναι γνωστό, το κατεστημένο της Ουάσιγκτον έχει καθορίσει τη πολιτική της “αλληλουχίας πολέμων” (με ενδιάμεσες ανακωχές όταν το συμφέρει). Ο Τραμπ την ακολουθεί κατά γράμμα. Βέβαια, προσπαθεί να το αποκρύψει με αλλοπρόσαλλες ενέργειες (“Θεωρία του Τρελού”), παραπλανητικές δηλώσεις και tweets.

Όμως, όλες οι ενδείξεις είναι, ασχέτως αν επιδιώκει να διατηρήσει τους διαύλους με την Ρωσία, ότι η κυβέρνησή του κλιμακώνει τον πόλεμο σε όλα τα μέτωπα: Θέλει να καταστήσει την Ουκρανία μια παγωμένη σύρραξη (επιβάλλοντας στους Ευρωπαίους να αναλάβουν το κόστος επανεξοπλισμού της Ουκρανίας), προσπαθεί να κάνει μια μερική διευθέτηση με το Ιράν (αποτρέποντας το ενδεχόμενο κήρυξης πολέμου από το Ισραήλ εναντίον του), ώστε απερίσπαστος να αντιμετωπίσει τη Κίνα, και αργότερα να συνεχίσει το πόλεμο κατά της Ρωσίας.

Ο Τραμπ έγινε ο πρώτος Αμερικανός Πρόεδρος που εγκατέλειψε τη συνθήκη ελέγχου των όπλων με τη Ρωσία που χρονολογείται από τον ψυχρό πόλεμο, ήταν απρόθυμος να εξετάσει οποιαδήποτε συμφωνία περιορισμού των στρατηγικών όπλων, και έγινε πάλι ο πρώτος Αμερικανός Πρόεδρος που προμήθευσε την Ουκρανία με φονικά όπλα και εγκατέστησε δώδεκα βάσεις της CIA στην χώρα (που οργάνωσαν τις Ουκρανικές επιχειρήσεις δολιοφθοράς, όπως η πρόσφατη).  Επιπλέον, σύμφωνα με τη Guardian: «Το σχέδιο του Τραμπ για τον Χρυσό Θόλο απειλεί να τροφοδοτήσει μια νέα κούρσα εξοπλισμών». 

Το αμερικανικό βαθύ κράτος και τα διλλήματα της Ρωσίας

Μια ακόμη αρνητική πρωτιά του Τραμπ είναι ότι επί Προεδρίας του παραβιάσθηκε μια κόκκινη γραμμή με τεράστιες επιπτώσεις: οι ΗΠΑ επιτέθηκαν μέσω του πληρεξουσίου τους στα στρατηγικά αεροπλάνα της Ρωσίας, που απαιτούνται σα μέσον αποτροπής ενός πυρηνικού πολέμου με οποιασδήποτε νατοϊκή χώρα κατέχει πυρηνικά όπλα. Αυτό δεν είχε συμβεί ποτέ στο παρελθόν. 

Η Ουκρανική επιχείρηση είναι στρατηγικά επωφελής για τα γεράκια του αμερικανικού βαθέος κράτους που πιστεύουν ότι οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί τους μπορούν να κερδίσουν έναν πυρηνικό πόλεμο με τη Ρωσία επιτιθέμενοι πρώτοι και καταστρέφοντας την ικανότητά της να αμυνθεί και να ανταποδώσει. Πιστεύουν ότι ο πρόεδρος Πούτιν είναι ευάλωτος και αναποφάσιστος, και αυτό πρέπει να το εκμεταλλευτούν τώρα!

Η ειρωνεία είναι ότι σε συνάντηση με υπουργούς του στις 22 Μαΐου ο Πούτιν δήλωσε: «Στόχος μας είναι η αποτελεσματική καταστολή των εχθρικών σημείων βολής». Αφορούσε τη δημιουργία νεκρής ζώνης ώστε να αποφευχθούν ουκρανικές επιθέσεις με drones και πυραύλους στις δυτικότερες Ρωσικές περιοχές. Ωστόσο, οι επιθέσεις της 1ης Ιουνίου έδειξαν ότι τα σημεία βολής έχουν πλέον εισέλθει στη Ρωσία και μπορούν να πάνε οπουδήποτε, ανάλογα με την εφευρετικότητα και την αποτελεσματική απόκρυψη ενός μελλοντικού σχεδίου επίθεσης. Είναι μια στρατηγική ανισορροπία που αποτελεί απειλή για το Ρωσικό πυρηνικό οπλοστάσιο.

