Το όνειρο του Κυριάκου για διπλοτρίδιπλες εκλογές που απειλεί να γίνει εφιάλτης

Μια πορεία, που η έκλειψη της προοπτικής της αυτοδυναμίας – μιας προοπτικής που έχει καταλάβει την συλλογική ψυχή της διακυβέρνησης Κυριάκου Μητσοτάκη, του “41τακατό”, χαρίζοντας στον Ελληνικό λαό τους υπέροχους εκείνους διαλόγους ΟΠΕΚΕΠΕ και την συνταγματολογική διδαχή Αδώνιδος Γεωργιάδη – την έχει οδηγήσει στο αυτονόητο των διπλών, αν μη και τριπλών εκλογών.

Ώστε, συνεχίζει αυτή η σκέψη, και να πιεσθούν οι ψηφοφόροι να ξανασκεφθούν την ανάγκη ομαλότητας (ασφαλώς… τι ομαλότερο από έναν ΟΠΕΚΕΠΕ σωστά συγκαλυμμένο, μετά την ανάλογη επιτυχία διαχείρισης των Τεμπών και των υποκλοπών/”επισυνδέσεων”;), αλλά και να πειθαναγκασθούν τα κόμματα να προσέλθουν πειθαρχημένα σε λύσεις “σωστής” συγκυβέρνησης, εν συνεχεία, εφόσον χρειαστεί.

Μετά και την συνέντευξη Κυριάκου προς Σια Κοσιώνη – θα μας επιτραπεί να διαφωνήσουμε με όσους θεώρησαν την δημοσιογράφο εφεκτική, αν μη διευκολυντική προς την εξουσία: για τα Ελληνικά μας μέτρα, μια χαρά τα πήγε – η προοπτική διπλοτρίδιπλων εκλογών στο πρότυπο 1989-90 και όχι 2012-12, έχει εγκατασταθεί επισήμως ανάμεσά μας. Από δίπλα, άλλωστε, και η προοπτική παρέμβασης (λιγότερο η περισσότερο χοντροκομμένης) στο εκλογικό σύστημα, επειδή οι προηγούμενοι συντακτικοί νομοθέτες θέλησαν να ξορκίσουν το “φάσμα Κουτσόγιωργα”, που μας έφερε το 1989-90 με εκλογικό σύστημα, που αρνήθηκε την αυτοδυναμία και με 46,89% και 150 έδρες (στον Μητσοτάκη Κωνσταντίνο), οπότε μερίμνησαν τυχόν νομοθέτηση νέου εκλογικού συστήματος να ισχύει από τις μεθεπόμενες εκλογές.

Η υπορρέουσα τακτική – γιατί οι κεκράκτες της εξουσίας θα την βαφτίσουν στρατηγική κίνηση, αλλ’ ούτε πολιτικό, ούτε χρονικό βάθος δείχνει να διαθέτει – είναι γνωστή: (α) θα εκβιασθεί το εκλογικό σώμα να ψηφίσει, στις δεύτερες και αν χρειαστεί σε τρίτες κάλπες “σταθερότητα”, δηλαδή το πρώτο κόμμα και την λατρεμένη αυτοδυναμία, (β) θα εκβιασθούν οι ηγεσίες των κομμάτων της Αντιπολίτευσης να “προεπιλέξουν” πλευρά προς την οποία θα ταχθούν, υποχωρώντας, αν (ο μη γένοιτο! φρίκη! καταστροφή!) χρειασθούν κυβερνητικές συνεργασίες να χαϊδευτούν προκαταβολικά, είτε μεμονωμένοι βουλευτές, είτε ομάδες εντός των κομμάτων, προκειμένου να είναι διαθέσιμοι για προσχωρήσεις εν ονόματι της ως άνω σταθερότητας.

Το όνειρο του Κυριάκου για αυτοδυναμία

Το όνειρο, που θα λειτουργεί ως φόντο σ’ αυτήν την τακτική – το όνειρο διατήρησης της εξουσίας, το όνειρο συμμετοχής σ’ αυτήν για τους πολιτικούς, για τους πολίτες/ψηφοφόρους, το όνειρο της σταθερότητας, κινδυνεύει να εξελιχθεί σε εφιάλτη. Σε όλα τα επίπεδα, δε. Το παιχνίδι των χειρισμών οδηγεί, αναμφίβολα/αναντίρρητα, ο νυν Πρωθυπουργός και κυρίαρχος στο κόμμα “του”, Κυριάκος Μητσοτάκης.

