Η πολιτική των αρχουσών ελίτ απειλεί την ύπαρξη της Ελλάδας

Να ξεκινήσουμε από τις πλέον σταθερές που πλέον περνούν απαρατήρητες. Οι διαδοχικές τουρκικές NAVTEX σε οποιαδήποτε ζώνη του Αιγαίου, στα δυτικά των μεγάλων νησιών, πάνω και γύρω από τον 25ο μεσημβρινό ο οποίος, να θυμίσουμε, “εκβάλει” στο Ηράκλειο της Κρήτης. Δεσμεύσεις για στρατιωτικές ασκήσεις, δεσμεύσεις για “έρευνα και διάσωση”, δεσμεύσεις για έρευνες ωκεανογραφικές, χαρτογραφικές, οικολογικές και ό,τι άλλο μπορεί ο καθένας να φανταστεί.

Το Αιγαίο είναι πλέον χώρος για δύο ή μάλλον για περισσότερα από δύο – αμερικανικά και “συμμαχικά” πλοία το διαπλέουν μη δίνοντας σε κανένα λογαριασμό για το φορτίο τους. Το τελευταίο εξάλλου αφορά τον πόλεμο κατά της Ρωσίας στον οποίο – με δήλωση του πρωθυπουργού – μετέχει η Ελλάδα και, ως εκ τούτου, ο σκοπός είναι “ιερός”. Σε “ιερά” ζητήματα δεν έχουν θέση οι μεμψιμοιρίες περί “εθνικής κυριαρχίας”.

Κατόπιν είναι η Ανατολική Μεσόγειος. Πριν από λίγα χρόνια, το ζήτημα ήταν η χάραξη ΑΟΖ ανάμεσα στην Ελλάδα και στην Κυπριακή Δημοκρατία. Τώρα, το όριο είναι έξι μίλια έξω από την Κρήτη, την Κάρπαθο και την Κάσο. Τα κατοχυρωμένα στην διεθνή πρακτική αλλά και αυτονόητα, προσκρούουν στην “Γαλάζια Πατρίδα” των γειτόνων και σε εκείνο το τουρκο-λιβυκό μνημόνιο – “ανυπόστατο” όπως μας διαβεβαίωσε το υπουργείο εξωτερικών και υποκλίσεων. Οι σύμμαχοι που θα “επέβαλλαν” το “διεθνές δίκαιο” απουσιάζουν και όσοι επένδυσαν στην Ελλάδα και την Κύπρο για την προώθηση δικών τους συμφερόντων – σε τελευταία ανάλυση, ο μεγάλος ωφελημένος του καλωδίου είναι το Ισραήλ – απλώς κάνουν δεύτερες σκέψεις και ανάλογες κινήσεις.

Έπειτα είναι οι απειλές. Η επέκταση των χωρικών υδάτων από την Ελλάδα στα 12 μίλια αποτελεί casus belli για την Άγκυρα. Η ανοικτή διεκδίκηση 350+ νησιών και νησίδων από την Άγκυρα ως “τουρκικό έδαφος κάτω από ελληνική κατοχή” δεν αποτελεί casus belli για την Αθήνα. Οι γκρίζες ζώνες δεν βρίσκονται μόνο σε θάλασσες και νησιά. Κυριαρχούν προφανώς και στο ελληνικό υπουργείο Εξωτερικών όπου δυσκολεύονται να κατανοήσουν την σημασία, τους όρους και τα όρια της εθνικής κυριαρχίας.

Ανυποληψία της χώρας

Ας περάσουμε όμως και στα έκτακτα. Στις ενδείξεις δηλαδή που εμφανίζονται, καταγράφονται και “ξεχνιούνται” κάτω από τις έντονες επικοινωνιακές προσπάθειες των κυβερνώντων στην Αθήνα. Η αντιμετώπιση της ελληνικής πλευράς από το Κάϊρο – στρατηγικό εταίρο τρομάρα μας – στην υπόθεση της Μονής του Σινά ήταν ενδεικτική. Η μεταστροφή του ετέρου “φίλου και εταίρου” της Ελλάδας, στρατηγού Χάφταρ, στην Λιβύη ήταν επίσης ενδεικτική.

