Ένα τετράχρονο στην Πομπηία μας υπενθυμίζει τον πανανθρώπινο πόνο
25/08/2025
Όχι, δεν είμαι εγώ. Και τι σημασία έχουν άραγε τα εγώ μας; Ομοιότης ψυχών ως προς τον αδιάκοπο παγκόσμιο, πανανθρώπινο θρήνο. Αυτός ο αρχαιολόγος Stefano Vanacore αγκαλιάζει με πόνο ψυχής ένα απολιθωμένο σώμα τετράχρονου παιδιού που το κάλυψε η λάβα τής Πομπηίας…
Από την ανάρτηση στο facebook τού Ioannis Skarlatos: «Φοβισμένο, στέκεται πάνω στη μητέρα του, 1900 σχεδόν χρόνια πριν, το βράδυ της 14ης Αυγούστου του 79 μ.Χ., όταν ο Βεζούβιος εξερράγη και έθαψε κάτω από μέτρα λάβας, καυτής λάσπης και στάχτης, όχι μόνο αυτό, αλλά ολόκληρη την Πομπηία. Όλοι τους όμως θάφτηκαν κάτω από μία τέφρα. Όσο περνούσε ο χρόνος, αυτή σκλήρυνε γύρω τους σχηματίζοντας ένα πορώδες κέλυφος. Όλοι οι σκελετοί έμειναν ανέπαφοι, “εγκλωβισμένοι” στη στάση που είχαν τη μοιραία στιγμή».
Το παιδί, υπολογίζεται ότι ήταν μόλις τεσσάρων ετών. Δίπλα του βρέθηκε ένα ακόμα, μικρότερης ηλικίας, και δύο σώματα ενηλίκων για τα οποία οι ειδικοί εικάζουν ότι ανήκουν στους γονείς τους. Εμφανέστατη η συγκίνηση του Stefano Vanacore που το μετέφερε στην αγκαλιά του για να το τοποθετήσει στον σαρωτή στα πλαίσια της επιστημονικής έρευνας που διεξήγαγε.