Με όπλο, ακριβώς, το όνειρο της διατήρησης της σταθερότητας, που με την περιπέτεια του παρολίγον Grexit το 2012 και το 2015, θεωρεί ότι αποτελεί – η σταθερότητα – “πετράδι του στέμματος”. Ότι δηλαδή ένα αντανακλαστικό του τύπου “Μένουμε Ευρώπη”/Αντι-ΣΥΡΙΖΑ σε επαναφορά, θα ανέβει ως κύμα και θα θρυμματοποιήσει το δεύτερο κόμμα (το ΠΑΣΟΚ, κατά τις τωρινές δημοσκοπήσεις), ώστε να φέρει την τοτεμική λατρευόμενη αυτοδυναμία, μετά την δεύτερη κάλπη. Και αν ούτε τότε, πάντως θα έχει “τρυφεροποιήσει” τους συντελεστές του πολιτικού παιχνιδιού, για συμμετοχή σε υποχρεωτικό συναινετικό σχήμα, μετά την τρίτη κάλπη.

Το θέμα είναι ότι, αν βρεθεί υπό συνθήκες προσαρμοσμένου1989-90, σε τριπλές εκλογές, όπου ακόμη και το “μπόνους” των 40 εδρών στο πρώτο κόμμα θα αμφισβητείται (θυμίζουμε: χρειάζεται να ξεπεραστεί το κατώφλι του 25% για να ενεργοποιηθεί), κυρίως όμως όπου μετά την πρώτη κάλπη δεν θα αρκεί συνεργασία πρώτου και δεύτερου κόμματος για τον σχηματισμό “μεταβατικής-Κυβέρνησης-κρίσης-και-βλέπουμε”, ο Κυριάκος Μητσοτάκης κινδυνεύει να έχει εχθρό τον εαυτό του.

Και το κόμμα του, όμως κυρίως τον εαυτό του.  Τι εννοούμε; Ότι η απλουστευτική λογική “θα σας πάω ξανά και ξανά σε εκλογές, μέχρι την σωτήρια αυτοδυναμία”, ξυπνά τις μνήμες ακριβώς των τριπλών καλπών του 1989-90, όπου με τον Ανδρέα Παπανδρέου “στα σκοινιά”, με Ειδικό Δικαστήριο και Κοσκωτικά, η ΝΔ δεν κατόρθωνε να κερδίσει ουσιαστικά – ούτε σε ποσοστά, ούτε σε έδρες.

Τότε, επικεφαλής της ΝΔ ήταν Μητσοτάκης – πλην όμως Κωνσταντίνος: πολιτικός με μύρια όσα ψεγάδια, σίγουρα με αυλή και με δύσκολες σχέσεις με το τότε μιντιακό κατεστημένο, αλλά με ατσάλινα νεύρα, και (ακόμη περισσότερο) χωρίς καταφρονητικότητα/ακτινοβολία ύφους “αφ’ υψηλού” προς την κοινωνία. Η τωρινή εκδοχή Μητσοτάκη – Κυριάκου, με τα γνωστά χαρακτηριστικά υπεροψίας, αλλ’ επ’ εσχάτων με δείγματα νευρικότητας και αυτοαμφισβήτησης, πόσο θα πείσει τον ψηφοφόρο, που βρίσκεται κοντά στην δική του περίμετρο, της σημερινής ΝΔ (και που “φιλοξενήθηκε” στο 41τακατό…) να επανέλθει, γιατί αλλιώς έρχεται αναταραχή, αποσταθεροποίηση, τρόμος του τύπου “mon Dieu, mon Dieu ce sont les bolchéviques” των κυριών της Τσαρικής αυλής μπροστά στην άνοδο των αντικαθεστωτικών;

Με άλλα λόγια, πόσο θα ισχύσει η αντι-ΣΥΡΙΖΑ πανστρατιά, όταν δεύτερο κόμμα θα είναι το ΠΑΣΟΚ, κι ύστερα μια στεφάνη σχηματισμών του 8-12%, με αρκετή μάλιστα εκδοχή γνησιότερης “υπόσχεσης” Βορίδη-Πλεύρη, στα δεξιά του φάσματος; Ασφαλώς υπάρχει και η εκδοχή διπλών εκλογών τύπου 2012-2012, τότε δηλαδή όπου από την πρώτη κάλπη στην δεύτερη η ΝΔ Σαμαρά, που λειοτριβήθηκε, ξανακέρδισε το κοινό της αρκετά, ώστε να προσέλθει σε Κυβέρνηση Συνασπισμού με ΠΑΣΟΚ/Βενιζέλο και ΔΗΜΑΡ/Κουβέλη (μετά το σχήμα ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΛΑ.ΟΣ που χρειάστηκε να χειριστεί ως Κυβέρνηση ο Λουκάς Παπαδήμος). Κυβέρνηση, που όντως “έγραψε ιστορία”, πλην ανατίναξε οριστικά το ΠΑΣΟΚ. Όμως…

Όμως τότε είχε προηγηθεί ο εσωτερικός σεισμός στην Δεξιά, τότε υπήρχε και το κύμα του αντιΜνημονίου, που έκανε τα 2/5 σχεδόν των ψηφοφόρων της ΝΔ να περάσουν στον Πάνο Καμμένο (oh, yes!) και τους Ανεξάρτητους Έλληνες, με μόλις τα 3/5 να παραμένουν στην ΝΔ Σαμαρά.

