Τάσος Γουδέλης: Ποτέ οι Τετάρτες μας δεν θα είναι όπως πριν…

Δεν έγινε ποτέ ούτε υπουργός Παιδείας, ούτε υπουργός Πολιτισμού παρά την τεράστια αγάπη που έτρεφε για όλες τις μορφές τέχνης και παρά την εξαιρετικά δυναμική άποψη που διέθετε για τον πολιτισμό και την λειτουργία του ως σχολείου της κοινωνίας. Κι αυτό γιατί πρόσωπα, όπως ο Γουδέλης, δεν προωθούνται ούτε από τη δεξιά, ούτε από την αριστερή εξουσία. Κυρίως γιατί τους χαλάει τον χρυσό κανόνα της μετριότητας, με τον οποίον βολεύονται. Είναι χαρακτηριστικό πως όταν ανέλαβε ο Λιγνάδης το Εθνικό Θέατρο, έδιωξε αμέσως τον άκρως επιτυχημένο δάσκαλο της σχολής, τον Τάσο. Έδιωξε ο Δημητράκης τον Γουδέλη!

Ο πολυβραβευμένος συγγραφέας Τάσος Γουδέλης υπήρξε φίλος μου και ο πρόεδρος της καρδιάς μας στην υπερδεκαετή θητεία του, κάθε Τετάρτη μεσημέρι, στον “καπετάν Μιχάλη”, το ούζο-μαυσωλείο που λέει και ο Ίκαρος, επί της οδού Φειδίου. Ο ίδιος πίστευε ότι είχε δημιουργήσει εκεί έναν θεσμό ανάλογο των φιλολογικών καφενείων του παρελθόντος, του Λουμίδη ή των νεότερων Λευτεριστών για παράδειγμα.

Και πράγματι κατά καιρούς εκεί συνωστίζονταν λογοτέχνες, συγγραφείς, ποιητές, μουσικοί, σκηνοθέτες, οπερατέρ, όλοι μας λίγο πολύ παραγνωρισμένες μεγαλοφυίες που περιμέναμε από τον Τάσο, τον δάσκαλο, ένα παρηγορητικό λόγο. Και εκείνος πάντα τον παρείχε με το γνωστό του χαμόγελο και το υποδόριο χιούμορ. Καταπραΰνοντας τις συχνά εξημμένες κεφαλές και εκτονώνοντας με έναν ακόμη γύρο τσίπουρων τους ομηρικούς καυγάδες των “αδικημένων”. Ο κιμπάρης, ο άρχοντας Γουδέλης!

Γιατί η ιστορική αλήθεια είναι πως ο Τάσος βοήθησε πολύ κόσμο, ιδιαίτερα νέους δημιουργούς κάθε είδους και ως κριτικός κινηματογράφου και ως κριτικός λογοτεχνίας και ως δοκιμιογράφος-θεωρητικός και εκδότης του μυθικού, του κορυφαίου στυλιστικά “Δέντρου”, από το οποίο ανέδειξε με την συνέργεια του άλλου πολύτιμου, του Κώστα Μαυρουδή, πάμπολλες καινούργιες φωνές.

Πράγμα που συνέχισε και ως μέλος των διαφόρων φεστιβάλ κινηματογράφου και ως σκηνοθέτης ή σεναριογράφος ο ίδιος και ως μέλος της Εταιρείας Συγγραφέων ή επιτροπών του ΥΠΠΟ και ως εμψυχωτής μοναδικών εκπομπών λόγου και στην τηλεόραση και στο ραδιόφωνο κ.ο.κ. Να μιλήσω εδώ για τις διακρίσεις και τα βραβεία του, να μιλήσω για τον υπόκωφο τόσο διεισδυτικό λόγο του, τον δραματικό του μινιμαλισμό ή την καθαρότατη, δοκιμιακή του γραφή, την πολυγνωσία του, την διαρκή του ενημέρωση, την δίψα του καινούργιου; Θα ήταν άκαιρο και πρόχειρο αυτή την στιγμή.

Θα πω μόνο ότι ο φίλος μας υπήρξε ένας ερωτικός άνθρωπος, ένας πότης της ζωής και της τέχνης ως το πιο ύστατο μεδούλι της. Η ιστορία θα γράψει πολλά γι’ αυτόν στο μέλλον και θα τον κατατάξει, έτσι πολυεπίπεδος που υπήρξε, όπου πραγματικά του αξίζει. Όσο για μας τώρα τους απαρηγόρητους φίλους του, μας απομένει η ανάμνηση της έντονης παρουσίας του και βέβαια η ανάγκη μας αύριο να του πούμε δακρυσμένοι στο Πρώτο Νεκροταφείο, στις 11:30 πριν το μεσημέρι, το τελευταίο μας αντίο. Τασούλη ποτέ πια οι Τετάρτες μας δεν θα είναι όπως πριν…