Όταν το Ολοκαύτωμα χαρακτηρίζονταν κομμουνιστική προπαγάνδα!

Ο Χίτλερ ήταν κάτι διαφορετικό, αλλά και πάλι προτιμότερος από την επικράτηση του κομμουνισμού στη Γερμανία. Ο Χίτλερ ήταν ο statesman όχι ο φασίστας. Στον Ισπανικό Εμφύλιο η Δύση επέλεξε μια στάση “ουδετερότητας” που επέτρεψε σε Γερμανία και Ιταλία να βοηθήσουν τον Φράνκο να επικρατήσει. Μόνο μετά το 1938, αρχίζει σταδιακά να αλλάζει με μέτρο η πολιτική της Δύσης, χωρίς καταγγελία του φασισμού, ενώ παρίας συνέχισε να θεωρείται η Σοβιετική Ένωση, όχι η Γερμανία. Στη Γαλλία, μετά την κυβέρνηση Λαϊκού Μετώπου το 1936, μεγάλο τμήμα της ελίτ που θα στήριζε αργότερα το δοσιλογικό καθεστώς του Βισύ, είχε υιοθετήσει το “καλύτερα Χίτλερ παρά Λαϊκό Μέτωπο”.

Βρετανία και Γαλλία μηδένισαν κάθε περιθώριο αποδοχής των σοβιετικών προτάσεων για (αντιχιτλερική) συλλογική ασφάλεια εξωθώντας τη Σοβιετική Ένωση στο Σύμφωνο μη επίθεσης με τη Γερμανία. Μέχρι και τον Απρίλιο 1940, ενώ Βρετανία και Γαλλία βρίσκονταν τυπικά σε πόλεμο με τη Γερμανία, ενδιαφέρονταν περισσότερο να στείλουν στρατεύματα στη Φινλανδία για να αντιμετωπίσει τους Σοβιετικούς, ή να βομβαρδίσουν τις πετρελαιοπηγές στο Μπακού, παρά να ανασχέσουν τη Γερμανία.

Όχι ακριβώς όπως τα αφηγείται η ταινία “Η πιο σκοτεινή ώρα”, ο Τσόρτσιλ και μετά τη συντριβή στο γαλλικό μέτωπο σκεφτόταν τη συμφωνία με τη Γερμανία. «Αν ο χερ Χίτλερ είναι έτοιμος για μια ειρήνη με όρο την αποκατάσταση των γερμανικών αποικιών και την επικυριαρχία στην Ευρώπη, αυτό είναι ένα πράγμα…». Όταν απεφάνθη ότι ο χερ Χίτλερ ήθελε άλλο πράγμα, μόνο τότε στράφηκε οριστικά στις ΗΠΑ και διακήρυξε το «δεν θα παραδοθούμε ποτέ».

Στη διάρκεια του πολέμου

Η γενοκτονική πολιτική του ναζισμού ξεδιπλώθηκε μετά την επίθεση στην Σοβιετική Ένωση. Το γεγονός συνέτεινε στην απροθυμία της Δύσης να ιεραρχήσει τα εγκλήματα των ναζί σε κάτι περισσότερο από σοβιετική προπαγάνδα, ανάμεσά τους και το Oλοκαύτωμα των Εβραίων, αν και τα περισσότερα ήταν γνωστά σε δυτικές υπηρεσίες ήδη από το 1942. Η βασική λογική που οι ΗΠΑ άνοιξαν το πολυπόθητο δεύτερο μέτωπο μόλις Ιούνιο 1944 και όχι 1942-43, σχετιζόταν με τη λογική του γερουσιαστή Τρούμαν, μετέπειτα Προέδρου: «Αν δούμε ότι η Γερμανία κερδίζει οφείλουμε να βοηθήσουμε τη Ρωσία και αν η Ρωσία κερδίζει οφείλουμε να βοηθήσουμε τη Γερμανία». Η απόβαση στη Γαλλία, 11 μήνες πριν το τέλος του πολέμου, περισσότερο στόχευε στην αποτροπή επέκτασης του Κόκκινου Στρατού.