Η εν γένει συμπεριφορά του “φίλου” Ράμα της Αλβανίας απέναντι στην Ελλάδα έχει και αυτή να προσθέσει. Η εν γένει ανυποληψία της χώρας σε διεθνείς συσκέψεις – για Παλαιστίνη, Ουκρανία κλπ – είναι καθεστώς. Από την άλλη πλευρά οι ελληνικές ένοπλες δυνάμεις σπεύδουν όπου τους ζητηθεί: οι PATRIOT στην Αραβία, τα F-16 στην Ρουμανία, ο πολυαναμενόμενος ΚΙΜΩΝ ετοιμάζεται – πριν ολοκληρωθεί – για τον Ειρηνικό! Σε ποιον ανήκει ο ελληνικός στρατός;

Και καθώς μπαίνει το καλοκαίρι νέες ενδείξεις προστίθενται. Στις 8 Ιουνίου, όταν γράφονταν ετούτες οι γραμμές, οκτώ μεγάλα ιταλικά αλιευτικά σάρωναν από αλιεύματα τα βόρεια παράλια της Κρήτης, από το Κύθηρα ως τα Δωδεκάνησα. Μόνο ένα ελληνικό αλιευτικό βρισκόταν στην ίδια περιοχή! Μην αναζητήσετέ τον αριθμό των τουρκικών αλιευτικών στο Αιγαίο – θα απογοητευθείτε. Ένα από αυτά ψάρευε λίγα μίλια έξω από το Καβοντόρο. Οι “ζώνες προστασίας” και τα “αλιευτικά καταφύγια” μας μάραναν. Μέσα στα έξι μίλια – και αν – αυστηρά όλα ετούτα!

Η “εθελούσια” μεταβίβαση ελληνικού εδάφους σε ξένη κυριαρχία, ερήμην διεθνών συμφωνιών και “συμμαχικών” υποχρεώσεων έχει πάρει διαστάσεις. Πολλά θα μπορούσε να πει κανείς για το καθεστώς της Σούδας και του Ακρωτηρίου στην Κρήτη. Τώρα ανάλογα συμβαίνουν και στην Αλεξανδρούπολη. Με απλή κυβερνητική απόφαση -συχνά δε και χωρίς αυτή- εκχωρούνται κυριαρχικά δικαιώματα επί του εθνικού εδάφους. Το αποτέλεσμα μας το εξηγεί η ιστορία: όταν το τιμάριο έγινε τσιφλίκι, μπορούσε δηλαδή να πουληθεί και να αγοραστεί, ο καθένας ήταν ελεύθερος να το αγοράσει…..

Δεν πρόκειται όμως μόνο για την δημόσια γη. Το οτιδήποτε μπορεί να πουληθεί πουλιέται. Το λιμάνι του Ηρακλείου πέρασε στα χέρια του Ομίλου Γκριμάλντι – από Ιταλία και αυτός. Στον ίδιο όμιλο ανήκουν τα πλοία που συνδέουν το Ηράκλειο με τον Πειραιά. Η επικοινωνία της Κρήτης με την χερσαία Ελλάδα ανήκει πλέον σε Ιταλούς. Αν θυμάμαι καλά κάτι τέτοιο είχε γίνει στην εποχή των Ενετών – α ναι! Και στην Κατοχή επίσης. Μετά δε τους Τούρκους, τους Ρώσους, τους Ουκρανούς, οι Ισραηλινοί αγοράζουν μετά μανίας κάθε είδους ακίνητο στις πόλεις και στα νησιά της χώρας.

Σε σχέση δε με το τελευταίο, δεν περνά απαρατήρητη η συμπεριφορά των Ισραηλινών τουριστών απέναντι στους ιθαγενείς. Στην δική τους αντίληψη φαίνεται ότι ταυτίζουν τους Έλληνες με κάποιον κλάδο Παλαιστινίων. Ως εκ τούτου, μας τοποθετούν σε καθεστώς “απαρχάϊντ”, στην βάση της τροφικής τους αλυσίδας φυσικά.

