Μία απεργία πείνας ξεγυμνώνει την εξάρτηση της Δικαιοσύνης

Το 70% των πολιτών πιστεύει ότι η Ελλάδα βαδίζει σε λάθος κατεύθυνση, το 71% αξιολογεί αρνητικά την κυβέρνηση και το 81% αξιολογεί αρνητικά την αξιωματική αντιπολίτευση, σύμφωνα με τη Metron Analysis. Οποιαδήποτε άλλη συζήτηση περιττεύει. Η ανάλωση στη μικροπολιτική βολεύει το Σύστημα. Το πρόβλημα στη χώρα είναι πολύ μεγαλύτερο.

Σύμφωνα με έρευνα του Pew Research Center που πραγματοποιήθηκε σε 25 χώρες, οι πλειοψηφίες στις 20 από αυτές υποστηρίζουν ότι το πολιτικό τους σύστημα χρειάζεται είτε σημαντικές αλλαγές, είτε πλήρη μεταρρύθμιση. Οκτώ στους δέκα πολίτες εκφράζουν αυτή την άποψη στην Ελλάδα, την Αργεντινή, τη Βραζιλία, την Κένυα, τη Νιγηρία, τη Νότια Κορέα και τις ΗΠΑ.

Το ποσοστό αυτό στην Ελλάδα είναι εκκωφαντικό. Το 83% των πολιτών πιστεύει ότι το πολιτικό σύστημα έχει ανάγκη είτε από μεγάλες αλλαγές, είτε μια πλήρη μεταρρύθμιση. Από αυτούς, μόνο το 15% έχει την άποψη ότι το σύστημα μπορεί τελικά να αλλάξει. Το πλειοψηφικό αυτό ποσοστό του 83% ξεπερνάει κατά πολύ τον αριθμό των αντισυστημικών πολιτών. Πόσο μάλλον που στις νεότερες ηλικίες, από 18 έως 34 ετών, εκτοξεύεται στο 90%.

Η αποδοχή των θεσμών της Μεταπολίτευσης είναι, εδώ και χρόνια, μειοψηφική. Το 80% των πολιτών πιστεύει ότι το κράτος δεν λειτουργεί αποτελεσματικά στην Ελλάδα. Το 75% δεν εμπιστεύεται το Κοινοβούλιο, το 85% δεν εμπιστεύεται τα πολιτικά κόμματα και το 90% τα ΜΜΕ. Τα θεμέλια του συστήματος έχουν, εδώ και πολύ καιρό, σαπίσει.

Η μαύρη τρύπα της Δημοκρατίας

Το έγκλημα των Τεμπών ανέδειξε τη μαύρη τρύπα της Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας, ένα κοινό μυστικό σε κάθε οικογένεια, που κρυβόταν για χρόνια από την πολιτική ατζέντα. Από τα στοιχεία της Public Issue προκύπτει ότι το 70% των Ελλήνων δεν εμπιστεύεται ούτε τη Δικαιοσύνη, ούτε τους δικαστές. Η έρευνα της Metron Analysis εξειδικεύει ακόμα περισσότερο τα δεδομένα για την Ελλάδα. Το σύστημα απονομής Δικαιοσύνης δεν θεωρείται ούτε αποτελεσματικό, ούτε αμερόληπτο.

Το 91% των πολιτών θεωρεί ότι η Δικαιοσύνη είναι αργή, το 76% ότι είναι ανεπαρκής στην οργάνωση, το 74% ότι είναι νομικά δαιδαλώδης, το 70% κοινωνικά άδικη. Η κοινότυπη φράση «θα αποφασίσει η ανεξάρτητη Δικαιοσύνη», που χρησιμοποιούν συχνά όσοι ελέγχουν την εξουσία, στην πλειοψηφία της κοινωνίας δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα κλισέ. Ως προς το καίριο ζήτημα της ανεξαρτησίας της, το 72% των πολιτών πιστεύει ότι η Δικαιοσύνη δεν είναι ανεξάρτητη, το 79% ότι είναι πολιτικά ελεγχόμενη και το 67% ότι είναι οικονομικά ελεγχόμενη.

