Το Μαξίμου και οι βλαβερές συνέπειες της αλαζονείας

Τα τελευταία σχεδόν επτά χρόνια βιώνουμε μια καθημερινότητα, γεμάτη αλαζονεία, στηριγμένη στο “αποφασίζω και διατάζω”, του “εγώ είμαι η μόνη οδός” (το είχε πει ωρυόμενος ο Πρωθυπουργός στη Βουλή (“να φύγω και να έρθει ποιός;”), της δήθεν έλλειψης εναλλακτικής, βασιζόμενης σε μία παραφιλολογία για την “καταστροφική προηγούμενη περίοδο”.

Σήμερα επιβεβαιώνεται με τον πιο κραυγαλέο τρόπο και τα πιο αδιάσειστα στοιχεία, ο αρνητικότατος ρόλος που μπορεί να παίξει σε μία χώρα, με έλλειμμα στη θεσμική της λειτουργία, αυτή η αλαζονεία και η έλλειψη ελέγχου στις κυβερνητικές ενέργειες, καθώς και στο διασυνδεδεμένο με αυτή παρακρατικό κύκλωμα κάθε μορφής.

Από τη δυσωδία που εκπέμπουν τα σκάνδαλα του ΟΠΕΚΕΠΕ, του ΕΛΓΑ καθώς και αυτά που έρχονται για το Ταμείο Ανάκαμψης, υπάρχει και ένα θετικό μήνυμα. Ότι ευτυχώς υφίσταται και η Ευρωπαϊκή Ένωση και λειτουργούν κάποιοι θεσμοί της, όπως η Ευρωπαϊκή Εισαγγελία.

Δυστυχώς δεν μας έχει συνηθίσει στο παρελθόν σε κάτι τέτοιο και πολλές φορές υπερίσχυε των ελέγχων, η λογική της κάλυψη των εκάστοτε παρανομιών- παρατυπιών από την ηγεσία της. Για παράδειγμα αν είχε συνεχιστεί ο έλεγχος και η επιτήρηση στα δημοσιονομικά της χώρας, που είχε ξεκινήσει πριν είκοσι χρόνια, δεν θα υπήρχε αυτού του μεγέθους η δημοσιονομική εκτροπή που οδήγησε τη χώρα στη χρεωκοπία.

Αν είχε τηρηθεί η ελάχιστη αλληλεγγύη μεταξύ των κρατών – μελών το 2010-12 και δεν προέτασαν οι ισχυροί ( Γερμανία-Γαλλία) τη διάσωση των τραπεζών τους, απέναντι στη χρεωκοπία της Ελλάδας, αν διαχειρίζονταν καλύτερα τη κρίση του 2015 ή ήλεγχαν τον προορισμό των κονδυλίων του Ταμείου Ανάκαμψης, δεν θα είχαμε αυτή την συνεχιζόμενη από τότε πολύπλευρη κρίση. Δυστυχώς και σήμερα τα οικονομικά μεγέθη είναι χειρότερα από τα στοιχεία που μας οδήγησαν στα μνημόνια (χρέος, ισοζύγιο, ελλείματα κλπ).

Επίσης αν λειτουργούσαν τα ελεγκτικά όργανα θα αποσοβούσαν το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας της χώρας (τηλεπικοινωνίες, τραίνα, αεροδρόμια, ενέργεια κ.α) έναντι πινακίου φακής προς όφελος των (κρατικών συμφερόντων ) εταιρειών άλλων χωρών (Γερμανίας, Γαλλίας, Ιταλίας) με τα γνωστά αποτελέσματα. Αυτή τη στιγμή η Ευρωπαϊκή Εισαγγελία είναι ένα φως. Δεν είμαι βέβαιος ότι θα συνεχιστεί, αλλά είναι κάτι.

Κλείνει ο κύκλος του καθεστώτος… 

Το δεύτερο θετικό είναι ότι επιτέλους αυτό το απόστημα της επικοινωνιακής και μόνο διαχείρισης των προβλημάτων της χώρας, καθώς και η λογική του ΄΄αναντικατάστατου΄΄ Πρωθυπουργού, έφτασε στο τέλος της. Φαίνεται ότι ο κύκλος αυτού του καθεστώτος έκλεισε, υπό το βάρος των τραγωδιών (Τέμπη κα), των θεσμικών εκτροπών (παρακολουθήσεις, παρεμβάσεις στις Ανεξάρτητες αρχές, αντισυνταγματικές ρυθμίσεις για τους ΟΤΑ, κομματικής προεδρίας κ.α.) αστοχιών και ανικανοτήτων (επαναλαμβανόμενων καταστροφικών πυρκαγιών, ακρίβεια, φτωχοποίηση, ενέργεια), καθώς και των προαναφερόμενων σκανδάλων.

Το ζήτημα τώρα είναι η επανεργοποίηση των υγειών δυνάμεων της κοινωνίας, προκειμένου να δημιουργηθεί μία προοδευτική κοινωνική πλειοψηφία που να μπορέσει να διαχειριστεί σε πρώτη φάση αυτή την “καμένη γη” που θα κληρονομήσει, αλλά και να βάλει τις βάσεις για μία σύγχρονη πολιτεία (έστω πενήντα χρόνια μετά τη μεταπολίτευση) απαλλαγμένη από την κοτζαμπάσικη πελατοκρατεία, την οικογενειοκρατία, τη διαφθορά και τη διαπλοκή.

Ευελπιστούμε ότι μπορεί να γίνει και γι αυτό θα πρέπει όλοι (κόμματα φορείς, κοινωνία, αγορά ) να εργαστούν προς αυτή την κατεύθυνση.