Το μοναδικό λάθος του Μασκ έναντι του Τραμπ

Ο Μασκ φαίνεται να πιστεύει ότι χάρισε στον Τραμπ την προεδρία — και ίσως να έχει δίκιο. Του έδωσε χρήματα, δημόσιο βήμα όταν κατέρρεε μετά το ντιμπέιτ, καθώς και πρόσβαση στους “bro” ψηφοφόρους. Και το σημαντικότερο: του έδωσε αυτοπεποίθηση. Και προφανώς, θεώρησε ότι αυτό του δίνει το δικαίωμα να λάβει ανταλλάγματα — όχι απλώς πολιτικές που ευνοούν τις απόψεις του, αλλά συγκεκριμένα συμβόλαια, αποφάσεις και ενέργειες που εξυπηρετούν τα οικονομικά του συμφέροντα. Πιθανώς φαντάστηκε ότι είναι, στην ουσία, συγκυβερνήτης. Ότι η αμερικανική πολιτική είναι προς πώληση — και εκείνος την είχε ήδη αγοράσει.

Αντί ο Τραμπ να απαντήσει με ένα στοιχειώδες «πώς τολμάς να υπονοείς κάτι τέτοιο;», αντέδρασε με εκβιασμό και απειλές κατά των επιχειρήσεων του Μασκ. Ο Στιβ Μπάνον, δε, ζήτησε μέχρι και την απέλασή του. Το πιο ανησυχητικό είναι ότι και οι δύο θεωρούν δεδομένο ότι η αμερικανική κυβέρνηση λειτουργεί ως προσωπικό μαγαζί του Προέδρου. Ότι μπορεί να δίνει ανταλλάγματα στους χρηματοδότες του ή να εκδικείται όποιον τον δυσαρεστεί. Και ακόμα χειρότερο: κανείς δεν δείχνει να σοκάρεται από αυτό.

Το μοναδικό λάθος του Μασκ ήταν ότι υποτίμησε το πόσο απροκάλυπτα αδίστακτος είναι ο Τραμπ. Νόμιζε ότι είχε να κάνει με έναν κλασικό διεφθαρμένο πολιτικό, που αν τον “αγοράσεις”, μένει πιστός. Δεν κατάλαβε ότι απέναντί του είχε κάποιον που παραβιάζει κάθε συμφωνία, μόλις πάψει να τον εξυπηρετεί. Κάποιον που δεν δεσμεύεται από καμία ηθική, θεσμική ή πολιτική υποχρέωση. Με λίγα λόγια, η Αμερική δεν είναι πια κράτος δικαίου — είναι κράτος της αυθαιρεσίας του Ηγέτη. Κανείς δεν τηρεί τους όρκους στο Σύνταγμα. Κανείς δεν επιβάλλει όρια στην εξουσία. Και δεν φταίνε ούτε ο Τραμπ ούτε ο Μασκ για αυτό. Φταίνε όλοι εκείνοι που τους διευκολύνουν, που δεν βάζουν φρένο στις καταχρήσεις και επιτρέπουν αυτή την κατρακύλα.

Όποιος ισχυρίζεται σήμερα ότι οι Δημοκρατικοί πρέπει να «προσεγγίσουν» τον Μασκ, είναι ανόητος ή απελπισμένος. Ναι, αυτή τη στιγμή είναι σε σύγκρουση με τον Τραμπ, αλλά είναι απρόβλεπτος, τοξικός και ιδιοτελής. Αντί να αναζητούν πρόχειρες συμμαχίες, ας αναζητήσουν στους Ρεπουμπλικάνους – όσους έχουν απομείνει, να υπερασπιστούν τη δημοκρατία και το κράτος δικαίου. Η παρακμή δεν είναι θέμα ιδεολογίας. Είναι θέμα παραίτησης από κάθε έννοια αρχής.