Δεκαετίες αργότερα γράφτηκαν δεκάδες δημοσιεύσεις στη Δύση με το ερώτημα γιατί οι Αμερικανοί δεν βομβάρδισαν το Άουσβιτς. Γράφτηκαν ελάχιστα με το κύριο ερώτημα γιατί δεν άνοιξαν δεύτερο μέτωπο, παρά όταν ήταν πια πολύ αργά. Γιατί ποτέ δεν αποτέλεσε προτεραιότητα να σταματήσουν το δολοφονικό έργο των Ναζί ενάντια σε “εβραιομπολσεβίκους”, Σλάβους και άλλους, είναι μια σύντομη απάντηση. Αν για τους Εβραίους υπήρξε λίγο λιγότερη αδιαφορία, ήταν από την πίεση των εβραϊκών οργανώσεων στις ΗΠΑ. Όταν ο Κόκκινος Στρατός έφτανε στο Μαϊντάνεκ και πολεμικοί ανταποκριτές αναφέρονταν σε εκατοντάδες χιλιάδες νεκρούς, με τους περισσότερους Εβραίους από το Λούμπλιν, τα δυτικά Μέσα θεωρούσαν τις ανταποκρίσεις “σοβιετικές υπερβολές”, ενώ δεν γινόταν καμιά αναφορά στους Εβραίους. Και άλλα πολλά.

Αρχικά δεν υπήρξε πολιτική της Δύσης μεταπολεμικά η ανάδειξη των μαζικών εγκλημάτων των Ναζί σε Σοβιετική Ένωση, Πολωνία, Γιουγκοσλαβία, Ελλάδα, Ιταλία, ενώ η καταστροφή των Εβραίων αναδείχτηκε στη Δύση, κυρίως μετά τον πόλεμο του 1967 και την υιοθέτηση του Ισραήλ από τις ΗΠΑ ως βασικό εργαλείο πολιτικής στη Μέση Ανατολή. Κατά την περίοδο του Μακαρθισμού η αναφορά και επίκληση των ναζιστικών εγκλημάτων στην Ανατολική Ευρώπη, μαζί και το Ολοκαύτωμα των Εβραίων, ήταν ύποπτα “κομμουνιστικής προπαγάνδας” εν μέσω Ψυχρού Πολέμου.

Ίσως η πιο χαρακτηριστική περίπτωση είναι το πασίγνωστο φιλμ του αμερικανικού στρατού με τις φρικαλεότητες από στρατόπεδα συγκέντρωσης. Το φιλμ προβλήθηκε περιορισμένα μετά τον πόλεμο, κυρίως σε Γερμανία και Αυστρία, και “εξαφανίστηκε” για να επανεμφανιστεί στη δίκη του Άιχμαν το 1961 και μόλις στη δεκαετία ’70 στην υπόλοιπη Δύση. Επιστολή του Αμερικανού Υπουργού Άμυνας το 1948 ομολογούσε πως «με βάση αλλαγή πολιτικής [το φίλμ] δεν είναι προς το συμφέρον του Στρατού του Έθνους και δεν θα προβληθεί στο πλατύ κοινό».

Η “συνοπτική” στη δυτική ιστοριογραφία απόδοση αυτής της πολιτικής των Δυτικών στον Ψυχρό Πόλεμο είναι υποκριτική. Ο ανταγωνισμός μπορεί να “δικαιολογήσει” τη στρατολόγηση Ναζί επιστημόνων (η πιο διάσημη περίπτωση ο SS Βέρνερ φον Μπράουν που έστησε τη NASA), πρακτόρων στις μυστικές υπηρεσίες και αξιωματικών της Βέρμαχτ στο ΝΑΤΟ. Δεν αρκεί να δικαιολογήσει τη στελέχωση του νεότευκτου δυτικογερμανικού κράτους με πρώην Ναζί (σε Δημόσια Διοίκηση, Δικαιοσύνη, Αστυνομία, κόμματα, μεγάλες επιχειρήσεις).