Η ντουλάπα με τα δικαστικά εγκλήματα στη σύγχρονη ιστορία στην Ελλάδα είναι γεμάτη σκελετούς. Η ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης είναι το μεγάλο ψέμα. Για τους περισσότερους δεν είναι τίποτα περισσότερο από άλλη μία δημόσια υπηρεσία. Ένα θέμα ταμπού, που δεν τολμούν τα κόμματα να αγγίξουν. Από την καταδίκη του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη σε θάνατο, την ατιμωρησία των Δωσίλογων που συνεργάστηκαν με τις αρχές της κατοχής, τη χούντα των συνταγματαρχών που είχε χαρακτηριστεί και ως “δικτατορία του Αρείου Πάγου”.

Από το 1929, όταν συγκροτήθηκε το Ειδικό Δικαστήριο Αγωγών Κακοδικίας, έχουν καταγραφεί μόλις δυο καταδικαστικές αποφάσεις σε βάρος δικαστών. Η πρώτη το 1964 και η δεύτερη το 1966. Στα πενήντα χρόνια της Μεταπολίτευσης, καμία. Όλοι οι άλλοι δικαστές που βρέθηκαν στη θέση του κατηγορούμενου αθωώθηκαν!

Η απεργία που δείχνει τον δρόμο…

Στις μέρες μας, η κατάσταση με τη Δικαιοσύνη στην Ελλάδα έχει φτάσει στο απροχώρητο. Μήνα με το μήνα, εβδομάδα με την εβδομάδα, οι αποφάσεις της εκλαμβάνονται με καχυποψία από την κοινωνία. Είναι τόσες πολλές οι περίεργες υποθέσεις. Πολλά ακούγονται για μια υπόθεση πλαστογραφίας που σχετίζεται με το Μάτι. Με τους φακέλους που έχει στα συρτάρια της η Ευρωπαϊκή Εισαγγελία. Με τη συσχέτιση του σκανδάλου στον ΟΠΕΚΕΠΕ με άλλες υποθέσεις. Με έναν πολιτικό που είναι έξω με πλαστό έγγραφο από την Κύπρο. Η Δικαιοσύνη είναι ο μεγάλος ασθενής. Το 90% των πολιτών θεωρεί ότι το θεσμικό πλαίσιο που τη διέπει χρειάζεται σοβαρές αλλαγές.

Το έγκλημα των Τεμπών άνοιξε τον ασκό του Αιόλου. Η επιμονή του Συστήματος να μπαζώνει τα δεδομένα έχει γίνει αποκρουστική στην κοινωνία. Αυτός ο πατέρας που κάνει απεργία πείνας μπροστά στο Μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη δεν θα αφεθεί μόνος του. Διεκδικεί την εκταφή του γιού του προκειμένου να διαπιστωθούν τα ακριβή αίτια του θανάτου του και να επιβεβαιωθεί ότι όντως αυτή είναι η σορός του. Ο ανακριτής εξακολουθεί να αρνείται το δίκαιο αίτημά του Πάνου Ρούτσι, που συνεχίζει την απεργία πείνας για έβδομη μέρα…

Εάν συνεχιστεί αυτή η κατάσταση, κανείς δεν έχει άλλη επιλογή. Παρά να γεμίσουμε την Πλατεία Συντάγματος, μπροστά από τον Άγνωστο Στρατιώτη –δίπλα του όλοι οι Έλληνες– σε μια απεργία που θα γράψει ιστορία, στα χνάρια των συγκεντρώσεων του Φεβρουαρίου. Τη Μεγάλη Απεργία για τη Δικαιοσύνη. Η Μαρία Καρυστιανού δείχνει ότι μπορεί να καταστήσει τη Δικαιοσύνη κεντρικό διακύβευμα των επόμενων εκλογών. Mόνο τυχαίο δεν είναι ότι, σύμφωνα με την έρευνα της Interview, το 25% των πολιτών θα μπορούσε να υποστηρίξει ένα τέτοιο εγχείρημα.

Η κοινωνία αναζητά έναν ηγέτη με το σθένος να καθαρίσει τη Δικαιοσύνη από τη διαφθορά. Αυτόν που θα κατοχυρώσει, επιτέλους, την ανεξαρτησία της από τα πολιτικά και οικονομικά συμφέροντα. Τίποτα περισσότερο από το αυτονόητο. Όπως ο Καραμανλής αποκατέστησε τη Δημοκρατία. Όπως ο Ανδρέας έφερε την Αλλαγή. Αυτήν ή αυτόν θα εμπιστευτεί η μεγάλη πλειοψηφία.