Αυτοαναφορικότητα κι αυτοθυματοποίηση

Όσο άναρχα και τυφλά (φαίνεται να) κινείται το πολιτικό παιχνίδι, τόσο πείθομαι ότι υπάρχει μαέστρος (ή στρατηγός), που διευθύνει τα πάντα. Όχι αναγκαστικά πολιτικός, αλλά σίγουρα με πνεύμα και στόχο κυβερνησιμότητας. Δεν μπορώ να ερμηνεύσω με άλλα κλασσικά κριτήρια (ιδεολογικά, πολιτικά, ηθικά) τις ακραία απεγνωσμένες κινήσεις των αρχηγών των παραδοσιακών κομμάτων να πείσουν ότι υπάρχουν, κάνοντας ό,τι μέχρι πρότινος αρνούνταν μετά βδελυγμίας.

Μολονότι άπαντες έχουν εμποτισθεί με το μετεμφυλιακό δηλητήριο του (προαιώνιου;) “εχθρού”, μολονότι κρίνουν τις αξίες των ανθρώπων από το κόμμα, το οποίο ψηφίζουν, τα γεγονότα, από το ποια κυβέρνηση ήταν τότε στα πράγματα, τις ιδέες, από τον ποιόν ωφελούν κομματικά, το μέλλον των “πρώην” όχι από το παρελθόν τους, αλλά από τη σκοπιμότητα του παρόντος, τις “ανίερες συμμαχίες” από την κομματική τους ταυτότητα (η ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ ήταν σωστή, η σύμπραξη Κασσελάκη/Kωνσταντοπούλου είναι “παρεκκλίνουσα”), μοιάζει να φοβούνται τόσο πολύ ότι μούχλιασαν και ξεπεράστηκαν, ώστε άφησαν πίσω αρχές και αξίες και κονταροχτυπιούνται χωρίς όρια και κανόνες.

Ο “Ελληνικός εξαιρετισμός” στο πολιτικό τοπίο

Αυταρχικοί, αναρχικοί και πατριαρχικοί γίνονται ένα κουβάρι απελπισμένων ναυαγών, που αισθάνονται το τέλος τους. Μερικοί για να διασωθούν προστρέχουν σε εκείνους, που χρόνια καταγγέλλουν (μεγάλο κεφάλαιο, παράγοντες κλπ), για να τους βοηθήσουν (να μη βουλιάξουν ατομικά). Κόσμος, υπέρκοσμος και υπόκοσμος, νόμος, παράνομος και υπόνομος, έγιναν ένα και το αυτό. Είδωλα, σκιές και φαντάσματα ταυτίστηκαν. Ανήθικοι μιλάνε για ηθική, ανίδεοι μιλάνε για επιστήμη, ακαλλιέργητοι μιλάνε για τέχνες και γράμματα, αδιάβαστοι μιλάνε για Ιστορία.

Αλλεργικοί στην αυτοκριτική, ανεκτικοί στην (καλή;) βία, αχαλίνωτοι φιλόδοξοι ανεβοκατεβαίνουν στα αραχνιασμένα κομματικά γραφεία, για να καταθέσουν κάποια “σοφή ιδέα” (sic). Όλοι οι (ευθέως και πλαγίως) πολιτευμένοι, αντί για κατηγορούμενοι για την κατάντια της πολιτικής, αυτοαναγορεύονται κατήγοροι για τους “άλλους”. Ένας πρωτόγνωρος “σκοτεινός κι αδιαφανής παραδιαφωτισμός” βρίσκεται πάνω από την πόλη.

Στον τελευταίο όμως όροφο της εξουσίας, κάποιοι γελάνε με όλα αυτά και σχεδιάζουν την επόμενη μέρα (και κυρίως το πως θα την σερβίρουν ως λαϊκή απαίτηση “αλλαγής”). Ο, κατά Γιάννη Βούλγαρη, “ελληνικός εξαιρετισμός” έφτασε στα ακραία όριά του, καθώς η πραγματικότητα τιμωρεί, πλέον, τόσο την αυτοαναφορικότητα, όσο και την – με ηρωικά και πένθιμα εμβατήρια – αυτοθυματοποίηση των καλομαθημένων (λόγω της άνομης επιβίωσής τους) Ελλήνων.

ΥΓ. Προκοπή θα γίνει με προκομένους αδιάφθορους κι όχι με διπρόκοπους διαπλεκόμενους.