Αναπόφευκτα, οι Ρώσοι αντιμετωπίζουν πολλαπλά διλλήματα: Πρώτον, υπάρχει λόγος να συνεχιστούν οι διαπραγματεύσεις; Τι μπορεί να επιτευχθεί εκτός από τις κλιμακούμενες απαιτήσεις για ρωσικές παραχωρήσεις; Ποιο είναι το νόημα της συνέχισης των διαπραγματεύσεων, αν ο αντίπαλος πιστεύει ότι έχει επιτύχει μια στρατηγική ανισορροπία;

Δεύτερον, τι μπορεί να κάνει η Ρωσία για να αφαιρέσει την πρωτοβουλία κλιμάκωσης από το ΝΑΤΟ και να αποκαταστήσει έτσι τη στρατηγική ισορροπία. Εξαρχής, το ρωσικό σχέδιο ήταν ότι δεν χρειάζεται να χρησιμοποιήσει πυρηνικά στο πεδίο της μάχης. Προχωρά αργά αλλά σταθερά προς τα δυτικά. Το μνημόνιο της Κωνσταντινούπολης ήταν σαφές: Τέσσερεις περιοχές θα αναγνωρίζονταν διεθνώς ως μέρος της Ρωσίας συν την Κριμαία, και θα δημιουργούνταν μια αποστρατιωτικοποιημένη ζώνη στην υπόλοιπη Ουκρανία. Τώρα, οι Ρώσοι δεν μπορούν να περιμένουν την αποδοχή αυτού του σχεδίου, εκτός και αν ανακτήσουν την πρωτοβουλία κλιμάκωσης, ώστε να μη πιστεύει η άλλη πλευρά ότι μπορεί να επαναλάβει τέτοιου είδους επιχειρήσεις δολιοφθοράς κατά του πυρηνικού οπλοστασίου της Ρωσίας. 

Ώρα Oreshnik; 

Αναγκαστικά, οι Ρώσοι θα ανατρέξουν στη λίστα των ισχυρότερων μη-πυρηνικών όπλων αιφνιδιασμού που διαθέτουν. Αυτό μάλλον σημαίνει ότι ήλθε η ώρα του Oreshnik. Δεν πρόκειται για πυρηνικό όπλο, αν και θα μπορούσε να γίνει. Είναι πύραυλος πολλαπλών κεφαλών, υπερ-υπερηχητικός με ταχύτητες που τον καθιστούν μη-ανασχέσιμο από τα γνωστά αντιαεροπορικά συστήματα. Οι τρομακτικές ικανότητές του ήδη ανεδείχθησαν στο βομβαρδισμό του Ντνίπρο. H στρατηγική λογική και η επιχειρησιακή αναγκαιότητα της πρόβλεψης του τι μπορεί (ή δεν μπορεί) να επιτευχθεί μέσω διαπραγματεύσεων, υπαγορεύει αιφνιδιαστικά αντίποινα.

Ο Πούτιν δεν παίρνει γρήγορες ή συναισθηματικές αποφάσεις. Αλλά αυτή είναι μια υπαρξιακή στιγμή για τη Ρωσία, και γι’ αυτόν τώρα είναι η ώρα των αποφάσεων. Για το Ρωσικό Γενικό Επιτελείο το κτύπημα θα πρέπει να είναι “μια σου και μια μου,” με την έννοια ότι αφού χτυπήθηκαν πέντε αεροδρόμια, πέντε θα πρέπει να είναι οι στόχοι του Oreshnik. Σε κάθε περίπτωση, οι Ρώσοι οφείλουν να αποδείξουν ότι έχουν την ικανότητα να καταστρέψουν τη δυνατότητα της άλλης πλευράς να συνεχίσει να πολεμά με τη πεποίθηση ότι μπορεί να κερδίσει. 

Ο πρόσφατος ολιγοήμερος ινδο-πακιστανικός πόλεμος ήταν ένα μάθημα ανάκτησης της πρωτοβουλίας κλιμάκωσης. Πολλά ΜΜΕ θεώρησαν, λανθασμένα, ότι οι Πακιστανοί κέρδισαν. Στην πραγματικότητα, το Πακιστάν αποδέχτηκε την Αμερικανή πρωτοβουλία κατάπαυσης του πυρός, μόνο αφού οι Ινδοί του αφαίρεσαν κάθε ικανότητα κλιμάκωσης σε υψηλότερο επίπεδο: κατέστρεψαν την αεράμυνά του και τους ελέγχους διοίκησης, ενώ χτύπησαν προειδοποιητικά τη βάση Σαργκόντα, όπου το Πακιστάν αποθηκεύει πυρηνικές κεφαλές. 

Αυτό που πέτυχαν οι Ουκρανοί και οι σύμμαχοι τους ήταν μια επίδειξη πολιτικής και στρατιωτικής στρατηγικής μαζί. Αν η Ρωσία δεν απαντήσει αποφασιστικά, η άλλη πλευρά θα ενθαρρυνθεί να κλιμακώσει ακόμη περισσότερο. Έχει την αυτοπεποίθηση της κλιμάκωσης και αναμφίβολα θα τη χρησιμοποιήσει. Βρισκόμαστε στο πυρηνικό κατώφλι. Οι νατοϊκοί σύμμαχοι πιστεύουν ότι αν κλιμακώσουν μπορούν να κερδίσουν.