Επίσης δεν δικαιολογεί τη γενικευμένη ατιμωρησία που εξασφαλίστηκε στους εγκληματίες των SS, της Γκεστάπο, της Βέρμαχτ και των Ναζί, τη μαζική φυγάδευση στη Δύση των φασιστών από τις σοβιετικές και Λαϊκές Δημοκρατίες, την υπεράσπιση της παλιάς τάξης που συνεργάστηκε με τους Ναζί στην πρώην κατεχόμενη Ευρώπη και με τους Ιάπωνες στην Ασία (ακόμη και σε χώρες που δεν είχε φτάσει ο Ψυχρός Πόλεμος), τη μεθοδευμένη λήθη των πρώτων δεκαετιών για τα ναζιστικά εγκλήματα. Δεν ήταν λοιπόν απλά η γεωπολιτική, ήταν γενική πολιτική επιλογή και επιλογή πολιτικής συνάφειας. Αποτυπώθηκε εύγλωττα πολύ πριν ξεκινήσει ο Ψυχρός Πόλεμος, στη ρήση που αποδίδεται στον στρατηγό Πάτον: «Πολεμήσαμε το λάθος εχθρό».

Η “βιομηχανία του ολοκαυτώματος”

Ενώ η εξέγερση της νεολαίας στη Δυτική Γερμανία στη δεκαετία ΄60 ζητούσε τον λόγο για τα μαζικά εγκλήματα των γονιών τους και τη συνέχεια του Γ’ Ράιχ στο δυτικογερμανικό κράτος, στις ΗΠΑ μετά το 1967 και κυρίως από τα μέσα της δεκαετίας ’70, άρχισαν να “θυμούνται” ειδικά το ολοκαύτωμα των Εβραίων, αλλά με πολύ ιδιαίτερο τρόπο. Ενώ μέχρι τότε τα έξι εκατομμύρια εντάσσονταν “ισότιμα” στα δεκάδες εκατομμύρια μαζικά εκτελεσμένων του πολέμου, όπως τα ενέταξε και η Δίκη της Νυρεμβέργης, και ο όρος “Ολοκαύτωμα” δεν αναφερόταν αποκλειστικά στους Εβραίους, κάτι μοναδικό αναδύθηκε με την αμερικανοποίηση της ιστορικής μνήμης: Το Ολοκαύτωμα από τότε αφορά προνομιακά τους Εβραίους.

Ένα ιστορικό γεγονός απολύτως αποστειρωμένο από τους ιστορικούς όρους μέσα στους οποίους έγινε δυνατό, δηλαδή τον φασισμό, τη σύγκρουση Γερμανίας-Σοβιετικής Ένωσης και τον πόλεμο. Οι Εβραίοι δεν γίνονται μόνο τα προνομιακά θύματα του πολέμου και του ναζισμού. Κάπου ανάμεσα στο Χόλιγουντ και την Ντίσνει, ο ίδιος ο Ναζισμός, έξω από κάθε ιστορικό πλαίσιο, επανανοηματοδοτείται ως αντισημιτισμός σκέτα. Στη “Λίστα του Σίντλερ” υπάρχουν μόνο οι καλοί Εβραίοι και οι κακοί Ναζί και αντισημίτες που αρέσκονται να τους σκοτώνουν. Δεν υπάρχει φασισμός, δεν υπάρχει κατοχή της Πολωνίας, μαθαίνουμε μόνο παρεμπιπτόντως πως κάπου ανατολικά διεξάγεται και ένας πόλεμος!

