Το Ισραήλ σαν το νέο “ξανθό γένος”!

Μέχρις ότου προέκυψε στη νεοελληνική ιστορία το κράτος του Ισραήλ. Αυτό θα μας σώσει και εμάς ως Έλληνες και τους αδελφούς Κυπρίους και γενικώς τον δυτικό πολιτισμό από τους “ισλαμοφασίστες” και αλλόφυλους εισβολείς. Η στενή συμμαχία λοιπόν με το Ισραήλ (η “σύμπλευση” μαζί του) αναγορεύθηκε σε “εθνική επιταγή”. Να ξεκινήσουμε από το τι είναι το Ισραήλ. Το Ισραήλ λοιπόν είναι ένα κράτος 9.400.000 ανθρώπων. Από αυτούς:

• Το 21,1% (1.983.000 άτομα) είναι Άραβες Παλαιστίνιοι με ισραηλινή υπηκοότητα.
• Το 14% (1.316.000) είναι “υπερορθόδοξοι” εβραϊκού θρησκεύματος που μάλλον απεχθάνονται το κράτος του Ισραήλ και σίγουρα την ιδέα να πολεμήσουν γι’ αυτό.
• Το 5% (470.000) είναι Εβραίοι της Αφρικής και της Ασίας (Υεμένη), πολίτες β’ κατηγορίας στην χώρα της οποίας το διαβατήριο διαθέτουν.
• Ένα άλλο 5% κατοικεί στο Ισραήλ με καθεστώς ξένου υπηκόου.

Με λίγα λόγια το κράτος του Ισραήλ το συγκροτούν 5.200.000 Ισραηλινοί με πλήρη δικαιώματα, στην πάνω κλίμακα του “απαρχάϊντ” που λειτουργεί σε βάρος των υπολοίπων. Από αυτούς περίπου 700.000 κατοικούν ως “έποικοι” σε παλαιστινιακά εδάφη, δηλαδή στην Δυτική Όχθη και την Ανατολική Ιερουσαλήμ. Οι υπόλοιποι στριμώχνονται σε τρεις μεγάλες πόλεις. (στοιχεία CIA Factbook).

Με ετούτα τα πληθυσμιακά δεδομένα το Ισραήλ ασκεί στρατιωτική κατοχή και στα υπόλοιπα παλαιστινιακά εδάφη ερήμην πλήθους αποφάσεων του ΟΗΕ. Στην Λωρίδα της Γάζας κατοικούν 2.146.000 Παλαιστίνιοι (2024) και στην Δυτική όχθη 3.243.000 Παλαιστίνιοι. Συνολικά δηλαδή 5.389.000 Παλαιστίνιοι, ήδη περισσότεροι από τους “βέρους” Ισραηλινούς. Αν δε αθροίσουμε τους Παλαιστίνιους με ισραηλινή υπηκοότητα τότε έχουμε 7.372.000 Παλαιστίνιους μέσα στα όρια της ισραηλινής εξουσίας.

Ο γεωπολιτικός περίγυρος του Ισραήλ

Η διάμεσος ηλικία των “βέρων” Ισραηλινών ξεπερνά τα 31-32 χρόνια, στους Παλαιστίνιους ο αντίστοιχος δείκτης είναι κάτω από το 20. Οι σχεδιασμοί των ισραηλινών κυβερνήσεων (και των ΗΠΑ) για εκδίωξη των Παλαιστινίων σε άλλους τόπους ελάχιστα έχουν αποδώσει παρά τις απάνθρωπες, εγκληματικές πολιτικές που έχουν επιστρατευθεί σε αυτή την κατεύθυνση. Αντίθετα, αν και τα ισραηλινά στοιχεία παραμένουν αυστηρά απόρρητα, ο εκπατρισμός Ισραηλινών προς άλλους, περισσότερο ασφαλείς τόπους παίρνει διαστάσεις. Το βλέπουμε και στην Κύπρο και στην χώρα μας και παντού αλλού.

Γύρω από το Ισραήλ υπάρχουν μόνο αραβικές χώρες. Μερικές από αυτές παρουσιάζονται ως σταθερές, άλλες έχουν διαλυθεί ως ενιαίες πολιτικές οντότητες. Οι κυβερνήσεις τους – ενίοτε με αμερικανική παραίνεση – είναι πρόθυμες να συμβιβαστούν με το Ισραήλ. Οι λαοί τους μάλλον μισούν το Ισραήλ και με τις τρέχουσες εξελίξεις μάλλον θα το μισούν περισσότερο. Οπότε τυχόν συμμαχία ή συμφωνία με το Ισραήλ μετατρέπεται αυτόματα σε ζήτημα εσωτερικής πολιτικής.

Τα μεγέθη εδώ είναι αξιοσημείωτα: Η Συρία έχει 24.000.000 ανθρώπους, ο Λίβανος 5.360.000, η Ιορδανία 11.174.000, η Αίγυπτος 111.247.000, η Λιβύη 7.361.000, το Ιράκ 42.083.000, η Υεμένη 32.140.000, το Ιράν 88.386.000, η Τουρκία 84.189.000, η Σαουδική Αραβία 36.544.000 και τα Εμιράτα 10.032.000. Τα άθροισμα μας δίνει κοντά στο μισό δισεκατομμύριο ανθρώπους, μέγεθος δηλαδή εκατό φορές μεγαλύτερο από εκείνο του Ισραήλ. Ας μην αναφερθούμε σε γεωγραφικά ή στρατηγικά δεδομένα.