Η Ελλάδα συρρικνώνεται

Τα παραπάνω είναι ενδεικτικά, πλην όμως γνωστά και απόλυτα εμφανή. Από μόνα τους, το καθένα ξεχωριστά, είναι ίσως “λεπτομέρεια”. Το άθροισμα όμως των παραπάνω αποκαλύπτει ένα κενό “κύρους” αν θέλετε, μια “ανυποληψία” της χώρας εάν προτιμάτε. Η χώρα συρρικνώνεται ως πολιτικό υποκείμενο και συνακόλουθα, μέσα στην γενική εκποίηση και ασυδοσία, συρρικνώνεται και σε όλους τους υπόλοιπους τομείς.

Στο δημογραφικό της αποτύπωμα τα 11,5 εκατομμύρια πληθυσμού πριν από δέκα χρόνια έχουν γίνει 10,1 εκατομμύρια φέτος και θα διαβούν προς τα κάτω το φράγμα των 10 εκατομμυρίων σε ένα χρόνο. Και από αυτούς οι άνω των 65 ετών αποτελούν αξιοσέβαστο ποσοστό. Με το έλλειμμα του ισοζυγίου πληρωμών να διευρύνεται μήνα με τον μήνα και τους δείκτες σύγκλισης με τις λοιπές οικονομίες της Ευρώπης να αποκλίνουν κάθε χρόνο με επιταχυνόμενους ρυθμούς, οι όποιες ελπίδες αντιστροφής των τάσεων εξανεμίζονται.

Η παρακμή των υποδομών είναι ένα άλλο σύμπτωμα. Στην κορυφή του παγόβουνου η κατάπτωση των σιδηροδρομικών υποδομών -παρά τους ωκεανούς χρημάτων που σπαταλήθηκαν σε εργολάβους και προμήθειες τις προηγούμενες δεκαετίες- ξεχωρίζει. Μα και σε κάθε άλλο τομέα. Άθλιες, και ταυτόχρονα πανάκριβες, υπηρεσίες. Οι πλημμύρες, οι πυρκαγιές έρχονται κάθε χρόνο να επιβεβαιώσουν την απαξίωση μέτρων και μέσων.

Πως θα αποκατασταθούν οι ισορροπίες

Η πολιτική απεχθάνεται το κενό. Όταν δημιουργηθεί κενό στην ιστορία – εξαιτίας της οπισθοδρόμησης χωρών, λαών, πολιτισμών, οικονομιών, και ό,τι άλλο- προβάλει δυναμικά η ανάγκη διόρθωσης, η ανάγκη εξισορρόπησης του γενικού σκηνικού. Τα ζητήματα αυτά ενίοτε λύνονται με πολέμους μεταξύ ανταγωνιστών που σπεύδουν να αξιοποιήσουν το κενό, ο καθένας για δικό του όφελος. Ενίοτε όμως πολύ πιο απλά, την θέση της χώρας, του πολιτισμού ή του λαού που εκπίπτει καλύπτουν δυνάμεις, γειτονικές ή μη, με πολύ πιο απλό τρόπο. Μέσα από μεθοδική διείσδυση και προοδευτική αλλοίωση όλων των ιδιαίτερων χαρακτηριστικών που έκαναν την διαφορά.

Με άλλα λόγια, είτε με τον τρόπο της θνήσκουσας ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, είτε με τον τρόπο του προοδευτικού εκτουρκισμού της φεουδαλικής βυζαντινής αντίστοιχης, οι ισορροπίες αποκαθίστανται. Ο δε κόσμος που προκύπτει από αυτές διαφέρει ριζικά από τον κόσμο που διαδέχθηκε. Από τον κόσμο στα ερείπια του οποίου κτίστηκε η νέα εποχή.

Μιλήσαμε για ενδείξεις στην αρχή αυτού του σημειώματος. Το άθροισμα των ενδείξεων μας αποκαλύπτει την διαγραφόμενη τάση. Δεν είναι ευχάριστη η τελευταία. Στην ουσία το πρόβλημα της Ελλάδας και του λαού της μεταβάλλεται σε υπαρξιακό. Αυτό που κληρονομήσαμε ως χώρα, ως λαός, συνθλίβεται μέσα σε Συμπληγάδες, πολιτικές στην ορατή τους έκφραση, δομικές όμως στα θεμέλια της κοινωνίας μας.

Ο κόσμος αλλάζει. Όχι όμως για το δικό μας το καλό.