Ρούτε: Η ευτέλεια της Δύσης σε κοινή θέα

Το μήνυμα Ρούτε σε Τραμπ που έδωσε ο δεύτερος στη δημοσιότητα δεν υστερεί σε ευτέλεια από τις συνεντεύξεις που δίνει ο Μερτζ (πρόσφατο το παράδειγμα της «βρώμικης δουλειάς που κάνει το Ισραήλ για μας») και τις κωλοτούμπες Μακρόν. Αμφότεροι οι δύο τελευταίοι είναι προϊόντα γνωστών ισχυρών οικονομικών κυκλωμάτων σε Γαλλία ο δεύτερος, σε πιο διεθνές επίπεδο ο πρώτος.

Η κυριαρχία της οικονομίας επί της πολιτικής που πάντα ίσχυε έχει πάρει εδώ και καιρό μορφές και ποιότητες που ποτέ δεν είχε στην ανεπτυγμένη Δύση και τουλάχιστον στην Ευρώπη. Αλλά και η εξάρτηση της πολιτικής από εκείνα ειδικά τα επιχειρηματικά συμφέροντα μέσα στις εθνικές οικονομίες που συνδέονται με υπερεθνικούς οικονομικούς συνασπισμούς και δίκτυα κάθε είδους, έχει σημαντικά ενισχυθεί.

Το αποτέλεσμα είναι ο «άνθρωπος που θα κάνει τη δουλειά» για αυτά τα συμφέροντα σε εθνικό πολιτικό επίπεδο να είναι ακριβώς ο άνθρωπος που απλώς θα κάνει τη δουλειά και όχι ένας πολιτικός που χαράζει πολιτική με την παλιά έννοια, χωρίς αυτό σημαίνει ότι και τότε δεν υπηρετούσε κάποια ελίτ. Την εξυπηρετούσε με άλλο τρόπο, γιατί υπήρχε το πολιτικό περιθώριο να το κάνει. Ήταν διαφορετικό το εύρος, το μέγεθος, η ποιότητα, η ανεξαρτησία στα πολιτικά καθήκοντα που καλούνταν να αναλάβει έναντι της ελίτ.

Η εκδίκηση της πολιτικής

Ο Πούτιν που χαίρει σήμερα θαυμασμού ακόμη και σε τμήμα της Δύσης ως ηγέτης, ξεκίνησε και αυτός ως άνθρωπος που θα κάνει τη δουλειά για το άθλιο σύστημα Γιέλτσιν, και δεν στερούνταν «προσόντων» που διακρίνουν σήμερα τον Μερτζ ή τον Μακρόν. Εξελίχθηκε σε κάτι άλλο γιατί το οικονομικό-κρατικό σύστημα της Ρωσίας του Γιέλτσιν είχε ανάγκη από κάτι διαφορετικό και εξελίχθηκε σε κάτι διαφορετικό από την ξεφτίλα Γιέλτσιν που οι περισσότεροι πρώην Σοβιετικοί διπλωμάτες ντρέπονταν που εκπροσωπούσαν. Ο Πούτιν μεταλλασσόμενος εκπροσώπησε σχετικά επαρκώς τη νέα πορεία. Ο επόμενος θα έχει το πιθανότερο ισχυρότερα τα χαρακτηριστικά αυτά προς απογοήτευση της Δύσης που θα πρέπει ίσως να δαιμονοποιήσει και το διάδοχο

Αν πάμε στην Κίνα, τη χώρα που η πολιτική επικαθορίζει την οικονομία περισσότερο ίσως από κάθε άλλη χώρα στον κόσμο με ισχυρά στοιχεία σχεδιοποίησης, ο Σι Πινγκ είναι το προϊόν ενός κομματικού-κρατικού συστήματος που προάγει ό,τι ικανότερο υπάρχει στα περισσότερα πεδία, από την οικονομία και την πολιτική μέχρι την επιστήμη και την τεχνολογία, σε βαθμό και επίπεδο πανεθνικής οργάνωσης που επίσης δύσκολα θα βρει κανείς στον υπόλοιπο πλανήτη. Παρεμπιπτόντως αυτή η οργάνωση δίνει στην Κίνα ένα πλεονέκτημα έναντι των ΗΠΑ ή της Δύσης που θα είναι κρίσιμο στις συγκρούσεις του μέλλοντος.

Ο Ρούτε, δείγμα της ευρωπαϊκής παρακμής

Κατά ένα μέρος ο θαυμασμός μέρους της δυτικής Ακροδεξιάς ή και του ίδιου του Τραμπ για τους ισχυρούς ηγέτες της Ανατολής προέρχεται από την επιδιωκόμενη επιστροφή της πολιτικής επί της οικονομίας. Το περιεχόμενο αυτής της πολιτικής και οι προοπτικές της είναι μια άλλη ιστορία, αλλά και μόνον η επίκληση της σχετικής προτεραιότητας φαίνεται να συγκινεί τα πλήθη.

Επιστρέφοντας στον Ρούτε, η ευτέλεια του πρώην Ολλανδού Πρωθυπουργού διατρέχει το μεγαλύτερο μέρος του συστημικού πολιτικού προσωπικού στην Ευρώπη, προεξοφλώντας την τυφλή πορεία οικονομία και πολιτικής στο διεθνές σύστημα προς τέρψη των άμεσων οικονομικών συμφερόντων του πλουσιότερου 1%. Με δυο λόγια αυτοί που μας κυβερνούν και εναλλάσσονται στην εξουσία είναι τύποι σαν τον Ρούτε και την πολιτική του (αν)αξιοπρέπεια ή τη (αντιδιπλωματική) «ικανότητα» της Κάγια Κάλας. Δεν είναι η εξαίρεση, είναι ο κανόνας.