Η ανάγκη συνεργασίας

Όλα θα κριθούν ανάμεσα στις πρώτες και τις δεύτερες κάλπες, ασφαλώς. Όμως, το βράδυ εκείνο της πρώτης Κυριακής, η ικανότητα Μητσοτάκη (Κυριάκου) να διαβάσει το αληθινό μήνυμα της κάλπης, αλλά και η πραγματική στάση των βαρώνων της ΝΔ, θα κρίνει το πράγμα. (Αυτό, βέβαια, αν τα αντανακλαστικά επιβίωσης του κόμματος/της παράταξης της ανθεκτικής Ελληνικής Δεξιάς δεν φέρουν αλλαγή ηγεσίας εν κινήσει, όπως στο αρκετά πιο νευρωτικό ΠΑΣΟΚ, με το θαμπό δαχτυλίδι Σημίτη προς ΓΑΠ…).

Υπό μιαν έννοια, θα συνεχίσει να τον βοηθά η πολυδιάσπαση και – με αυτοσυγκράτηση το λέμε! – η ηγετική υστέρηση στα κόμματα της Αντιπολίτευσης. Διότι, η ιδέα και μόνον ότι μετά μια ή και δυο κάλπες θα προέκυπτε “ανάγκη” συνεργασίας και μάλιστα υπό πίεση των ποσοστών στην δεύτερη κάλπη, στο ΠΑΣΟΚ τουλάχιστον θα πυροδοτήσει πάλι το υπαρξιακό του “κακό χωριό τα λίγα σπίτια”, υπό την μορφή του “μετέχουμε προοπτικά σε Κυβέρνηση συνεργασίας, ή όχι;”.

Δεν είναι μόνον η εσωτερική άβυσσος που χωρίζει Ανδρεϊκό από Σημιτικό ΠΑΣΟΚ (οι μνήμες εναπομένοντων ψηφοφόρων, οι μνήμες ενεργών στελεχών), ούτε πάλι η μνήμη του πώς η πορεία Βαγγέλη Βενιζέλου οδήγησε το πάλαι ποτέ διαλάμψαν Κίνημα στα όρια του αφανισμού της κοινοβουλευτικής εκπροσώπησής του. Είναι και το ύφος, στις παρασκηνιακές και στις μηντιακά διαμεσολαβημένες ζυμώσεις, τόσο στην πορεία προς τις επόμενες κάλπες, όσο και τους Κυβερνητικούς σχεδιασμούς επόμενης μέρας. Διαφορετική η συνύπαρξη με Άδωνι-Βορίδη-Πλεύρη για την Άννα Διαμαντοπούλου, διαφορετική για τον Παύλο Γερουλάνο (χωρίς Μνημόνιο να μαζεύει τις συνειδήσεις).

Εδώ όμως, και πάλι! Το ζήτημα στων προσώπων και της αυτοεικόνας τους θα διαδραματίσει τον κομβικό ρόλο: ποιος/πως θα δει τον Κυριάκο Μητσοτάκη να “διαπραγματεύεται” ό,τιδήποτε; (Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης κάθισε στο ίδιο τραπέζι με Λεωνίδα Κύρκο και Χαρίλαο Φλωράκη/“Καπετάν-Γιώτη” για τους κομμουνιστοφάγους του χώρου, ύστερα και με τον Ανδρέα Παπανδρέου, τον οποίο είχε σύρει στο Ειδικό Δικαστήριο).

Πώς να ακούει απαίτηση “οποιοσδήποτε Πρωθυπουργός, πλην Μητσοτάκη;”. Ο δε επιτυχώς παρακολουθηθείς με βάση τις αυτάρεσκες “επισυνδέσεις” ΚΥΠ και την ιδιωτικότερη πατέντα Predator, Νίκος Ανδρουλάκης, πώς θα το κρατήσει το πηδάλιο; Και βέβαια, το εντός Ελλάδας σύστημα θα βρει την λαμπρότερη ευκαιρία να επιτείνει τις πιέσεις προς την μικρομέγαλη χώρα μας, που όλοι αγαπούμε, πλην φροντίσαμε να περιαγάγουμε στην σημερινή κατάσταση. (Θα μας καταγγείλει ο αναγνώστης – σωστά – ότι αφήσαμε παράμερα τις ηγεσίες των λοιπών κομμάτων της Αντιπολίτευσης.

Σωστή η καταγγελία – αλλά εδώ το παίγνιο έχει καταλήξει τόσο εσωστρεφές, ώστε να περικλείεται σε ομφαλοσκόπηση. Ενώ η λογική των εφεδρειών Αντώνη – Αλέξη μόνον όταν αναμετρηθεί, προσερχόμενη στο ρινγκ, με το σήμερα και πάψει να λειτουργεί κατά την πορεία των αναμνήσεων, μόνον τότε θα αρχίσει να συμμετέχει στις ισορροπίες και να “μιλάει” στον παραζαλισμένο αυριανό ψηφοφόρο.