Στη “βιομηχανία του ολοκαυτώματος” (Φινκελστάιν) δεν υπάρχει χώρος για άλλα θύματα εκτός του “Περιούσιου Λαού”. Κάθε φορά που αναφέρεται και μόνον ο όρος για άλλα θύματα, το Ισραήλ, διεθνείς οργανισμοί της “βιομηχανίας” και σιωνιστικές οργανώσεις καταγγέλλουν την κλοπή του copyright! Ας σημειωθεί ότι ορισμένες από τις σιωνιστικές οργανώσεις στις ΗΠΑ είχαν πρωτοστατήσει τις πρώτες μεταπολεμικές δεκαετίες στη λήθη των εγκλημάτων του Ναζισμού, τη συμφιλίωση με τη Δυτική Γερμανία του ΝΑΤΟ και την περιθωριοποίηση εβραϊκών οργανώσεων που παρέμειναν “κολλημένες” στα εγκλήματα του ναζισμού. Η μόνη σταθερά πριν και μετά ήταν η υποστήριξη της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής.

Επιβεβαιώνοντας ότι ο θεολογικού τύπου ανορθολογισμός του Soah έχει στυγνά πολιτικά κίνητρα, 7 από τα 11 σημεία του “Λειτουργικού Ορισμού του Αντισημιτισμού” αφορούν την κριτική στο κράτος του Ισραήλ, με κορυφαίο το σημείο που ορίζει ως εκδήλωση αντισημιτισμού τις «συγκρίσεις της σύγχρονης πολιτικής του Ισραήλ με τους Ναζί». Όπως ο Θεός υποσχέθηκε στους Εβραίους τη Γη του Ισραήλ (αν και «οι περισσότεροι σιωνιστές δεν πιστεύουν στο Θεό», Ιλάν Πάπε), έτσι ο θάνατος εκατομμυρίων Εβραίων εξασφάλισε στο Ισραήλ ιερή ασυλία ότι εξ’ ορισμού δεν διαπράττει εγκλήματα που συγκρίνονται με τους Ναζί, ακόμη και αν… τα διαπράττει. Ο “Λειτουργικός Ορισμός” της IHRA προκάλεσε την σφοδρή αντίδραση χιλιάδων διανοουμένων εβραϊκής καταγωγής ανά τον κόσμο, ανάμεσά τους και λιγοστούς σιωνιστές, αλλά υιοθετήθηκε επίσημα τα προηγούμενα χρόνια από την ΕΕ και δυτικές Δημοκρατίες.

Ισραήλ και Γερμανία

Η διόγκωση των Ναζί που διέφυγαν στη Λατινική Αμερική, άλλο ένα “ιστορικό γεγονός”, αποσιωπά ότι η συντριπτική πλειοψηφία των μεγάλων Ναζί εγκληματιών “κρύφτηκε” σε κοινή θέα στην ίδια τη Δυτική Γερμανία. Με εξαίρεση ένα 10% που αιχμαλώτισε ο Κόκκινος Στρατός, οι υπόλοιποι δεν εκδόθηκαν ποτέ, απαλλάχτηκαν, αμνηστεύτηκαν, αποφυλακίστηκαν (ορισμένοι με θανατική ποινή), “αποναζικοποιήθηκαν” και επανεντάχθηκαν στη νατοϊκή Δυτική Γερμανία.

Κάποιοι λίγοι που μετά από δεκαετίες ταλαιπωρήθηκαν γιατί έπεσαν πάνω σε νέους δημοκρατικούς εισαγγελείς, οι περισσότεροι αν δεν απαλλάχθηκαν καταδικάστηκαν μέχρι τρία χρόνια (που κατά κανόνα δεν εξέτιαν για “λόγους υγείας”) για απλή συνέργεια, ανεξαρτήτως αν η “συνέργεια” αφορούσε την μαζική εκτέλεση δεκάδων ή δεκάδων χιλιάδων. Ελάχιστοι έλαβαν και εξέτισαν καθείρξεις. Επίσης, οι δεκάδες χιλιάδες μη-Γερμανοί αρχιεγκληματίες της Ανατολικής Ευρώπης, φυγαδεύτηκαν στη Δύση σαν Freedom Fighters.