Ο επιλεγμένος “σωτήρας” των Ελλήνων “αναλυτών” και αναλυτών μάλλον έχει συγκεκριμένο πρόβλημα προστασίας του εαυτού του. Είναι λοιπόν αμφίβολο εάν θα προστρέξει στην επίλυση προβλημάτων άλλων. Επιπλέον το Ισραήλ έχει αρκετούς εχθρούς το ίδιο. Μπορεί να διακρίνει την ηγεσία του ο φανατισμός, αλλά η τελευταία δεν θα επιθυμούσε να προσθέσει στους ενεργούς εχθρούς της τους εχθρούς των “φίλων” της. Για να το διατυπώσω πιο απλά: θα ήταν αυτοκτονική κίνηση για το Ισραήλ να προκαλέσει την Τουρκία για λογαριασμό της Κύπρου ή της Ελλάδας. Αρκετά προβλήματα έχει με το Ιράν.

Μία φανταστική θέση ισχύος

Ας περάσουμε σε ένα άλλο κεφάλαιο. Το Ισραήλ έχει χρήματα. Για την ακρίβεια έχει τα χρήματα και την συνακόλουθη στρατιωτική, επιμελητειακή, οικονομική, πολιτική στήριξη των ΗΠΑ. Επειδή υπάρχουν οι ΗΠΑ τα καθεστώτα της Αραβικής χερσονήσου επιχειρούν εξομάλυνση των σχέσεων με το Ισραήλ, το ίδιο και η κυβέρνηση του Καΐρου. Άρα, το Ισραήλ το προστατεύουν οι ΗΠΑ και ως εκ τούτου είναι μάλλον υπερβολικό να μιλούμε για την στρατιωτική ισχύ του Ισραήλ. Χωρίς την ενεργή παρέμβαση των ΗΠΑ θα είχε χάσει όλους τους μετά το 1967 κλασσικούς ή μη κλασσικούς πολέμους.

Ο κάθε λογικός άνθρωπος θα συμπέραινε ότι η όποια στήριξη θα μπορούσε το Ισραήλ να δώσει στην Ελλάδα και στην Κύπρο δεν θα ήταν παρά η στήριξη των ΗΠΑ. Οι τελευταίες όμως υποτίθεται πώς από καιρό στηρίζουν Ελλάδα και Κύπρο – με τα γνωστά αποτελέσματα… Οι προσδοκίες των “αναλυτών” και αναλυτών ως προς την στήριξη που το “σύμμαχο” Ισραήλ θα μπορούσε να δώσει στην Ελλάδα και στην Κύπρο, ουσιαστικά επαναφέρουν στο προσκήνιο την, “ζωτικής σημασίας”, στήριξη των ΗΠΑ. Επαναφέρουν δηλαδή ένα σενάριο που η χώρα μας και η Κύπρος πλήρωσαν ακριβά στο παρελθόν. Στην ουσία η περί Ισραήλ φαντασίωση ανασταίνει την παλιά καλή συνταγή της προστασίας που παρέχει στις χώρες μας η Δύση και ως εκ τούτου δικαιολογεί το κυβερνητικό αφήγημα περί “σωστής πλευράς της ιστορίας”.

Αυτού του είδους οι φαντασιώσεις και τα εκ του πονηρού συμπεράσματά τους δεν είναι ακίνδυνες. Δημιουργούν γύρω από την Ελλάδα και την Κύπρο ένα διπλωματικό κενό. Οι δύο χώρες γίνονται υπόλογες για τα εγκλήματα του Ισραήλ, τα οποία δεν διαπράττουν οι ίδιες, και επιδοκιμάζουν την κατάργηση του διεθνούς δικαίου που προκλητικά καταλύει η πολιτική του Ισραήλ. Με πιπίλα την δήθεν θουκυδίδεια συνταγή περί δικαίου του ισχυρού (διάλογος Μηλίων) οδηγούν μια αδύναμη χώρα σε μια φαντασιακή θέση ισχύος απέναντι στους εχθρούς της, επικαλούμενοι όχι την ισχύ της χώρας αυτής αλλά την εξίσου φαντασιακή ισχύ του “συμμάχου” τους, του Ισραήλ. Όπως εξάλλου το έκαναν στο παρελθόν με τις “φιλελληνικές” ΗΠΑ.

Το γεγονός ότι μισό δισεκατομμύριο άνθρωποι ολόγυρα μισούν δικαίως το Ισραήλ για τις εγκληματικές πρακτικές του φαίνεται ότι περνά απαρατήρητο τόσο στο Μέγαρο Μαξίμου, όσο και στο εν Αθήναις υπουργείο Εξωτερικών, όσο και στον εθνικιστικό παροξυσμό, δεξιό και “αριστερό”, που, εν μία νυκτί, πέρασε από την σχετικοποίηση των εγκλημάτων του Χίτλερ (διότι ο Στάλιν και η Σοβιετική Ένωση…) και την συνακόλουθη άμβλυνση των όσων ο ναζισμός προκάλεσε στον λαό μας, στον θαυμασμό του Νετανιάχου. Κι όλο αυτό στο όνομα του “αντισημιτισμού”! Η παρακμή ενός έθνους, βλέπετε, αντικατοπτρίζεται πρώτα στην ποιότητα των θέσεων, των απόψεων και των ιδεών των ταγών του – φυσικά και των αντίστοιχων μόνιμων παρατρεχάμενων της εξουσίας τους.