Παρεμπιπτόντως, σε όλες τις κατεχόμενες χώρες –αλλού περισσότερο αλλού λιγότερο– κατά κανόνα τιμωρήθηκαν οι δοσίλογοι και επιβραβεύτηκαν όσοι αντιστάθηκαν. Μοναδική εξαίρεση η Ελλάδα, όπου έγινε το αντίστροφο, καθορίζοντας μια πορεία κοινωνικής καθυστέρησης, όπως και στην κατεχόμενη από τους Ιάπωνες Ασία, πλην Κίνας. Μόνο μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου, αφού σχεδόν όλοι οι αρχιεγκληματίες είχαν αποβιώσει, ξεκίνησαν διαδικασίες δίωξης σε υπέργηρους πρώην φύλακες στρατοπέδων και απλούς στρατιώτες, σε μια παρωδία απόδοσης δικαιοσύνης μετά τη σκανδαλώδη ατιμωρησία των χιλιάδων επιτελικά και εκτελεστικά υπεύθυνων.

Ο πόλεμος ως ευκαιρία

Το ισραηλινό κράτος επίσης δεν ασχολήθηκε ποτέ πολύ σοβαρά με τους θύτες του Soah, ούτε σε διπλωματικό, ούτε σε άλλο επίπεδο μέχρι να εκκινήσει η διεθνής “βιομηχανία του ολοκαυτώματος”. Είχε ασχοληθεί κυρίως με πτυχές αποζημιώσεων. Η απαγωγή και καταδίκη σε θάνατο του Άιχμαν ήταν το φύλο συκής. Ο Άιχμαν αναδείχτηκε στον “Αρχιτέκτονα του Ολοκαυτώματος”, ενώ υπήρχαν εκατοντάδες στελέχη των SS ή Ναζί με σημαντικότερο εκτελεστικό ή επιτελικό ρόλο, ελεύθερα στη Δυτική Γερμανία.

Ως μειοψηφία ακόμη της εβραϊκής διασποράς, οι σιωνιστές είδαν στον πόλεμο μια ευκαιρία. Ο μετέπειτα Πρωθυπουργός Μπεν Γκουριόν δήλωνε το 1938 πως αν είχε να επιλέξει ανάμεσα στο να σωθούν όλα τα εβραιόπουλα της Γερμανίας πηγαίνοντας στη Βρετανία και να σωθούν τα μισά πηγαίνοντας στην Παλαιστίνη, θα διάλεγε το δεύτερο. Εκπροσωπούσε μάλιστα τον Εργατικό Σιωνισμό και όχι τον Αναθεωρητικό που οι επίγονοί του κυριαρχούν σήμερα, όπως και στο Μεσοπόλεμο. Ως εβραίοι υπερεθνικιστές εκτιμούσαν τον Μουσολίνι, μερικοί και τον Χίτλερ!

Προς επίρρωση της γενικευμένης δυτικής υποκρισίας, το 2019, 74 χρόνια μετά τον πόλεμο, Μέρκελ και Νετανιάχου υπέγραψαν δικαστική συμφωνία για τη δίωξη των εγκληματιών Ναζί. Η εκπρόσωπος του κράτους που ποτέ δεν απολογήθηκε για την ατιμωρησία των δραστών του Ολοκαυτώματος των Εβραίων και την επανένταξη των Ναζί σε καίριες θέσεις, το 2019 ανήγαγε την ασφάλεια του Ισραήλ σε Staatsräson (λόγο ύπαρξης του γερμανικού κράτους). Ο δε εκπρόσωπος του εβραϊκού κράτους που δεν έδειξε και μεγάλο πάθος για την τιμωρία των Ναζί, σήμερα ανάγει το Ολοκαύτωμα σε δικαίωμα του Ισραήλ να μακελεύει άλλους λαούς.